Het boek Fietsen op Flores viel wat tegen. Het voelt meer aan alsof je iemands dagboek doorleest, dan dat het een mooi samenhangend reisverhaal is. Natuurlijk is het leuk om veel van de situaties te herkennen maar ik heb ‘t boek eerder uitgelezen omdat ik er niet van hou boeken niet uit te lezen dan dat ik ‘m uitlas omdat het interessant was.
Category Archives: reizen
Half – Haroon Ali (2020)
Al een hele tijd geleden las ik op Haroon Ali’s Instagram dat zijn boek eraan kwam. Het duurde toch nog flink langer. Het boek is het wachten waard. De worsteling van Ali met de relatie met zijn vader zijn de rode draad, gegoten in een brief aan zijn halfbroertje. Tijdens zijn twee maanden durende reis door Pakistan maakt hij hernieuwd kennis met familieleden en verkent hij de ondergrondse wereld van homoseksualiteit in een Islamitisch land. Maar ook de positie van vrouwen komt aan bod naast natuurlijk Ali’s persoonlijke belevenissen en belevingswereld. Een mooi boek!
Wegwee. Dwars door Azië van Tokio naar Tbilisi – Ap Dijksterhuis (2019)
Het boek Wegwee van Ap Dijksterhuis is een feest van herkenning. Ik ben weliswaar niet in alle landen geweest die Dijksterhuis in dit boek beschrijft (zoals bijv. Noord-Korea of Turkmenistan) maar zijn verhalen en belevenissen in de landen waar ik ook geweest ben, doen mij de ervaringen weer op een fijne manier herleven. En het doet me ook beseffen hoe geweldig sommige landen waren. Dat vergeet je wel eens als er inmiddels heel veel nieuwe ervaringen na gekomen zijn.
Er is één nadeel aan het boek: als je dit leest, wil je zo weer in het vliegtuig stappen en de wereld verkennen.
Solo reizen – Liesbeth Rasker (2019)
Nu er niet echt te reizen valt, pak ik zo hier en daar wat reisverhalen, InstaStories enzo mee. Dus las ik in KoboPlus Solo reizen van Liesbeth Rasker. Een lekker toegankelijk boek met als rode draad dat solo reizen goed voor je is, met veel herkenbare situaties. Het werkwoord ‘gaan’ wordt wat veel tevoorschijn getoverd maar da’s een generatiedingetje, denk ik. Wat ik totaal niet verwacht had, is dat het nog steeds nodig is om jonge mensen (en misschien ook oudere) ervan te overtuigen dat alleen reizen fijn is. Ik had verwacht dat in de pak ‘m beet 25 a 30 jaar dat ik het doe, het veel gewoner zou zijn geworden. Zeker met alle technische gemakken die je nu hebt.
Japan in honderd kleine stukjes – Paulien Cornelisse (2020)
Paulien Cornelisse verhaalt in Japan in honderd kleine stukjes op de van haar bekende manier over taal, maar dit keer over de Japanse taal. En dat is leuk, want tegelijkertijd worden ook Japanse gebruiken, cultuur en andere wetenswaardigheden belicht en dat is een feest van herkenning. Reizen in Japan is een belevenis op zich en met dit boek beleef je al die kleine dingetjes weer, zoals dat sushi geen dagelijks eten is voor Japanners, dat je een apparaat in je wc dat je nooit ziet, niet klakkeloos vertrouwt, dat een warme wc-bril altijd een beetje een jakkes-effect heeft tot je je realiseert dat ie verwarmd wordt en niet nog warm is van een voorganger. Maar bovenal: als niet-Japanner word je geacht natto vies te vinden. Da’s een enorme geruststelling.
BAM. Een reis van niets naar niets – Jelle Brandt Corstius (2019)
Ik had me enorm verheugd op de nieuwste van Jelle Brandt Corstius. En het is een leuk boekje, maar ook niet meer dan dat. Nergens staat vermeld dat zijn “nieuwe boek” maar 64 pagina’s is. En dat is zo weinig, dat valt me tegen! Deze ‘novelle’ is leuk maar het lijkt veel vlakker geschreven dan eerdere reisverhalen. En het kan natuurlijk, dat je blasé wordt en je steeds minder verrast wordt tijdens je reizen. Daar heb ik zelf ook wel eens last van. Maar ik had er meer van verwacht!
Typisch Russisch – Derk Sauer (2003)
Een fijne verzameling van columns van mediamagnaat Derk Sauer, over hoe hij zijn media-imperium in Rusland opzette. De avonturen, de gevaren en de geneugten van Rusland net na de val van de Sovjet-Unie: van het leven in datsja’s, de politieke valkuilen, wel of niet betalen aan corrupte overheidsorganen, de aanslagen op journalisten die ook zijn medewerkers raken maar ook de verhoudingen tot de Russen, hun gastvrijheid en bijzonderheden.
