Het is de tweede keer dat ik bij Enschede Lacht ben. Dit keer zijn er acht verschillende cabaretiers. Twee zijn er erg leuk, ene Jet (geloof ik) die moeite heeft het publiek aan te kijken maar als ze eenmaal op dreef is, hilarisch is op de manier zoals Pepijn Lanen dat ook kan zijn. En een Enschedeër die voor het eerst op het podium stond maar ook erg grappig was. Daarnaast waren er twee die ik echt niet leuk vond, de overige vier waren niet onaardig. Leuke opbrengst dus voor een avondje uit.

Op de derde donderdag van de maand is er in het Vestzaktheater in Enschede een open mic night, sort of… Westsaïd presenteert er dan een aantal beginnende of al wat langer bezig zijnde stand up comedians. En deze eerste keer dat ik er was, was dat de moeite waard. Van de 7 mensen vond ik er twee leuk, drie best aardig maar ook twee echt vreselijk. Al met al een leuk avondje lachen.

Said el Hassnaoui is voor mij een nieuwe cabaretier. In het kleine Vestzaktheater begint de show met een voorprogramma van twee andere cabaretiers. De eerste zijn naam krijg ik niet mee. Niet zo erg, omdat ik ‘m toch niet erg leuk vond. De tweede act, Maartje Mikx is wel heel erg leuk. Het is jammer dat ik niets kan vinden over optredens waarbij zij alleen optreed. En Said Lacht, deze eerste tryout, is ook de moeite waard. Na een tijdje ben je gewend aan de hoge pitch van el Hassnaoui’s stem en leidt die niet meer af en kun je gewoon lekker lachen om de inhoud. Aanrader.

Een gezellig avondje in een kleinschalig theater, samen met Bart. Het Kulturhus in Borne had nog een erg plezierige ruime covid-opstelling, hoewel dat officieel die avond niet meer hoefde. De voorstelling van Roue Verveer, Zo goed als nieuw, beschrijft ook precies wat de show inhield: grote delen waren nieuw materiaal, maar ik vond dat een (te) groot deel ook uit zijn voorgaande show kwamen, en als vaste bezoeker van zijn shows is dat dan wel weer jammer. Het was een gezellig avondje, maar de show vond ik niet supersterk.

Een erg leuke voorstelling weer. Tot nu vond ik elke voorstelling van Rayen Panday die ik gezien heb goed. De cabaretier is beschaafd, zijn humor leuk en zijn gezongen intermezzo’s zijn goed en vaak ook humoristisch. Geen platte humor dus, hoewel dat veelal wel is wat mensen laat schaterlachen. En het mooie is: aan het einde van dit seizoen komt er alweer een nieuwe show van Panday aan. Daar ga ik zeker naartoe!

Ik had niet verwacht dat ik kaartjes voor deze voorstelling zou krijgen, omdat ik op de wachtlijst stond. Maar het het verruimen van de coronamaatregelen nam Concordia volgens mij al een paar dagen eerder de ruimte om meer mensen toe te laten. De show, Aanstalten, van Paulien Cornelisse was erg leuk. Sterke humor, mooie lijn en zoals altijd ook weer het spelen met taal. Wat wil je nog meer van een show?

Het is de eerste keer dat ik een cabaretier via Livestream volg, en eerlijk is eerlijk, dat was best wel lekker. Gewoon in mijn eigen huiskamer, zonder de geliktheid van een opname waarin geknipt en geplakt is. Het was een tryout van Mag ik even? van Kamal Khamarch. En dat is meteen het mooie ervan, ik zou er namelijk niet voor naar België gereden zijn. Mijn blikveld is door corona dus ook nog eens verbreed! Een aanrader, scherp, schuwt politiek en gevoelige onderwerpen niet en praat met gemak anderhalf uur vol.

Het is een mooie, heel persoonlijke voorstelling, Waterkonijnen van Musa (Muhsin Abdulwahab). Van zijn vroege jeugd in Yemen, zijn jeugd zonder zijn vader in Nederland tot het moment dat zijn vader weer bij het gezin komt wonen en het leven een stuk minder leuk voor het gezin wordt. Het Vestzaktheater werkt mee aan de intieme sfeer doordat het klein is. Alleen was er die enorme stoorzender van een paar Tokkies op de eerste rij… pfff. Maar de voorsteling is zeker aan te raden.

De voorstelling Verte van Sara Kroos gaat verder waar haar vorige show ophield. Sara die met haar beperkingen beter in het leven past en zichzelf leert accepteren. Haar show is minder grof dan de vorige en in het begin lijkt ze wat gespannen maar als ze eenmaal op dreef is, is het ook goed. Grappig, gevoelig, met muzikale interludes. De songteksten zijn serieus, soms wat zwaar, maar tegelijkertijd ook grappig. Een mooie, complete show!

Het was een enorme teleurstelling. De titel van Daniel Arends belooft ‘Meer van hetzelfde’ maar wat je krijgt is een grove, platvloerse variant. Daniel Arends is vanaf de start grofgebekt, zijn eerste zinnen over zichzelf dood laten slaan met zijn eigen kind, zijn moeder n&^%ken op het podium, hij schoffeert het publiek en elk tweede woord is het woord neuken. Hij gedraagt zich als een brallende corpsbal met een flinke dosis coke in zijn neus. Met andere woorden: een vreselijke voorstelling waar ik het liefst al na een kwartier weg had gewild, ware het niet dat we midden in een rij zaten.