Hij stond al lange tijd in mijn agenda: de expositie in de Rijksmuseumtuinen. Een jaarlijks terugkerende expositie tussen het groen van het Rijks, met de fontein waarin kindjes spelen, de stoelen waar vooral toeristen even op adem komen. Maar mijn hart ging nu niet direct sneller kloppen van de werken van Lee Ufan. In mijn cultuurbarbaarlijke ogen waren het vooral grote keien, die onderbouwd met een verhaal, her en der in de tuin gelegd waren.