Twee jaar nadat ik haar eerste boek in één ruk uitlas, pak ik Het bitterzoete paradijs van Iris Hannema op. Het is weer een fijn boek, en in elk hoofdstuk zit wel een element dat ik herken, of erg sterk herken zelfs. Al herken ik mezelf niet in de sociale vlucht, de enorme drang tot onthechting. En juist dat element maakt het boek van een andere orde dan het eerste boek: het is minder vluchtig, minder grappend geschreven. Dat maakt het tegelijkertijd mooier, diepgaander en serieuzer maar het heeft daardoor ook een andere charme dan het eerste. Ik zou je beide boeken aanraden! Genieten!