Expo FOAM Talent 2024-2025 met o.a. Florian Braakman met expo Broer.
Boven filmisch project Giga van Ganslmeier en Ana Zibelnik, die extreemrechtse beïnvloeding via beeld zichtbaar maken.
Expo FOAM Talent 2024-2025 met o.a. Florian Braakman met expo Broer.
Boven filmisch project Giga van Ganslmeier en Ana Zibelnik, die extreemrechtse beïnvloeding via beeld zichtbaar maken.
De exposities This is ‘MYgration is een serie billboards met persoonlijke verhalen over migratie naar Nederland. Voor het bevorderen van intercultureel begrip door het delen van persoonlijke verhalen van mensen van alle leeftijden, geslachten, sociale en religieuze achtergronden. De verhalen die verzameld zijn, gaan over thema’s als milieu, gender & seksualiteit of migratie.
Fotoexposities van jonge mensen, Gerard Wessels fotografeerde in het uitgaansleven in discotheken zoals de IT en fetishfeesten, André Bogaerts fotografeerde met name op school in het voortgezet onderwijs.
Serie landschapsfoto’s van The PhotoFactory Amsterdam in de lijsten van Kunsthek, Oosterpark Amsterdam
De tweede expositieruimte van de Marian Goodman Galerie is kleiner dan de andere ruimte en stelt een fotoexpositie ten toon. Uitvergrote polaroids van Robby Müller vullen de ruimte. Het is maar een selectie van zijn archief van 2000 polaroids. Ze geven een tijdbeeld weer, van het Amerika van de vorige eeuw. Een leuk inkijkje.
De Thaddaeus Ropac Galerie heeft uitgever Edward Enninful, Ghanees van geboorte, gevraagd om de expositie te cureren. Omdat de uitgever gewend is in spreads van 2 pagina’s te werken, biedt de expositie een bijzondere samenhang tussen beelden, die je normaliter niet perse bij elkaar zou verwachten. En dat biedt een nieuwe blik op de werken. Een mooie expo, de moeite van een bezoek waard!
In de hal van het Institut des Cultures d’Islam in Parijs is een erg kleine expo te vinden van Silina Syan. Ze zoekt naar identiteit, door de verhalen van haar Armeense moeder en Bangladeshi vader en haar jeugd in de buitenwijken van Parijs.In foto’s van winkels en schoonheidsproducten uit de wijk Goutte d’Or (waar ook het Institut des Cd’I zit) probeert ze die verbinding tot stand te brengen. Het was erg klein en niet heel erg indrukwekkend, maar wel leuk om het werk van jonge artiesten uit de wijk terug te zien.
In deze wijk van Parijs zitten enorm veel art galleries, dus toen ik bij toeval langs deze expositieruimte liep kon ik de titel niet weerstaan. Vier jaar lang reisde Fabien Desgroux de wereld rond en fotografeerde mensen bij hun dagelijkse leven. En dat levert een interessante reeks foto’s op.
Mooie werken, allemaal gebaseerd op rampspoed, politiek falen of schrijnende situaties in de wereld. In deze expo ook een aantal werken die ik al eerder zag. Zo is de installatie van fietsen hier een centraal werk. Waar ik die zag, weet ik niet meer. Maar uit de expo in Cambridge was hier behang gemaakt en het trio aan foto’s waarop WeiWei een oude Mingvaas vernietigt hing er ook. En eerder zag ik het werk met de duizenden zonnebloemzaadjes al. Ook van deze weet ik niet precies waar. Maar er hingen en stonden ook veel nieuwe werken, die ik niet eerder zag. Zo vond ik het werk van het verwrongen vlechtstaal misschien wel het meest indrukwekkend: vlechtstaal uit scholen die tijdens een aardbeving het begaven, vanwege het gebruik van ondermaatse materialen met als gevolg heel veel dode kinderen, en ouders die bij hun zoektocht naar hun kinderen gearresteerd waren omdat de Chinese overheid de waarheid wilde verdoezelen. Bijzonder goede expo.
Fotografie van Tina Modotti uit Mexico in het begin van de jaren 90. Niet mijn ding.
Mooie expositie met indrukwekkende foto’s van Carlijn Jacobs. De combi met de sculpturen van … vind ik wat minder interessant. De foto’s doen genoeg zonder de sculpturen.
