Een gezellig avondje in een kleinschalig theater, samen met Bart. Het Kulturhus in Borne had nog een erg plezierige ruime covid-opstelling, hoewel dat officieel die avond niet meer hoefde. De voorstelling van Roue Verveer, Zo goed als nieuw, beschrijft ook precies wat de show inhield: grote delen waren nieuw materiaal, maar ik vond dat een (te) groot deel ook uit zijn voorgaande show kwamen, en als vaste bezoeker van zijn shows is dat dan wel weer jammer. Het was een gezellig avondje, maar de show vond ik niet supersterk.

Een erg leuke voorstelling weer. Tot nu vond ik elke voorstelling van Rayen Panday die ik gezien heb goed. De cabaretier is beschaafd, zijn humor leuk en zijn gezongen intermezzo’s zijn goed en vaak ook humoristisch. Geen platte humor dus, hoewel dat veelal wel is wat mensen laat schaterlachen. En het mooie is: aan het einde van dit seizoen komt er alweer een nieuwe show van Panday aan. Daar ga ik zeker naartoe!

Ik had niet verwacht dat ik kaartjes voor deze voorstelling zou krijgen, omdat ik op de wachtlijst stond. Maar het het verruimen van de coronamaatregelen nam Concordia volgens mij al een paar dagen eerder de ruimte om meer mensen toe te laten. De show, Aanstalten, van Paulien Cornelisse was erg leuk. Sterke humor, mooie lijn en zoals altijd ook weer het spelen met taal. Wat wil je nog meer van een show?

Het is de eerste keer dat ik een cabaretier via Livestream volg, en eerlijk is eerlijk, dat was best wel lekker. Gewoon in mijn eigen huiskamer, zonder de geliktheid van een opname waarin geknipt en geplakt is. Het was een tryout van Mag ik even? van Kamal Khamarch. En dat is meteen het mooie ervan, ik zou er namelijk niet voor naar België gereden zijn. Mijn blikveld is door corona dus ook nog eens verbreed! Een aanrader, scherp, schuwt politiek en gevoelige onderwerpen niet en praat met gemak anderhalf uur vol.

Het is een mooie, heel persoonlijke voorstelling, Waterkonijnen van Musa (Muhsin Abdulwahab). Van zijn vroege jeugd in Yemen, zijn jeugd zonder zijn vader in Nederland tot het moment dat zijn vader weer bij het gezin komt wonen en het leven een stuk minder leuk voor het gezin wordt. Het Vestzaktheater werkt mee aan de intieme sfeer doordat het klein is. Alleen was er die enorme stoorzender van een paar Tokkies op de eerste rij… pfff. Maar de voorsteling is zeker aan te raden.

De voorstelling Verte van Sara Kroos gaat verder waar haar vorige show ophield. Sara die met haar beperkingen beter in het leven past en zichzelf leert accepteren. Haar show is minder grof dan de vorige en in het begin lijkt ze wat gespannen maar als ze eenmaal op dreef is, is het ook goed. Grappig, gevoelig, met muzikale interludes. De songteksten zijn serieus, soms wat zwaar, maar tegelijkertijd ook grappig. Een mooie, complete show!

Het was een enorme teleurstelling. De titel van Daniel Arends belooft ‘Meer van hetzelfde’ maar wat je krijgt is een grove, platvloerse variant. Daniel Arends is vanaf de start grofgebekt, zijn eerste zinnen over zichzelf dood laten slaan met zijn eigen kind, zijn moeder n&^%ken op het podium, hij schoffeert het publiek en elk tweede woord is het woord neuken. Hij gedraagt zich als een brallende corpsbal met een flinke dosis coke in zijn neus. Met andere woorden: een vreselijke voorstelling waar ik het liefst al na een kwartier weg had gewild, ware het niet dat we midden in een rij zaten.

Najib Amhali is na 2 jaar terug in het theater. Een leuke show met een boodschap. Nu hij 15 maanden clean is, vertelt hij tussen de grappen door over de ellende van drank- en drugsverslaving die zijn leven beheerste. Niet altijd bevorderlijk voor de sfeer maar het levert perpectief. Zoals altijd zorgen de grappen over ‘buitenlanders’ voor de meeste hilariteit. Het voelt wat ongemakkelijk maar de grappen over ‘buitenlanders’ slaan nog steeds het meest aan. Hoewel vooral de grappen over de ‘nieuwe buitenlanders’ een mooie boodschap in zich hebben.

Het was een eindje rijden, 45 minuten namelijk, om Soundos el Ahmadi te kunnen kijken in de Schouwburg Lochem. Haar show Niets te verliezen speelt niet dichter bij Enschede dan dit. Ondanks alle negatiefs rondom Soundos is haar show weer hilarisch en zit ik met regelmaat hardop te lachen. De rode draad in de show is haar rol in Expeditie Robinson, die ik natuurlijk niet gezien heb want ik heb al jaren geen tv meer. Maar de verhalen zijn ook zonder de tv-show gekeken te hebben al grappig genoeg. Een leuke show die uitnodigt ook een volgende weer te bezoeken! Hopelijk is die dan dichter bij Enschede te vinden.

Voor ik het kaartje kocht, kende ik Eva Crutzen eigenlijk niet. Een collega kende haar Klikbeet-filmpjes en vond haar leuk, maar verder ging ik vanavond zonder enige verwachting richting het theater. En het viel me 100% mee. Crutzen is een beetje een stuiterbal maar door alle afwisseling en de audiovisuele ondersteuning is de show heel erg leuk en divers. Ze zingt, doet een draaidoospoppetje na, zwabbert als dronken lodder over het podium en zet enorm knap typetjes neer, zonder in zware karikaturen te verzanden. Een aanrader, vind ik het!

