Ik had er meer van verwacht, van de multimediale expositie van Sofia el Khyari. Het bleek uiteindelijk een hoekje te zijn in de bibliotheek van het IMA, Institut du Monde Arabe. De tekeningen zijn nog het interessantst omdat zij gebruikt worden voor haar animaties. Maar verder zag het er vooral uit als werk van een jonge amateurtekenaar.
Category Archives: hedendaagse kunst
Aux sources de l’imaginaire de Sofia El Khyari – Bibliotheque de l’Institut du Monde Arabe, Parijs, Frankrijk
Emptiness. Chiho Aoshima – Perrotin Galerie, Parijs, Frankrijk
De Japanse Chiho Aoshima schijnt vooral te werken aan zombies en schedels, maar op dit moment ligt haar focus op romantische beelden van traditionele Japanse onderdelen, gecombineerd met vrouwelijke manga-achtige figuren. En dat levert een mooie en bijzondere expositie op in vooral delftsblauwe kleuren. Of de emptiness refereert aan het feit dat de meeste keramische sculpturen als een vaas (kunnen) dienen, betwijfel ik. Het is wel de eerste indruk die ik bij de titel van de expositie had. Het was een expositie die ik op mijn ‘misschien, als ik tijd genoeg heb lijstje’ maar ik vond het misschien wel de meest verrassende van al mijn gallery-bezoeken dit weekend.
My Oma. Kunstinstituut Melly. Rotterdam
My Oma is een tentoonstellingsproject dat zich richt op de figuur van de grootmoeder.
Het project verkent persoonlijke en culturele erfenissen die voorkomen uit zowel genegenheid als conflict. Het brengt kunstenaars en verhalen samen, evenals kunstwerken en theorie die centrale kwesties van onze tijd verwoorden: ervaringen van immigratie, dissonant erfgoed en veranderende genderrollen.
My Oma besteedt speciale aandacht aan belichaamde kennis en verhalen op kleine schaal. In het licht van een ontwikkelende politieke polarisatie, benadrukt My Oma juist historische perspectieven, versterkte intergenerationele banden en vieren we kennis behouden door verschillende diasporas. De tweetalige titel van het project—met het Engelse my en het Nederlandse oma—is bedoeld om deze persoonlijke benadering over te brengen.
What it is, what it means and what I would like it to be. Pris Roos. Tent Rotterdam
Als ik even binnenstap bij Kunstinstituut Melly, geeft de kassier aan dat ik even op de website moet kijken. En dan blijkt dat ik vergeten was dat er een expo van Pris Roos in Rotterdam is. Jaiks. En wel in Tent, het platform voor hedendaagse kunst in de Witte de Withstraat. Het zijn mixed-media installaties met portretten van negen individuen. De geportretteerden ontvouwen hun gelaagde reis door middel van gesprekken met de kunstenaar, vastgelegd in audiofragmenten. Met de solotentoonstelling ‘what it is, what it means and what i would like it to be’ creëert Roos een ruimte waarin je je eigen familiegevoel kunt onderzoeken en je thuis kunt voelen.
De geportretteerde vrouwen en non-binaire personen, allen vertrouwde gezichten uit Roos’ eigen kring, dienen als muzen voor deze bijzondere collectie. Familie, opgroeien, immigratie, queerness, gender en gendertransitie zijn intieme thema’s die worden verkend in gesprekken bij elke installatie.
Getekend: Rotterdam! Urban Jungle. Kunsthal Rotterdam
Expo van kunstenaars die de stad observeren en hun reflecties in tekeningen verbeelden: de stadstekenaars. Dit jaar hebben Xaviera Altena, Johan Kleinjan en Nuno Orlando de taak de spanning tussen stad en natuur in beeld te brengen. Kunsthal Rotterdam toont het eindresultaat in de tentoonstelling ‘Getekend: Rotterdam! Urban Jungle’, te zien vanaf zaterdag 14 oktober.
Ai WeiWei. In search of humanity. Kunsthal Rotterdam
Mooie werken, allemaal gebaseerd op rampspoed, politiek falen of schrijnende situaties in de wereld. In deze expo ook een aantal werken die ik al eerder zag. Zo is de installatie van fietsen hier een centraal werk. Waar ik die zag, weet ik niet meer. Maar uit de expo in Cambridge was hier behang gemaakt en het trio aan foto’s waarop WeiWei een oude Mingvaas vernietigt hing er ook. En eerder zag ik het werk met de duizenden zonnebloemzaadjes al. Ook van deze weet ik niet precies waar. Maar er hingen en stonden ook veel nieuwe werken, die ik niet eerder zag. Zo vond ik het werk van het verwrongen vlechtstaal misschien wel het meest indrukwekkend: vlechtstaal uit scholen die tijdens een aardbeving het begaven, vanwege het gebruik van ondermaatse materialen met als gevolg heel veel dode kinderen, en ouders die bij hun zoektocht naar hun kinderen gearresteerd waren omdat de Chinese overheid de waarheid wilde verdoezelen. Bijzonder goede expo.
