Doe eens wat nieuws, verbreed je horizon, zei ik tegen mezelf en boekte kaartjes voor Scala van het Scapino Ballet. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik modern ballet weliswaar niet onaardig vind maar dat ik de ‘creatieve’ kostuums en make-up en vooral de invulling binnen de dans simpelweg vreselijk vond. De zang tijdens het ballet was wel een positieve verrassing. Maar om me niet te ergeren aan mannen met man buns en kooiconstructies onder jurken, liet ik mijn aandacht afleiden door het feit dat mannen sokken droegen en vrouwen niet, dat er verbazingwekkend veel kleine mannen in het Scapino dansen en ook één bijzonder kleine vrouw en meer van dat soort onzinnigheden. En voor ik het wist, was de voorstelling voorbij.

Het ballet Le Corsaire, opgevoerd in het National Opera House in Kiev (voor het eerst gebouwd in 1867 en enkele keren verwoest en opnieuw opgebouwd), is erg indrukwekkend. Het verhaalt over een piraat die verliefd wordt op een slavin. Hij probeert haar herhaaldelijk te redden van een rijke pasja en de handelaar die haar wil verkopen. De hoofdrolspelers worden telkens onder luid gejuich onthaal, in een mooi decor. Halverwege de voorstelling raak ik even de draad kwijt als de kostuums ineens plaats maken voor reguliere tutu’s en de danseressen minuten lang in een bloemrijke tuin dansen, maar uiteindelijk keren ze terug naar het verhaal. Met een aantal schitterende solo’s, waarbij één van de dansers een erg onfortuinlijke val maakt, krijgen veel dansers uit het gezelschap een podium voor hun danskunsten. Zoals ik eerder al zei: erg indrukwekkend.