Uit pure verveling keek ik de film Instant Family, met Mark Wahlberg. Een man en vrouw die hun leven helemaal op de rit hebben, vinden het tijd om een gezin te stichten maar in plaats van zelf aan kinderen te beginnen, besluiten ze te gaan adopteren. En daarmee krijgen ze een instant gezien met 3 kinderen tussen de 4 en 15. Daar gaat hun goed georganiseerde leventje.
Category Archives: familie
Little (2019)
Toen de film Little in de bioscoop draaide, had ik ‘m eigenlijk willen gaan zien, alleen al om te zien waar de hype over Marsai Martin (Diane in Black-ish) op sloeg. Achteraf bezien ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb. Regina Hall zet een persiflage neer van een succesvolle zakenvrouw die door een meisje dat ze kleineert omgetoverd wordt naar een klein kind. En, moraal van het verhaal, dat kind komt er achter dat ze niet snoeihard hoeft te zijn om succesvol te zijn. Zwak verhaal, subpar acteerwerk en algeheel een zwakke film. En gelukkig is die waste of time een stuk minder erg als je toch niet in slaap kunt komen.
The Intern (2015)
Het is best lang geleden dat ik een hele film uitgekeken heb, anders dan in de bioscoop. Maar in een vliegtuig opgesloten zitten voor een paar uur en nergens naartoe kunnen is een goede motivatie en dus keek ik The Intern, een romantische familiefilm over hoe de jongere generatie van de oudere kan leren, maar ook andersom. Over liefde, familie en geven om elkaar. En ook al is de film best voorspelbaar, het is wel een leuke feelgood movie.
Blended (2014)
Een romantische komedie, Blended, met Adam Sandler en Drew Barrymore, dat belooft weinig goeds. Maar ik vond het best een aardige romcom. Natuurlijk, de film is erg voorspelbaar, maar dat mag in dit genre best. De kinderen zijn overdreven neergezet, alle vooroordelen worden gepareerd met kinderlijke eenvoud. En toch vond ik de film leuk. Zo’n lekkere, nikszeggende film met een redelijk feelgood-gehalte.
The hundred-foot journey (2014)
The hundred-foot journey is een feelgood movie zonder echte highlights: een Indiase familie, verjaagd uit India, komt terecht in Frankrijk en begint daar een restaurant tegenover een restaurant met een Michelin-ster. En dat kan natuurlijk niet goed gaan. De zoon met het meeste gevoel voor eten in de familie zwaait de scepter in de keuken, maar is niet meer tevreden met alleen Indiaas koken. Hij krijgt hulp van een sous-chef uit het restaurant aan de overkant van de straat. Het is jammer dat er niet meer op het eten en het koken ingezoomd wordt. De film blijft nu steken op het niveau van een luie, romantische film en volgens mij had de film meer potentie. Aardig tijdverdrijf, maar ook niet meer dan dat.
Boxtrollen (2014)
In de herfstvakantie is het weer tijd voor een middagje bios. De keuze tussen Dummie de Mummie en Boxtrollen wordt beslecht door de starttijd. De film, over ondergronds levende trollen in dozen met in hun midden een jongetje dat al van jongs af aan bij hen woont, is een mooie metafoor voor vreemdelingenhaat. Het is alleen jammer dat ik de film niet bijzonder spannend of leuk vindt. Maar de andere helft van het gezelschap vindt de film wel erg leuk, en dat is waar het om gaat natuurlijk.
Koemba: de zebra die zijn strepen kwijt is (2014)
Op een zaterdagmiddag met Bart Koemba: de zebra die zijn strepen kwijt is. Een betere tijdsbesteding kan ik niet bedenken! De film begint meteen met de kern van het verhaal: Koemba is anders en wordt door de rest van de kudde niet geaccepteerd. En passant gaat zijn moeder dood, komt Koemba door een goede daad voor een ander in de problemen en blijkt de buitenwereld best eng. Maar uiteindelijk komt het natuurlijk allemaal goed. De moraal van het verhaal is dat je jezelf niet hoeft aan te passen aan anderen maar dat je bent zoals je bent. En dat allemaal verpakt in grappige beestjes, vriendschappen en een vrolijke Afrikaanse beat. Leuke film!
August: Osage County
Nu ben ik geen fan van Meryl Streep en de film is ook nog eens van een genre waar ik niets mee heb, maar na zo’n 2,5 uur moet ik bekennen dat August: Osage County best een goeie film is. De tweede helft is beduidend sterker dan de eerste. De naargeestigheid en de haatdragendheid spatten van het scherm. Julia Roberts zet een erg mooie rol neer als de dochter die de haatdragende moeder de meeste weerstand geeft. Dus stiekem geef ik deze film een thumbs up.
Niko 2 (2012)
Wat is er beter dan een feelgood familiefilm op een zondagmiddag vóór de kerst. En Niko 2 is precies dat: Niko’s moeder heeft een nieuw rendier ontmoet. Een rendier met een kleintje. Niko wil geen nieuw broertje maar als hij ‘t kleintje kwijtraakt aan de boosaardige adelaars komt hij toch in actie. Samen met een oud rendier moeten ze de vliegende brigade ook nog te hulp komen en uiteindelijk, zoals het een goed verhaal met een moraal betreft, accepteert Niko Jonni als zijn broertje.