Meestal kom ik snel in de kadans van Kahlil Gibrans vertellingen en, eenmaal het ritme te pakken hebbend, ontvouwt zich dan een bloemrijk verhaal. In The Garden of the Prophet voelde het alsof ik telkens achter het verhaal aanliep en net niet snapte waar het over ging. Een wijze zeevaarder deelt zijn visie op het leven met zijn discipelen. Zijn discipelen verlaten hem maar keren later terug. Waarna uiteindelijk de kapitein terugkeert in de schoot van het oneindige water. Dat is zo’n beetje alles wat er van beklijfde.