Zoals inmiddels redelijk gebruikelijk in de boeken van Linda Fairstein wordt ook in dit boek een gedeelte van New York’s geschiedenis belicht. In dit geval als achtergrond voor een misdaad die erg ingrijpt in het persoonlijke leven van Alex Cooper en Mike Chapman. Ik vind het niet het sterkste boek van Fairstein, maar zeker weer de moeite waard!
Author Archives: Danielle
NCIS Los Angeles, seizoen 4 (24 afl.)
Toegegeven, ik loop met een heleboel series vreselijk achter. Van NCIS LA zijn dat al twee seizoenen, maar vandaag heb ik eindelijk het laatste deel van seizoen 4 gekeken. Callen en Sam moeten met hun team weer menig terrorist en even zoveel moordenaars te pakken nemen. Het is een beetje jammer van het hier en daar opduiken van een ‘rode draad’ maar verder net zo plezierig te kijken als de eerdere seizoenen: niet super, niet slecht, lekker simpel!
Covert Affairs, seizoen 5 (16 afl.)
Het vierde seizoen van Covert Affairs vond ik aan het einde ronduit niet-leuk worden, en dus heb ik erg lang gewacht met het vijfde en laatste seizoen van deze serie over CIA-spionne Annie Walker. Het laatste seizoen is weer spannend en interessant, zelfs het Kazbegi-gebergte waar ik over 1,5 maand hoop rond te lopen komt voorbij. Natuurlijk is de verhaallijn niet erg geloofwaardig, de talen die Annie zogenaamd spreekt zelfs verre van geloofwaardig, maar de perikelen met haar team en haar buitenlandse missies zijn weer leuk genoeg om alle 16 afleveringen te kijken.
Once upon a lie – Maggie Barbieri
Maggie Barbieri’s reeks over een schooljuf die op bizarre wijze telkens bij moorden betrokken raakt, vond ik altijd best aardig. Aardig genoeg om de hele serie te lezen. Dus logischerwijs wilde ik ook Once upon a lie lezen, het eerste boek in een nieuwe reeks over Maeve Conlon, een bakker die de eindjes aan elkaar moet knopen, haar demente ronddolende vader in het tehuis moet zien te houden en haar weerbarstige dochters onder de duim. En al is de schrijfstijl net zo aardig als de eerdere serie, toch spreekt dit boek me niet erg aan. Voldoende interessant om uit te lezen, maar ik twijfel of ik het tweede deel ook ga lezen.
Outrage – John Sandford & Michele Cook
Als uitstapje van zijn reguliere series, heeft John Sandford het tweede boek in de Singular Menace-serie uitgebracht. Een enigszins autistische dierenactivitist cum hacker ontdekt dat het bedrijf Singular tests uitvoert op mensen, om te proberen de menselijke herinneringen te transplanteren. Samen met zijn jongere zus en een groep vrienden, een zootje ongeregeld, proberen zij aan het licht te brengen wat het bedrijf doet. Maar Singular is een waardige tegenstander, met contacten bij CIA, NSA en ga zo maar door. Het is een strijd op leven en dood. Het boek is nogal fantasierijk, maar sluit qua onderwerp bijzonder goed aan bij Silent Creed van Alex Kava, die ik ongeveer gelijktijdig las. Geschreven in de gebruikelijke Sandford-stijl is het boek snel en spannend, maar dat het halverwege het verhaal ophoudt, om door te gaan in een derde, nog te verschijnen deel, dat vind ik bijzonder irritant.
Silent Creed – Alex Kava
Het tweede boek in de Creed-reeks is net zo spannend als de Maggie O’Dell-reeks waarvan het een spin-off is. Maar tegelijkertijd is het verhaal ook redelijk fantasievol waardoor het niet altijd even geloofwaardig is. Creed’s wordt ingeschakeld door iemand die hij een gunst schuldig is om met zijn speurhonden in een landverschuiving op zoek te gaan naar mensen, dood of levend. Maggie O’Dell wordt bij de zaak gehaald als een van de lichamen door een kogel om het leven is gebracht. En dan blijkt het te gaan om een onderzoeksinstituut waar met levensgevaarlijke ziekten wordt gewerkt en gaat het om veel meer dan het vinden van mensen of lichamen. Spannend!
ArtZuid – Amsterdam
Ca. 70 beelden van 21 kunstenaars staan en liggen langs de ca. 2,5 km van de ArtZuid-route. In ruwweg een t-vorm vanaf Station Zuid tot en met de Apollolaan liggen de werken in een stralende zon. Niet alle werken spreken me aan, uiteraard, maar Frank Stella’s Inflated Star en Wooden Star, de werken die aan het uiterste puntje van de route, nog achter Station Zuid liggen, zijn erg indrukwekkend en de (lange) wandeling er naartoe zeker waard. De werken in deze expo zijn erg uiteenlopend. Naast Stella zijn een paar van mijn favorieten de pop-artsy werken van KAWS, de ‘paarden’ van Mimmo Paladino maar ook wat minder frivool werk als Jaume Plensa, A.R. Penk en Baselitz.
