In de up and coming wijk Ari bezoek ik de Numthong Art Space, in een grote, heel koele villa verstopt op een omheind terrein. De expositie Art for Air, bestaat uit sculpturen van Alisa Chunchue en schilderijen van Surajet Thongsuea. De sculpturen zijn met name neuzen, in soorten en maten. De schilderijen van Surajet Thongsuea zijn met name zwart-wit schilderijen
Kleurrijker zijn de werken van Giacomo Failla, die ook te bewonderen zijn: een soort schilderijen in verschillende abstracte lagen van kleur alsof er knip-en plakwerk aan te pas is gekomen. Deze spreken me het meeste aan. Een mooi uitstapje uit de hectiek en warmte.
Ik kwam per ongeluk bij de Old Town Gallery in Bangkok terecht, op een van mijn omzwervingen door de stad. Blij verrast met de kleurrijke expositie van Sanook Art Group en anderen, een eclectisch geheel. Nog blijer verrast met de eigenaresse die me een koud flesje water aanbood terwijl ze mijn aankoop, een klein schilderij van Chanatip Chuenbumroong inpakte. Mijn favoriet in de expositie was misschien wel een stapel van figuren op de vloer: menselijke lichamen met paars of blauw haar, ondefinieerbare dieren ertussen. Lang niet zo sinister als de omschrijving klinkt. Naast het origineel van Chanatip kon ik ook een print van Muay Yai, een meisje dat noodles eet, niet weerstaan, omdat het een heel Thaise uitstraling heeft. Aanrader, deze gallery!
Het MOCTA is een bijzonder klein museum in de oude dierentuin van Emmen. Het Museum of Contemporary Tibetan Art is opgezet rondom, met name, Tashi Norbu’s kunstwerken, aangevuld met een aantal andere hedendaagse kunstenaars van Tibetaanse afkomst. Het klinkt oneerbieding, maar ik vind de kunst een hoog kitschgehalte hebben. Het is leuk om een half uurtje door te brengen, als je toch in de buurt bent.
Chinese kunstenaars timmeren flink aan de weg de laatste jaren (zie bijv. ook mijn posts
De abstracte werken van Xiyao Wang in de expo The Crystalline Moon Palace zijn in verrassende pasteltinten uitgevoerd, waardoor ze een zachtheid uitstralen die niet in lijn ligt met de abstractie. Een interessante expo, die deze artiest voor het eerst op mijn pad brengt.
Iraans-Canadese kunstenaar Reza Doust exposeert in één van de expositieruimte bij The Fire Station in Doha. In de expo 40 Different Narratives geeft hij zijn interpretatie op de werken van Mirza Ali, een kunstenaar uit de 16e eeuwse Safawiedische Gouden Eeuw. Het resultaat is een collage van elementen die samen een soort droombeeld vormen. De artiest was op het moment van mijn bezoek in de studio aan het werk. Interessant om te zien.
Het BACC ligt in het hartje van de stad en is één groot cultureel centrum met diverse exposities over het 8 verdiepingen tellende moderne gebouw. De belangrijkste expositie op het moment dat ik bezoek gaat over LGBTQ-rechten in Zuid-Oost Azië. Dat is wereldwijd een onderwerp dat speelt. In deze expositie met name fotografie van verschillende Aziatische fotografen. Indringende werken die resoneren, als je de vertegenwoordiging van LGBTQ in de Thaise samenleving ziet. Verder zijn er nog diverse andere exposities die ook allemaal in meer of mindere mate rond hetzelfde thema spelen. Ben je in centraal Bangkok, dan is hier binnenlopen zeker de moeite waard. En de entree is ook nog eens gratis.
Het MOCA Bangkok stond hoog op mijn verlanglijstje. Het museum ligt 14 km uit het centrum van de stad en is met het OV moeizaam te bereiken. Dus nam ik een taxi en zelfs dat was een crime. Het museum is een geweldig gebouw, zowel van binnen als van buiten. De kunst daarentegen is… bijzonder! Het overgrote deel van de werken is surrealistisch, een combi tussen Dali en Jeroen Bosch. Het is interessant te zien hoe de kunst hier gedefinieerd wordt door de overheersende cultuur. Maar als ik eerlijk ben zijn de werken niet aan mij besteed.