Dark Water – Parker Bilal (2017)
Meteen na het vijfde boek uit de Makana-serie begin ik aan nummer zes: Dark Water. De statenloze Makana wordt door iemand van de Engelse geheime dienst gevraagd om een kerngeleerde uit Istanboel te halen. En daarmee verlaat hij vrijwel meteen het hectische Cairo en reist naar Istanboel. De beschrijvingen van de stad zijn, net als die in Egypte, mooi en herkenbaar. Maar deze achtergrond doet voor mij wel iets af aan het verhaal, niet veel, maar toch wel iets. En daar waar eerdere verhalen doorspekt zijn van maatschappij-kritiek maar verder vooral draaien om het oplossen van moorden, neemt dit boek een wending richting spionageverhaal. Al met al is dit zesde deel uit de serie voor mij dus net iets minder interessant maar Bilals schrijfstijl blijft ongewijzigd sterk!
De poncho must go on – Tosca Niterink (2018)
Eerder dit jaar zat ik in een theater te kijken naar een ladderzatte Tosca Niterink die verhaalde over haar bedevaartsreizen samen met haar partner Annie. Gelukkig bleek het boek dat ze schreef over hetzelfde onderwerp veel grappiger en samenhangender, nou goed: een beetje samenhangender. Ook de columns van het NRC, die in het boek De poncho must go on, over bedevaartsreizen door Spanje, Chili, Nederland en Korea zijn van de variatie ‘niet iets te hilarisch beschreven’ maar tussen de bedrijven door herken je het gevoel van reizen, van het observeren van andere culturen. Dus al met al is ook dit boek voor de reiziger weer vol met herkenning en weer vermakelijk genoeg!
Thuisblijven is duurder – Jelmer de Boer (2017)
Het boek Thuisblijven is duurder van Jelmer de Boer stond al een tijdje op mijn verlanglijstje. Ik twijfelde alleen wel of het veel nieuws kon brengen en of ik die millenialstijl van schrijven aankon. Toen ik het boek met kortingscode KUTJELMER een tientje goedkoper kon kopen heb ik het mezelf toch maar kado gedaan. Ik heb ‘t boek in één zitting gelezen. Leuk en lekker leesbaar, niet al te irritant. En wat op zich heel geruststellend is: de meeste dingen die hij tipt, deed ik al.Reizen volgens Hannema – Iris Hannema (2018)
Ik twijfelde of ik het boek wilde lezen. De eerste twee boeken van Hannema (over reizen) waren namelijk erg vermakelijk en soms ook heel herkenbaar. Maar een boek waarin je terugkijkt op reizen als een mankement (of, zo schetste ze het voor mijn gevoel zelf in interviews) sprak me niet erg aan. Luisterde ik naar mezelf? Nee, want ik blijf graag auteurs trouw. Maar nog voor ik halverwege het boek ben, geef ik het op. Het boek is langdradig, het weidt uit in overpeinzingen en semi-intellectueel gewauwel, zoveel lagen diep bovenop het ‘verhaal’ dat er van de oorspronkelijke Hannema-stijl niets over is. Erg jammer.
Pinnen in Mongolië – Liesbeth Rasker (2018)
Een ‘self help book’ voor de beginnende (solo)reiziger, dat is misschien nog wel de beste omschrijving van Pinnen in Mongolië. Ik begon met de nodige scepsis aan het boek. Een deel daarvan werd weggenomen, want Rasker bespreekt daadwerkelijk essentiële zaken waar de beginnend reiziger over na moet denken. Een ander deel bleef bestaan, omdat ik net niet in de schrijfstijl van de auteur meegevoerd werd. Maar goed, ik ben dan ook al járen, nee decennia, niet meer de doelgroep van dit boek.
Anuar – Op zoek naar mijn voorhuid (2016)
Cabaretier Anuar, uit de stal van Najib Amhali publiceerde in 2016 ‘t boek Op zoek naar mijn voorhuid. Een provocerende titel terwijl de inhoud er amper naar verwijst. De hoofdpersoon van het boek heeft zomervakantie van zijn studie en de vader van zijn vriend vraagt hem om samen naar Marokko te rijden. En daar kan hij geen nee tegen zeggen. Het verhaal schets een stukje geschiedenis met die vriend en gaat door tot net na aankomst in Marokko. Vermakelijk en makkelijk leesbaar. En humoristisch.
Klimmen naar kruishoogte – Tosca Niterink (2011)
Na de teleurstellende theatervoorstelling heb ik me aan het boek gewaagd. Het is niet zo sterk als Niterink’s boek over dementie maar het is aardig genoeg. Langs de scheldwoorden en zogenaamd grappige woordspelingen die vooral het midden van het boek teisteren, moet je maar even heen lezen. Verder schetsen de verhalen volgens mij aardig de situatie, althans, voor wat ik heb kunnen opmaken uit één iemands Insta-account dat ik tijdelijk volgde. Als ze in de show meer deze draad had weten vast te houden, had ik die waarschijnlijk ook leuk gevonden.
