Mijn bezoekje aan Museum No Hero in Delden stelde ik twee dagen uit zodat ik ook de expositie Andy Warhol – Forever Young erbij mee kon pakken. Dat betekende vier exposities in één museum. Ik begin dus maar boven, waar vooral foto’s van fotografen Steve Schapiro, David McCabe, Billy Name e.a. hangen, aangevuld met vijf of zestal werken van Warhol, waaronder zeefdrukken van Marilyn Monroe, Beatrix en de Engelse koningin. Een kleine presentatie maar interessant.
Vervolgens beland ik bij VOC Japan – Nederland. Deze expo schets de geschiedenis van een tijdperk waar ik eigenlijk niets van weet. Het porselein komt van diverse bronnen (waaronder Landgoed Twickel) maar serviesgoed vind ik niet erg spannend. Dan hangen er nog wat willekeurige werken, waaronder een mooie Appel en een Leo Gestel die me aansprak. Net als de Chinese dames die er al vanaf het begin hangen.
Door dus naar Living Colours, een expo over de ongekende precisie van de Post-Painterly Abstraction, met twee strakke werken van Frank Stella, en Expressionistische Abstractie. Maar er staat ook een rode plexiglas wolf van Orlinski en een grote industriëel aandoende sculptuur van Louise Nevelson bijvoorbeeld.
En op de benedenverdieping is de expositie Women of Japan. Die is erg gevariëerd: er zijn een paar kimono’s, er hangen een paar interessante foto’s van westerse fotografen van Japanse vrouwen, er zijn verhalen opgetekend van Japanse vrouwen en er zijn mooie prenten over de rol van de Japanse vrouw. In deze sectie vallen eigenlijk het meest de seksinstructies op, waarop veelal het mannelijk geslacht buitenproportioneel is afgebeeld, om destijds de lachers op de hand te krijgen.
Het is erg druk in Rijksmuseum Twenthe als ik de expositie van Turner kom bekijken. De werken van landschapsschilder Turner, afgezet tegen de werken van andere kunstenaars met dezelfde onderwerpen, zijn indrukwekkend. Vooral de aquarellen waarin Turner ‘de vorm loslaat’ vind ik fraai, of het nu een onherkenbaar Oxford Street is of een paar streken kleur die een Zwitserse Alpenpas verbeelden. De overige werken van Turner zijn niet uit een stijl en periode die ik mooi vind, maar een schilderij hier en daar ertussen van Toorop, Monet of Redon maken het wel de moeite waard. De expo De Gouden Eeuw van Twente voldoet ook niet helemaal aan mijn wensen, maar Breitner’s Meisje in kimono, een van mijn all-time favorieten is gauw gevonden, net als een mooie Appel (vrouw/totempaal) en een werk dat ik hier nog niet eerder heb gezien: The Sisters van Zhang Xiaogang in bruikleen van de No Hero Foundation. Als afsluiter is er de expo Metamorphosen: Ovidius en de hedendaagse kunt. Dat werd wel een heel kort rondje, voor mij veel teveel naargeestigheid en bizarre zaken.
Het geheel vernieuwde Mauritshuis in Den Haag is op 27 juni geopend en bij een bezoekje aan Den Haag kun je het museum natuurlijk niet overslaan. Nu hebben werken uit de Gouden Eeuw (lees: ca. 17e eeuw) niet direct mijn voorkeur maar het Meisje met de parel mag natuurlijk niet ontbreken in de rij van schilderijen die je up close and personal gezien hebt. Dus via het Binnenhof naar het museum, waar ons op de trap naar de lager gelegen ingang al verteld werd dat we het goed getimed hadden omdat de ergste drukte (rijen voor het schiderij) inmiddels over was. En inderdaad, toen we, vrijwel als laatste halte de zaal met het Meisje met de parel bezochten, hadden we vrij baan. En het schilderij is inderdaad bijzonder mooi. Maar niet alleen dit schilderij, ik vond verbazingwekkend veel schilderijen fraai: vooral portretten en een paar stillevens. Een aanrader dus!