In één grote zaal hangen de 226 posters van Kleurrijk Japan. De meeste in één oogopslag herkenbaar als Japans, dat is wel bijzonder. Het is een mooie tentoonstelling maar ik vind de ‘dichtheid’ van de affiches wat afleidend. Het is, zeker als je ook voor een andere expositie komt, de moeite waard om deze zaal even binnen te stappen.
Op mijn laatste dag in Parijs waag ik toch de trip naar het Palais de Tokyo, al vond ik tot nu toe de exposities in dit museum altijd dusdanig bizar of onbegrijpelijk dat ik er niet zoveel mee kan. Maar ik verwacht dat de expositie Prince(sse)s des Villes, waarin werken uit Dhaka, Teheran, Mexico, Manila, Lagos en meer getoond worden, anders is. Dat blijkt niet terecht. Op een paar werken na is het een bonte verzameling van werken die mij niet aanspreken of die ik niet begrijp. De werken die me wel aanspreken zijn de wat traditionelere, zoals deze schildering. Of een orka, waar allerlei zaken uit zijn lijf puilen.
Mijn bezoekje aan Museum No Hero in Delden stelde ik twee dagen uit zodat ik ook de expositie Andy Warhol – Forever Young erbij mee kon pakken. Dat betekende vier exposities in één museum. Ik begin dus maar boven, waar vooral foto’s van fotografen Steve Schapiro, David McCabe, Billy Name e.a. hangen, aangevuld met vijf of zestal werken van Warhol, waaronder zeefdrukken van Marilyn Monroe, Beatrix en de Engelse koningin. Een kleine presentatie maar interessant.
Het mooiste weer om langs een Nederlands strand te lopen, vind ik grauw en winderig weer. De zilte geur met ondertonen van vis en zeewier die je neus prikkelt. Maar als het miezert, is een korte pitstop in het Museum Beelden aan Zee in Scheveningen een welkome onderbreking. De expositie van Zhang Dali, Body and soul, is indrukwekkend. De witte, levensechte beelden van kleine Chinezen is indringend, net als de foto’s van Zhang Dali’s streetart activiteiten in verdwijnende hutongs. Aanvullend zijn de terrassen rondom het museum gevuld met een grote verscheidenheid aan sculpturen. Een mooi bezoekje. Waarom heb ik dat eigenlijk niet vaker gedaan?
Het Museum DKM is een wat schizofreen museum: enerzijds zijn er de soms al eeuwenoude werken van de Oriënt tot het verre oosten. Anderzijds de moderne werken van Duitse kunstenaars. Althans, dat denk ik. In het museum zijn geen bordjes opgehangen en je kunt alleen aan de hand van een (ook nog verkeerd gevouwen) boekje door de zalen navigeren. Waardeloos, vond ik.
Als ik research welke musea interessante exposities hebben in die 1,5 dag dat ik in Parijs ben, zie ik dat de Bridgestone-collectie die ik 2 jaar geleden net voor sluiting van het Bridgestone Museum of Art in Tokio zag, nu in Parijs is. Die mag ik dus niet overslaan. En alweer zijn de werken indrukwekkend. Je mag er niet fotograferen, dus moet ik uit mijn hoofd terughalen wat ik gezien heb: naast schitterende werken van Monet, Renoir, en Cézanne hangen er ook werken van Matisse, Picasso, Pollock (jeej!) en Shiraga. Maar ook Giacometti en een heel mooie Klee (Island, 1932). Een brede verzameling die me, net als twee jaar geleden, heel blij maakt! En als leuk extraatje mag je ook de waterlelie-collectie van de Orangerie nog in. En ook daar word ik gelukkig van! Een fantastisch bezoek!