Honorair Kozak – Tommy Wieringa (2015)
Enthousiast geraakt door de verhalenbundel Ik was nooit in Isfahaan van Wieringa, las ik ook Honorair Kozak. En dit boek stelt niet teleur. Mooie verhalen over reizen naar verre en minder verre oorden die altijd bezien worden door een verbaasd oog, details bemerkend die je zelf niet zou zien. Auteurs worden verbonden aan plaatsen en ervaringen waardoor je de behoefte voelt om ook eens een boek van hen te lezen. Terwijl ik van tevoren redelijk kan inschatten dat ze me niet aanspreken, maar ‘t enthousiasme van Wieringa maakt het tastbaar. Een mooi boek!
Ik was nooit in Isfahaan – Tommy Wieringa (2006)
“De overgang van de jeugd naar volwassenheid en uiteindelijk de dood is de overgang van een rugzak naar een koffer op wieltjes” is de afsluiting van een interessant boek met reisverhalen van Tommy Wieringa. Een boek dat me, voor ik halverwege was, ook al deed besluiten een ander reisboek op de kop te tikken van deze auteur. Of het nu gaat om half Afrika doortrekken met een (smeltende) kaas in de rugzak of ontmoetingen met een extreemrechtse ariër in Panama, ze zijn bloemrijk en in detail beschreven. Een fijn boek.
Wie (niet) reist is gek! – Ap Dijksterhuis (2017)
Een geweldig boek! Laat ik daar mee beginnen. Psycholoog en fanatiek reiziger Ap Dijksterhuis onderbouwt met uitstekende argumenten waarom veelvuldig reizen goed is voor een mens terwijl hij tegelijkertijd erg leuke anekdotes aanvoert om zijn argumenten te onderbouwen. Hij benoemt zóveel aspecten die ik precies hetzelfde ervaar, bijvoorbeeld bestemmingen op je verlanglijstje hebben, alleen op basis van hun naam. Maar ook de formule voor ‘euforisch ontheemd’ zijn: (intensiteit/intensiteit recente ervaringen) x exoticiteit! Dat klopt helemaal. Of de opmerking dat de valkuil is dat je van overdaad blasé wordt. Ook die klopt maar die valt te ondervangen door afwisseling, is mijn uitgangspunt. Wat ook weer aansluit bij de formule van euforisch ontheemd zijn. En als laatste, een argument dat al mijn schuldgevoel wegneemt: een mens wordt gelukkiger van ervaringen dan van bezittingen. Een vrijbrief om geld uit te geven dan om, bijvoorbeeld, geld te sparen voor een eventueel volgend huis. Lekker, zo’n boek dat je eigen argumenten onderbouwt en je ook nog eens nieuwe excuses geeft om ongebreideld aan je reislust toe te geven!
The Couturier of Milan – Ian Hamilton (2017)
Zodra het boek beschikbaar was, stond ik te trappelen om het te kopen. Maar het was nog een zoektocht om een epub-versie te vinden die leverbaar was in Nederland. Maar het is gelukt en Ian Hamilton’s The Couturier of Milan stelt absoluut niet teleur. In een geweldig nieuw boek wordt forensisch accountant Ava Lee’s zakelijk bestaan bedreigd door een groot modehuis uit Milan. Binnen de kortste keren is het voortbestaan van de organisatie waarin ze veel geld maar vooral veel aandacht heeft gestoken niet meer zeker. En dat kan Ava niet toestaan. Ze spreekt haar relaties in de triades in China aan op gunsten die ze nog tegoed heeft. En dat maakt het weer een spannend verhaal. Weet Ava haar zaak te redden. Maar erger nog: overleven Ava en haar vriendinnen dit avontuur? Spannend!
Montagne Russe – Pieter Waterdrinker (2007)
Correspondent Pieter Waterdrinker schrijft verhalen over Rusland: mooie verhalen, bijzondere verhalen. Over zijn ontmoetingen, over de klassemaatschappij die opgekomen is met de komst van de nieuwe rijken, over het platteland, waar de vorige eeuw nog lijkt voort te bestaan. Mooie, interessante verhalen waardoor je al Waterdrinker’s boeken wilt lezen. Het is wat jammer dat hij ook aan Montagne Russe een deel surrealistische, bizarre verhalen toevoegt. Ik zou ze natuurlijk over kunnen slaan, maar doe dat niet. En dus eindig ik zijn boeken altijd beduidend minder enthousiast dan het eerste deel veroorlooft. En dat is zonde want zijn observaties in het Rusland van nu zijn geweldig!
Het bitterzoete paradijs – Iris Hannema (2016)
Twee jaar nadat ik haar eerste boek in één ruk uitlas, pak ik Het bitterzoete paradijs van Iris Hannema op. Het is weer een fijn boek, en in elk hoofdstuk zit wel een element dat ik herken, of erg sterk herken zelfs. Al herken ik mezelf niet in de sociale vlucht, de enorme drang tot onthechting. En juist dat element maakt het boek van een andere orde dan het eerste boek: het is minder vluchtig, minder grappend geschreven. Dat maakt het tegelijkertijd mooier, diepgaander en serieuzer maar het heeft daardoor ook een andere charme dan het eerste. Ik zou je beide boeken aanraden! Genieten!