Nudes in het LWL in Münster is een expositie in samenwerking met Tate London. De expositie toont naakten door de jaren heen. Van het historisch perspectief, privé, kwetsbare en moderne naakten. De expositie raakt onderwerpen als gender, identiteit, de mannelijke blik op vrouwelijk naakt maar ook de politieke boodschap van naakten.
Een expo met 90 werken van indrukwekkende namen, Auguste Rodin, Francis Bacon, Zanele Muholi, Marlene Dumas, Pablo Picasso, Alice Neel, Tracey Emin and the Guerilla Girls uit het Tate, aangevuld met de eigen collectie van het LWL. Op de afbeelding een werk van Barkley L. Hendricks. Een aanrader om te gaan zien, deze expo.
Nan Goldin is een van de meest spraakmakende kunstenaars. Haar blik op het lief en leed van een mensenleven door de lens van haar camera is legendarisch. Haar foto’s van zichzelf en haar vrienden zijn snapshots van intimiteit en verbinding, variërend van het alledaagse tot het wilde nachtleven. Ze maakt social issues zichtbaar en bespreekbaar. In de grootste zaal van het Stedelijk keert Nan Goldin met de tentoonstelling This Will Not End Well terug naar de oorsprong van haar artistieke praktijk. Als filmmaker presenteert ze in zes ruimtes slideshows bestaande uit duizenden foto’s, ondersteund door muziek, voice-overs en archiefmateriaal.
De reis van fotografe Xiaoxiao Xu (1984) langs de Chinese Muur resulteerde in twee projecten: Shooting the Tiger (2014) en Watering my Horse by a Spring at the Foot of the Long Wall (2017-2018). De roadtrip van 25.000 kilometer was onderdeel van haar verkenning van het land waar zij oorspronkelijk vandaan komt. Het mededogen van Xu voor de mensen die zij rond de muur ontmoette en de verhalen die zij over hen vertelt, laten een deel van de Chinese cultuur en samenleving zien door de ogen van iemand die er zowel met afstand als met herkenning naar kijkt. Fotomuseum Den Haag presenteert met Leven langs de lange muur Xu’s eerste museale solotentoonstelling.
Ik ga elk jaar, maar elk jaar is het ook weer erg deprimerend om te zien hoeveel ellende er op de wereld is. Want dat is toch vooral de jaarlijkse expositie: heel veel ellende op de wereld. Met schitterende foto’s, tot je je erin verdiept. Ontzettend goed dat deze (pers)fotografen ons er met onze neus op blijven drukken.
Na jaren op mijn verlanglijstje ben ik dan eindelijk bij Centquatre geweest. Het is een enorm groot buurtcentrum, met allerlei faciliteiten voor creatieve geesten, met expositieruimtes, trainingsruimtes en een grote kunstboekhandel aan toe. De expositie over jonge Europese fotografie was niet heel spectaculair, sommige werken waren wel erg indrukwekkend, maar alleen al in dit gebouw zijn was de moeite waard want het is gehuisvest in oude industriele gebouwen (loodsen) en helemaal gerenoveerd. Leuk, dus!
In het Stedelijk in Amsterdam zag ik eerder een expositie van Zanele Muholi maar met de achtergrond van haar leven in Zuid-Afrika wat meer op mijn netvlies dan toen, bleek de expo in het MEP in Parijs extra cachet te hebben. Schitterende fotografie, aangevuld met enkele schilderijen van Muholi’s hand vanuit coronatijd. Wow!
Met kunstwerken in verschillende vormen is de expositie van Lebohang Kganye divers en aantrekkelijk. Wat vooral aanspreekt zijn de zwartwitte doeken van (oude) familie van Lebohang Kganye. Fraai.
Het Zuid-Afrika voor zwarte Afrikanen tijdens het apartheidsregime in beeld gebracht, met gevaar voor eigen leven. Zo kun je de expositie van Ernest Cole wel omschrijven. Soms wil je je de ellende, waarvan je wist dat die er was maar waar je genoeg van op afstand stond, helemaal niet binnen laten komen. Maar met deze expo lukt je dat niet. Heel erg indringend zelfs.
Lange tijd kon ik niet zo heel veel met fotografie, zeker niet als die richting wat meer bizarre taferelen of settings gaan. En met enkele werken van Nhu Xuan Hua had ik dat nu ook. Maar andere werken waren erg mooi, vol verhalen die niet verteld worden. En dat voor een expo waarvan ik dacht: die pak ik nog wel even mee. Leuk!