Het is mijn tweede voorstelling van Nabil Aoulad Ayad. En hij stelt weer niet teleur. Met een licht Brabants accent maar evengoed met typetjes in het Turks, Twents of Surinaams zet hij een show neer die je hardop doet lachen. Niet grof, wel humoristisch en scherp. En het grappigst nog wel het moment waarop ‘ie ontdekt dat vrijwel de hele zaal gevuld is met witte Nederlanders, geboren in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw. Niet heel verrassend dat zijn bijzonder grappige stukjes over Biggie en Sean Paul niet helemaal landen. Ik heb genoten!

Dichterbij dan Arnhem komt Howard Komproe niet met zijn show Life on Stage. Dus in de auto maar door de mistige avond voor de 100 km richting Arnhem. De cabaretier is, zoals zijn aandeel in Caribbean Combo al deed vermoeden, goed vermaak. Met zijn gezin van tienerdochters als spil, verhaalt Komproe over de ellende die een vader van tieners moet doorstaan. En aanverwante zaken. Een mooie comeback, die geen comeback is!

Erg last minute boek ik het dubbelcabaret van Marlon Kicken (In de lift) en Emiel van de Logt (Serieus?!). Natuurlijk zonder enig idee of de voorstellingen of cabaretiers leuk zijn of niet. Emiel van de Logt heeft, tot mijn grote schrik, een stem als krijt op een krijtbord. zijn humor vind ik ook net niet leuk. Marlon Kicken, net als Van de Logt met zwaar Brabants accent, daarentegen is heel leuk. Gemoedelijk, grappig, subtiel. Een leuke verrassing dus.

Als kadootje voor moederdag wilden mijn zus en ik Bart met oma naar Caribbean Combo laten gaan. Maar toen ging Bart ineens naar Thailand en zaten mijn moeder en ik met zijn tweetjes bij de theatervoorstelling van Murth Mossel, Roué Verveer, Jandino Asporaat en Howard Komproe. En eerlijk is eerlijk, niet eerder heb ik zo hard gelachen bij een voorstelling. In een eenvoudige set-up doet elk van de vier cabaretiers zijn ding, omlijst door hun gezamenlijke geouwehoer ‘in de kleedkamer’. Een zalige avond waar ik met een zere buik van het lachen vandaan kwam. Een absolute aanrader!

Tijd voor een avondje theater met mijn neefje. De derde show die ik van Rayen Panday zie is leuk. Hij betrekt op een actieve manier het publiek en zet een vrolijke avond neer waarin hij het erg netjes houdt. De show heeft iets minder schwung dan de vorige twee maar toch is ‘t de moeite waard om een avondje naar Fenomeen te gaan. Naarmate de show vordert, wordt het ook steeds dynamischer. En in Stadstheater De Bond is er amper een grens tussen publiek en cabaretier, omdat de zaal overloopt in het podium. Dat komt de sfeer zeker ten goede!

Het leek me een leuke voorstelling, de show van Tosca Niterink en haar partner Anita Janssen, over de wandeltochten die ze maakte door heel Spanje. Wat er echter gebeurde: Niterink stond op het podium alsof ze flink beschonken was: ze spuugde zichzelf bij het praten en voorlezen regelmatig over de kin, raakte de draad kwijt in de stukken die ze voordroeg uit eigen boek, de show haperde een flink aantal keren waarbij Janssen haar weer op gang moest helpen. Wat een leuke voorstelling had kunnen zijn was nu een slap aftreksel én een bron van ergernis. Jammer. Dan maar het boek lezen.

Griep heerst, alsof dat iets is wat jou troost moet geven, is de eerste grap van Roué. Dit is zijn inleiding om te vertellen dat Murth Mossel, waarmee hij een combishow zou geven, geveld is door de griep. En inderdaad, met een grieperig lijf zit ook ik met Bart op de eerste rij. Een leuke plek voor Bart trouwens want gedurende de show richt Roué vier keer rechtstreeks het woord tot hem, hahaha. Omdat Roué een try-out van 45 minuten zou doen, vind ik het geweldig dat hij op zo korte termijn een avondvullend programma weet neer te zetten. Hij begint rustig, leidt het publiek toe naar het feit dat de show nog niet helemaal uitgebalanceerd is maar voor mij is dat juist een pré. Ik vind tryouts echter, minder gekunsteld. De show is dan ook prima zoals ‘ie is. Bart en ik hebben allebei een leuke avond waarop we flink veel lachen. Met een leuke foto van Bart met Roué als herinnering vertrekken we richting huis. Of we de volledige show volgende maand, die ik al geboekt heb, nu ook nog moeten gaan zien wordt door Bart met een volmondig ja beantwoord! Een geslaagde avond dus.

Het was een bijzondere voorstelling gisteravond, bij Ik beloof niks van René van Meurs. Een paar minuten na het begin van de show viel het licht en geluid uit. Het bracht van Meurs uit zijn verhaal. Na wat overbruggend gebabbel ging de show voor een groot deel door onder felle tl-lampen op het podium en volop licht boven de zaal. De show was best aardig. Ik heb alleen wat moeite met de zwaarmoedige insteek van Van Meurs en steeds meer cabaretiers over hun strijd tegen depressie. Die zware ondertoon zuigt een heel groot deel van de lol uit de avond, en uiteindelijk kom je bij een cabaretier toch vooral voor de lol.