Hij viel mij tegen, Bestsellerboy. Na het succes van De belofte van Pisa had ik meer verwacht van de nieuwe Mano Bouzamour. Het boek voelt vanaf het begin aan als goedkope stoerdoenerij waarmee de auteur geforceerd wil bewijzen hoe belezen hij is. Combineer dat met het gevoel dat Bouzamour zijn migrantenachtergrond uitmelkt voor wat goedkoop ‘winstbejag’. Pas halverwege het boek is er een omslagpunt en verdwijnt het geforceerde gevoel uit het boek. Dat gaat weliswaar gepaard met vunzige seks op elke zoveelste pagina maar pas dan gaat het verhaal ‘leven’. En dan leest het boek vlot weg, zijn de teksten rauw en snel. Maar de beleving van De belofte van Pisa haalt dit boek bij lange na niet. Jammer!