Doron Langberg. Part of your world. Kunsthal Rotterdam
Israëlische kunstenaar Doron Langberg schildert m.n. zijn relaties, aangevuld met een aantal mooie schilderijen van planten.
AiRich. Afrofuturistic Visions. Stedelijk Museum, Schiedam
Schitterende eerste solotentoonstelling van AiRich, waarin de kunstenaar niet alleen de zwarte identiteit verkent maar ook haar eigen Afro-Surinaamse wortels. Dit laatste doet ze met name in de serie Den Doro, waarin ze van Surinaamse klederdracht muteert naar futuristische, mythische wezens. Toen ik de aankondiging voor deze expo zag was ik vooral getriggerd door de kopieën van Grace Jones, maar de voorstelling was zoveel meer. En dat ik nog even een rondje kon lopen langs de expo van Yayoi Kusama die ik eerder al hier in het Stedelijk bekeek, dat was ook mooi meegenomen.
La Fusion des possibles – Topographie de l’art, Parijs, Frankrijk
Ik liep door de Marais voor een andere expositie en kwam deze expo bij toeval tegen. In een oud fabrieksgebouw stonden diverse interessante werken. Met name de lamp van @@@ sprak me erg aan. Leuk om even mee te pakken.
Amexica. Cultural Institute of Mexico, Parijs, Frankrijk
Soms zie je ineens vanuit je ooghoek iets dat je aandacht trekt. In dit geval de expo Amexica. Hedendaagse kunst uit Mexico vult een kleine gallery in het Cultural Institute of Mexico in Parijs. Met verschillende kunstenaars een mate van raar tot bizar, zoals deze behoorlijk levensechte hand.
Basquiat x Warhol, à quatre mains. Fondation Louis Vuitton, Parijs, Frankrijk
Between 1984 and 1985, Jean-Michel Basquiat (1960-1988) and Andy Warhol (1928-1987) created around 160 paintings together in tandem, “à quatre mains”, including some of the largest works produced during their respective careers. Keith Haring (1958-1990), who witnessed their friendship and collaboration production, would go on to speak of a “conversation occurring through painting, instead of words,” and of two minds merging to create a “third distinctive and unique mind.”
“Basquiat × Warhol. Painting four hands” is the most important exhibition ever dedicated to this extraordinary body of work and brings together more than three hundred works and documents including eighty canvases jointly signed by the two artists. Also featured are individual works by each as well as a set of works by other major artists (Futura 2000, Michael Halsband, Keith Haring, Jenny Holzer, Kenny Scharf……) in order to evoke the energy of the New York downtown art scene of the 1980s.
The exhibition will open with a series of portraits of Basquiat by Warhol and of Warhol by Basquiat. It will continue with the early collaborations. These works, initiated by the two artists’ dealer, Bruno Bischofberger, benefited from a collaboration with the Italian artist, Francesco Clemente (born in 1952). After completing these 15 paintings together with Clemente, Basquiat and Warhol pursued their collaboration on an almost daily basis, with enthusiasm and complicity. The energy and force of their incessant exchanges will be the driving force of the exhibition, running through all of the galleries in the Foundation featuring highlights such as the monumental sculpture Ten Punching Bags (Last Supper) or the 8 meter canva African Mask.
Basquiat admired Warhol as an elder, a key art world personality, and the pioneer of a new language and of a groundbreaking relationship to pop culture. Warhol, in turn, found in Basquiat a renewed interest in painting. Thanks to him, he went back to painting manually on a very large scale. Warhol’s subjects (newspapers, logos of General Electric, Paramount and the Olympic Games) serve as the basis for whole series of artworks that will punctuate the exhibition.
Tashi Norbu. Museum of Contemporary Tibetan Art – Emmen
Het MOCTA is een bijzonder klein museum in de oude dierentuin van Emmen. Het Museum of Contemporary Tibetan Art is opgezet rondom, met name, Tashi Norbu’s kunstwerken, aangevuld met een aantal andere hedendaagse kunstenaars van Tibetaanse afkomst. Het klinkt oneerbieding, maar ik vind de kunst een hoog kitschgehalte hebben. Het is leuk om een half uurtje door te brengen, als je toch in de buurt bent.
Dystopia – No Man’s Art Gallery, Amsterdam
Group show Lena Kuzmich, Abel Hartooni and…
Retweet – NDSM Fuse
De expositie RETWEET gaat over delen, uitwisselen en verbinden. Kunstenaars zijn uitgenodigd om, in overleg met elkaar, hun werk te combineren tot een geheel. Werken worden naast elkaar en tegenover elkaar geplaatst in verrassende combinaties. Soms spreekt het elkaar tegen en soms versterkt het werk elkaar. Er zijn werken van kunstenaars die dezelfde fascinatie hebben en ook van kunstenaars die een zelfde thema totaal anders benaderen. Kunstenaar?