Miró in de Rijksmuseumtuinen – Rijksmuseum, Amsterdam
De tuinen van het neogotische Rijksmuseum voelen aan als een miniatuur Jardin de Luxembourg: de in grijstinten gekleurde stoeltjes versterken dat gevoel. Centraal in de tuin, met een kas en koffiehuisjes, ligt de fontein van Jeppe Hein. De tuin is een fraaie plek voor de 21 indrukwekkende beelden van Miró deze zomer. Naast zijn assemblages in primaire kleuren (die mij niet aanspreken) staan er vooral de mooie op fantasiedieren lijkende bronzen sculpturen. Mens en/of vogel zijn het leidende thema, getuige de titels van de werken, hoewel dat uit de beelden zelf niet altijd even sterk naar voren komt. Een bijzonder mooie expo, die ook nog eens gratis toegankelijk is. Gaan!
De oase van Matisse – Stedelijk Museum, Amsterdam
De expositie De oase van Matisse verrast me op positieve wijze: de cut-outs krijgen in de media bijzonder veel aandacht maar de werken die de ontwikkeling van Matisse en zijn tijdgenoten laten zien zijn voor mij nog veel interessanter. De fauvistische insteek in het werk van Matisse spreekt me zeer aan en de kleurrijke schilderijen van odalisken in het bijzonder, met hun kleurrijkheid en exotische uitstraling. De ca. 100 werken in de collectie zijn van klinkende namen: Malevitz, Mondriaan, Picasso en zelfs Braque. Maar ook een mooie Breitner met een meisje in kimono, die veel meer een close-up is dan andere soortgelijke werken. Een bijzonder mooie expo, absoluut aan te raden!
The Vegetarian – Han Kang
Ik wilde het boek The Vegetarian van Han Kang al een tijdje lezen maar het kwam er telkens niet van. De titel en de beschrijving zijn enigszins misleidend want hoewel de roman zich afspeelt rond een Koreaanse die vanwege nare dromen vegetariër wordt, draait het boek om de belevenis van de personen om haar heen: haar man, haar zwager en haar zus. En het vegetarisch worden speelt uiteindelijk een heel kleine rol in het verhaal van de geestelijke aftakeling van Yeong-yhe. Het is de eerste stap in haar zelfverkozen isolement, een stap die door niemand begrepen wordt. Hoewel ik over het algemeen weinig affiniteit heb met Aziatische schrijvers, en hoewel het boek een geheel andere wending neemt dan ik verwachtte, is het een bijzonder indringend boek dat bijna niet weg te leggen is.
Speaking in bones – Kathy Reichs
Ik kijk altijd reikhalzend uit naar de nieuwe Kathy Reichs. Na een klein zoethoudertje eerder deze maand, is het volop genieten van een nieuw avontuur in het leven forensisch pathaloog Temperance Brennan. Botten hebben voor haar geen geheimen maar jaren oude, beschadigde botten van een aantal vindplekken vertellen haar niet het verhaal dat ze wil, dus gaat ze actief op zoek naar de waarheid achter de botten in een dorp waar godsdienstige excessen de norm zijn. Spannend!
The Family Jewels – Mary Kay Andrews
Het is vijftien jaar geleden dat de laatste Callahan Garrity van Mary Kay Andrews (Kathy Hogan Trochek) verscheen. Jammer, want destijds was het een leuke reeks. Die reeks wordt nu uitgebreid met een (erg korte) novelle, waarin Callahan Garrity op zoek moet moordenaar van een bingovriendin van haar moeder. De vrouw blijkt vermoord te zijn voor een setje juwelen, waarvan vrijwel niemand wist dat ze die had.
Dit kan niet waar zijn. Onder bankiers – Joris Luyendijk
Joris Luyendijk’s schrijfstijl vind ik al vanaf het eerste boek dat ik van hem las bijzonder goed: hij weet situaties krachtig neer te zetten, dringt door tot de kern van de zaak. Of het nu gaat over correspondent zijn in het Midden-Oosten, de Nederlandse politiek op het Binnenhof of zoals in dit geval de wereld van de banken na de crash van 2008, op indringende wijze ontleed hij verhoudingen, menselijke motieven en structurele problemen. En het beeld dat hij schetst is indringend en angstaanjagend! Een absolute aanrader, dit inkijkje in het bankwezen.