a mijn mislukte poging om in Osaka het museum te bezoeken en niet het om de hoek liggende keramiekmuseum aan te doen was het tijd om wél Japanse kunst te gaan bewonderen. Het Tokyo National Museum ligt verspreid over een aantal bijzonder grote, klassieke Westerse gebouwen om een groot plein net naast het Ueno-koen (Ueno-park) en op loopafstand van mijn hotel. Het museum is dusdanig groot, dat wordt aangeraden om de expositie in de Honkan-ruimte te gaan bekijken omdat deze een overzicht van de Japanse geschiedenis biedt. Nu ben ik daar, na het bekijken van die expo, niet helemaal van overtuigd omdat ik niet echt een rode draad kon ontdekken, maar dat kan natuurlijk aan mij liggen. De expo biedt eeuwenoude beeldjes, harnassen, kimono’s, schilderijen (waaronder enkele (mooie) van Hiroshige), zwaarden, keramiek en kabuki-kostuums. Interessant, maar voor mij niet direct een schets van de Japanse geschiedenis. Daarvoor ontbrak achtergrond, inkadering.
In voorbereiding op mijn trip naar Japan (en omdat ik nog nooit in FOAM geweest was) heb ik de expo Araki. Ojo Shashu bezocht. Niet alleen belandde ik in drommen mensen met een kijk-mij-eens-vreselijk-hip-zijn-air, de expo was ook niet echt aan mij besteed. Sowieso heb ik vaak wat moeite de Aziatische (moderne) kunst te bevatten. De serie over Araki’s vrouw, van hun huwelijk tot en met haar overlijden in 1990 vond ik wel indrukwekkend, de overige foto’s (zoals bijvoorbeeld de wand met grotendeels alledaagse dingen én ontblote vrouwen waarvan sommige in bondage) gaven misschien een inkijkje in het hoofd van de fotograaf maar spraken mij helemaal niet aan. En ook in het geheel niet wat ik verwachtte na de entree met de serie met tropische bloemen en allerlei speelgoed, van poppen tot krokodillen.
De expositie Monet, Gaugain, van Gogh. Inspiration Japan trekt me niet alleen aan vanwege de klinkende namen, het thema Japan is ook interessant omdat ik Van Gogh’s werken met Japanse invloed altijd al fraai heb gevonden. Maar met een reis naar Japan in het vooruitzicht, trekt deze expo natuurlijk des te meer. Het is een combinatie van Japanse werken, ook deze van klinkende namen zoals Utagawa Hiroshige, Katsushika Hokusai and Kitagawa Utamaro, en werken die erdoor geinspireerd zijn. Jammer genoeg haal ik dat niet altijd uit de werken zelf (een aantal werken die meer herkenbaar de invloed tonen hangen in het Van Gogh Museum in Amsterdam) maar het is hoe dan ook een schitterende expositie. Een rondje langs de reguliere collectie van het museum is ook (weer) de moeite waard. Een aanrader, dit museum!
De expositie Geisha, over het Japanse stijlicoon, de getrainde gezelschapsdame met het spierwitte gezicht, beschrijft wat het inhoud een geisha te zijn en welke bezigheden bij die rol horen. De expositie is fraai ingericht, tegen de achtergrond van wat sowieso een mooi museum is, met mooie oude prenten, een film, een tentoonstelling van kimono’s en beschrijvingen van het traject van meiko naar geisha. Als je, net zoals ik naar Japan gaat, of anders geïnteresseerd bent in Japan, is dit zeker een aanrader.
Het Museo de Bellas Artes wordt in Bilbao vaak overgeslagen ten gunste van opvallender broertje Guggenheim. Maar de expositie Art Japonés y Japonisme trekt mij naar het museum. Het is schitterend gelegen tegen het Parque de Doña Casilda de Iturrizar aan en huist in een modern, grotendeels glazen, gebouw. De expositie laat Japanse kunst zien van een privéverzamelaar uit de eerste helft van de twintigste eeuw, variërend van tsuba’s (handvatten voor zwaarden) tot inro’s en netsuke’s, van theebekers en houtsnedes tot schilderijen en tekeningen. De fraaie verzameling wordt daarnaast nog aangevuld met het werk State of Being, Kimono Dress van Chiharu Shiota: een kimono verweven in een soort zwart spinnenweb. De vaste collectie van het museum is ook interessant: de werken van regionale kunstenaars, waarbij de sculpturen van Oteiza en Chillida het meest in het oog springen. Een absolute aanrader!