Murphy’s Law is in full effect, in het leven van Kate Shugak. De enorme klap die ze hoort is een vliegtuigmotor die haar huis, auto en voorraadschuur vernietigd, maar als het daar bij zou blijven, dan zou het te overzien zijn. Waar Stabenow normaliter allerlei ook nu (weer) actuele maatschappelijke thema’s benoemt, is dit boek vooral een uitstapje naar het absurdisme. Maar nog steeds erg lekker leesbaar, dus op naar het volgende deel maar weer.

Ik heb de laatste tijd te vaak boeken die me tegenvallen. Zo ook The Trenches, van Parker Bilal. Na twee heel sterke boeken, is het derde boek veel minder boeiend. Het duurt tot ruim over de helft van het boek voor het verhaal voldoende body heeft om je te pakken. In de eerste helft schiet het verhaal alle kanten op, flarden van het vorige boek worden zonder veel kader gegeven en als bekend verondersteld. En dat is jammer, want met het aantal boeken dat ik lees, ken ik een jaar na de vorige echt de details niet meer. Al met al is het boek niet slecht genoeg om te stoppen met lezen, maar het geforceerd bij elkaar komen van verhaallijnen – oh wat een toeval – is in dit geval nogal ongeloofwaardig.

Een kort horrorverhaal van auteur Oyinkan Braithwaite, die sowieso wel van de bizarre verhalen is. Maar deze, over een shared taxi waarin mensen (spoiler alert) op moordpad gaan, is wel de raarste tot nu toe.

Dit eerste non-series boek van Helen Fields is heel erg anders dan de overige boeken die ik van haar verslond. Ik besefte pas dat het een non-series was na een aantal bladzijden. Op zich een prima verhaal, over een bijna onzichtbare man die na een periode van stalken over gaat tot ontvoering. En dat gaat falikant mis.

Ik ben een fan van de meest recente boeken van Helen Fields en ik besefte, door een foutje in volgorde, dan ook niet dat dit haar tweede non-seriesboek was. En dat is jammer, want haar vorige werd met zo’n enorme cliffhanger afgesloten, dan ik me afvraag of er überhaupt nog een opvolger komt. Maar goed, dit non-series boek is op zich een prima, spannend verhaal. Maar de plottwist aan het einde, die ging me net te ver. Jammer eigenlijk.

Een nieuwe in de serie van zowel Lucas als Virgil, da’s best leuk. En het boek stelt niet teleur. Zoals heel veel vaker begint Sandford met de onthulling van ‘who dunnit’. En daarmee zit de spanning niet in de speurtocht naar wie het gedaan heeft, maar in de weg ernaartoe van de twee speurders die in deze zaak samen moeten werken. En dat is maar goed ook, want de moordenaar laat diepe sporen achter. Spannend.

In Blood will tell wordt Kat door haar grootmoeder, waar ze niet altijd een goede band mee heeft, gevraagd om twee moorden te onderzoeken die in hun stam kort na elkaar plaatsvonden. Kat komt erachter dat politieke en vooral financiele belangen niet altijd langs dezelfde lijnen liggen als de familie- en stambelangen in noordelijk Alaska.

Het derde boek van Richard Osman: The Bullet That Missed. De nieuwigheid is er in het derde boek wel vanaf, van een groepje zeventigjarigen uit een seniorendorp die moorden onderzoekt. Maar toch weet Osman met het derde boek weer een spannend verhaal neer te zetten. En ach, op teveel details moet je misschien ook niet willen letten. Gewoon lekker vermaak.

De enige historische crime die ik waardoor, is die van Vaseem Khan. De eerste vrouwelijke politieagente in Bombay in de jaren 40 a 50 van de vorige eeuw. Een mooie spanning tussen het afvoerputje zijn van zaken, en inmiddels enige landelijke bekendheid krijgen als vrouw die moordzaken oplost. En de ontwikkeling van de persoon Persis en haar relaties, lopen daarmee mooi hand in hand. Erg fijne reeks.

Ik ben gek op de Rina Lazarus en Peter Decker serie van Faye Kellerman. Wetend dat dit de laatste in de reeks zal zijn, keek ik erg vooral naar uit. Maar hij viel mij vies tegen. Pas in de laatste 60 a 80 pagina’s haalt Kellerman de kwaliteit die ze normaliter altijd levert. De verhaallijn rond Peter Decker in het eerste gedeelte van het boek is gewoon niet boeiend. En tot overmaat van ramp is de andere verhaallijn, over Chris Donatti, zo expliciet en vol met verkrachting, manipulatie en mishandeling dat ik met regelmaat zat te mopperen dat ik zo’n boek eigenlijk helemaal niet wil lezen. Een tegenvaller dus, en dat is jammer als je al 26 boeken in de reeks geweldig goed vond.

Het is bijna niet te geloven hoe actueel de onderwerpen van Dana Stabenows boeken uit de jaren ’90 nu nog zijn. In Play with fire heeft ze de bible thumping extreem religieuze groeperingen een stem gegeven, rondom de dood van een man. Mooi verhaal weer.

Grappig hoe ook de oudere boeken van Zoë Sharp, net als die van Dana Stabenow, al maatschappelijke problemen als rode draad hebben, die 20 of 30 jaar na dato weer (of nog steeds) actueel zijn. In dit geval laat Kate zich betrekken in een gewelddadige oplossing voor criminaliteit in een acherstandswijk. En it ain’t pretty… Mooie reeks, en nog een flink aantal boeken te gaan.