Bones on ice – Kathy Reichs
Het is even een zoethoudertje, Bones on Ice van Kathy Reichs, tot de volgende volle Tempe Brennan uitkomt. Maar evengoed is het boek spannend en met 115 pagina’s ook niet bijzonder kort. Brennan moet een lichaam onderzoeken dat op Mount Everest is vrijgekomen na de recente aardbevingen. Het lichaam van een van Carolina’s elite is omgekomen bij een poging de Everest te beklimmen. Maar naarmate het lichaam meer ontdooit, geeft het meer bijzonderheden prijs. En dan blijkt niets te zijn wat het lijkt.
Burn Notice, seizoen 4 (18 afl.)
Ik loop schandalig achter met de serie Burn Notice. Het vierde seizoen heb ik net afgerond, terwijl de serie al ruim met het zevende seizoen bezig is. Maar Burn Notice is leuk, als je af en toe een aflevering of 5 bekijkt, en dan even schakelt naar iets anders dan voormalige spionnen die criminelen het werk onmogelijk maken, het liefst met zoveel mogelijk explosies. Naast de explosieven, een voorliefde van Fi, spelen de relaties tussen Michael en familie en vrienden een grote rol. En die relaties zijn niet altijd goed te houden als je op zoek bent naar degenen die je als spion hebben uitgeschakeld.
Suburgatory, seizoen 2 (22 afl.)
Het is misschien ernstig dat ik een tienerserie af en toe best vermakelijk vind, maar de perikelen van de alleenstaande vader George en zijn ‘stoere’ dochter in de suburbs is grappig genoeg om af en toe even een paar afleveringen van de te kijken. Net als de dochter redelijk gesetteld lijkt, wordt de relatie van George met de buurvrouw serieuzer en dat zorgt voor een flinke barst in hun relatie. Simpel vermaak, in kleine doses…
The McCarthy’s, seizoen 1 (15 afl.)
Een Bostonse familie van sportfanaten woont veel te dicht op elkaar en zijn te nauw bij elkaars leven betrokken. En zo dicht op elkaar wonen levert ongemakkelijke en grappige situaties op. Laurie Metcalf (Roseanne’s zus) zet een leuke moeder van deze ‘dysfunctional’ familie neer.
Red Horizon & Ludwig 25 – Ludwig Museum, Boedapest, Hongarije
Irene en Peter Ludwig, van onder andere het Ludwig in Keulen en Wenen, hebben met de collectie in het Ludwig Museum in Boedapest als een van de eersten gepoogd via de kunst een brug te slaan tussen het voormalige oosten en het westen. Zij hebben dan ook een zeer uitgebreide collectie Hongaarse, Russische en ex-Sovjetkunst zoals uit de Baltische staten. In de expo Ludwig 25 wordt de laatste 25 jaar van deze kunst belicht met werken uit de permanente collectie. De collectie Red Hero laat Russische en ex-Sovjetkunst zien. De enige naam die ik (her)kende is Sigmar Polke. Red Hero begint met de ‘officiële kunst’: de diverse stromingen van het realisme en belicht verder, op thematische wijze, de diverse stromingen die zich losmaakten van de officiële kunst. Het museum is fraai en de werken zijn in ongetwijfeld belangrijk in de respectievelijke stromingen. Mij spreken ze niet heel erg aan.
Here and Now . Fine arts. National Salon 2015 – Kunsthalle Mucsarnok. Palace of Arts, Boedapest, Hongarije
Op het moment dat ik Boedapest bezoek, zijn er niet direct exposities die me aanspreken maar een kans om het statige pand van het Palace of Arts Mucsarnok, ofwel de Kunsthalle aan het Heroes’ Square, van binnen te bekijken kan ik niet laten schieten. Mucsarnok laat met de expositie Here and Now, de nationale salon, hun kijk op de hedendaagse Hongaarse kunst zien. Het zullen ongetwijfeld klinkende namen zijn, maar ik ben niet bekend met de Hongaarse kunst en ervaar een zelfde soort ‘vaagheid’ die ik eerder bij Russische of Armeense kunst had. Desalniettemin zitten er een paar bijzondere werken tussen: een topless en een bottomless vrouw geplaatst tegen een fake Pollock, draadfiguren die bijzonder in elkaar zitten en een paar enge alien-achtige sculpturen of een schilderij van kleurrijke cirkels dat bij nader inzien is opgebouwd uit penselen en ander schildersgerei. Het is eens iets heel nieuws.
Veep, seizoen 4 (10 afl.)
De eerste seizoenen waren toch echt de beste: seizoen 4 van Veep is niet onaardig maar haalt het niet bij de humor en botte schunnigheid van de eerste seizoenen. Julia Louis-Dreyfus is inmiddels niet meer de Veep (Vice President) maar inmiddels POTUS, de eerste vrouwelijke president van de VS en zet die rol weer mooi neer maar de verhaallijn is niet bijzonder sterk. Grappig genoeg, maar niet overtuigend.