Galerie Beaubourg. Love or hate – Museum No Hero, Delden
Eén activiteit, dat is alles waar ik in een week vakantie toe gekomen ben. En wel een bezoekje aan Museum No Hero in Delden. Het museum heeft meestal meerdere, kleine exposities tegelijk. En ook nu, want ik kom voor Galerie Beaubourg. Love or hate, met o.a. Phillip Perrin’s manshoge scheermes en Malick Sadibé’s Les deux Coquins. Tegelijkertijd is er ook de expo met favorieten van Steenmeijer (de eigenaar/verzamelaar) en een zaal met Amerikaanse abstracten, met o.a. Al Held. De expo van Yves Saint Laurent spreekt me niet aan, met uitzondering van één tekening van zijn hand en de zaal die is ingericht als zijn huis in Marokko. Altijd leuk, een snel bezoek aan dit museum.
Tell me your story. 100 jaar Afrikaans-Amerikaanse kunst – Kunsthal KAdE, Amersfoort
Op de eerste werkdag in Amersfoort gebruik ik de pauze (en iets meer) om de expositie Tell me your story te bekijken. De expositie toont 100 jaar Afrikaans-Amerikaanse kunst van artiesten als Kehinde Wiley, Henry Taylor, Kerry James Marshall, Devan Shimomaya en anderen. Veel kunstwerken zijn activistisch, enkele bijzonder grimmig en weer andere een weergave van een tijdsgewricht. Een indrukwekkende expositie en bijzonder getimed nu de Black Lives Matter-beweging steeds meer tractie krijgt.
Whereabouts. Alice Pasquini – Art 3035 Gallery, Amsterdam
Toen ik las dat Art 3035 Gallery een expo had van Alice Pasquini, moest ik er natuurlijk wel naartoe. In een reeks ansichtkaarten stuurde ze tekeningen van over de hele wereld (waaronder ook eentje vanuit de Azoren, waar ik heen zou gaan). De kleine tekeningen zijn klein en fijn en zo op een rij heel mooi. De grotere werken boven zijn natuurlijk ook geweldig, in haar geheel eigen stijl. Aanrader, deze gallery!
20 – O.D. Gallery, Amsterdam
Er is in dit nieuwe jaar ook een nieuwe expositie bij O.D. Gallery. Naast een grote Ottograph en een flink aantal kleinere en betaalbare, zijn er ook veel artiesten waar ik nog nooit van gehoord heb, zoals de Braziliaan Andre Mogle. Zijn groene figuurtje gemaakt van natuur spreekt me direct aan. Verder zijn er artiesten als Laurens van Gurp (zwart/wit tekeningen), Tiago Galo (ook mooi) en foto’s van het werk van Street Art Frankey. Weer een interessant bezoekje.
Look. Andrii Abhinava Chernovil – Katara Cultural Village, Doha, Qatar
Het Katara Cultural Village zou één groot cultureel geheel moeten zijn. Vanaf de metro kom je in een soort doolhof van gebouwen formaat Bijenkorf, te beginnen met Galerie Lafayette, en doorzettend in gebouwen die zuiver op Qatari gericht zijn met producten die binnen hun maatschappij passen. De beloofde cultuur blijft onzichtbaar, misschien verstopt in één van de grotere gebouwen, of nu gewoon niet aanwezig. Het enige wat ik tegenkom is een kleine expositie van schilderijen over Qatar van de Oekraïense schilder Andrii Abhinava Chernovil. Zweverige, bijna impressionistische schilderijen met rare lijsten. Een kleine expo die leuk was om even de warmte voor uit te stappen maar verder niet heel schokkend.
El Anatsui. Triumphant Scale & Women in Society – Mathaf Museum of Modern Art, Doha, Qatar
Het Mathaf Museum of Modern Art in Doha ligt zo’n 15 km van Souq Waqif, het hart van Doha. Met het OV kom je er lastig dus nam ik een taxi. Op het moment van bezoek is er een tijdelijke expositie van El Anatsui, een artiest geboren in Ghana, die later veel omzwervingen maakte. De expositie opent met enorme werken, een soort gordijnen, gemaakt van aan elkaar gehechte flessendoppen en andere soortgelijke materialen. Ze zijn enkele meters bij enkele meters groot en enorm indrukwekkend. Verder zijn er bewerkte houten sculpturen uit zijn vroege perioden en mooie schilderijen van de laatste jaren. Een interessante artiest om kennis mee te maken.
De vaste expositie is zo mogelijk nog interessanter. Onder de titel Women in Society hangen er werken van vrouwelijke kunstenaars of van vrouwen in werken van mannelijke kunstenaars uit Qatar en het (arabische) buitenland. Dit werk van Ismail Fattah sprak me, net als het werk dat er naast hing, in het bijzonder aan. Dit museum mag je eigenlijk niet overslaan als je naar Doha gaat!