The Perfect Find (2023)

Gabrielle Union die als 40-jarige al een jaar heeft gerouwd om haar beëindigde relatie, komt op haar eerste avond uit een man van begin twintig tegen. De volgende dag blijkt het de zoon van haar nieuwe baas en aartsvijand te zijn. Beetje afgezaagd, maar vermakelijk genoeg.

Murder Mystery 2 (2023)

Vreselijke film, en dat had ik kunnen weten want deel 1 was ook al slecht natuurlijk. Maar goed, ik heb ‘m toch uitgekeken. Jammer dat Jennifer Aniston zich voor dit soort slappe, Amerikaanse overtrokken humor leent.

The Takedown (2022)

Ik vind Omar Sy een leuke acteur maar met The Takedown, een Franse actiecomedy, maakte ik de fout om de nagesynchroniseerde versie te luisteren. En mijn hemeltje, wat is dat irritant. De film is zoals verwacht niet supersterk maar wel vermakelijk, dus vooruit. Maar de volgende keer niet proberen te multitasken en gewoon de ondertiteling lezen.

Me Time (2022)

Me Time is een vreselijke, en vreselijk afgezaagde, film over twee vrienden die volkomen andere richtingen uitgegroeid zijn. Bomvol stereotypen, super Amerikaans vermaak… het is een wonder dat ik deze film überhaupt heb uitgekeken. Nu beloofde Kevin Hart niet heel veel goeds, maar meestal kan ik een film met Mark Wahlburg beter waarderen.

Loot (S01, 2 afl. gekeken)

De serie Loot hield ik amper twee afleveringen vol. Maar dat komt natuurlijk omdat ik een Maya Rudolph echt vreselijk vind. Eigenlijk alle series die ik ooit keek, waar zij in speelde, vond ik vanwege haar acteerwerk vreselijk. En dus heb ik het gehouden bij deze twee afleveringen, goede kritieken van kennissen negerend. Het doet het gewoon niet, voor mij.

Single All The Way (2021)

Een man moet voor de kerst terug naar zijn ouderlijk huis. Elk jaar opnieuw proberen ze hem te koppelen en vallen ze hem lastig met vragen over waarom hij geen relatie heeft. Daarom neemt hij zijn huisgenoot en beste vriend mee, met het idee dat ze kunnen doen alsof ze een relatie hebben. Maar dat gaat natuurlijk nooit zoals ze het gepland hebben.

Instant Family (2018)

Uit pure verveling keek ik de film Instant Family, met Mark Wahlberg. Een man en vrouw die hun leven helemaal op de rit hebben, vinden het tijd om een gezin te stichten maar in plaats van zelf aan kinderen te beginnen, besluiten ze te gaan adopteren. En daarmee krijgen ze een instant gezien met 3 kinderen tussen de 4 en 15. Daar gaat hun goed georganiseerde leventje.

Fred’s Burqa – Zarqa Nawaz (2005)

Een van Zarqa Nawaz’ short films is Fred’s Burqa. Fred is een falende berover. Als de panty die hij wil dragen bij een overval scheurt, steelt hij de burqa van een buurvrouw. Gekleed in de burqa overvalt hij een winkel maar ook dat mislukt. Een man die achter hem in de winkel staat, wordt verliefd op de enkels van Fred en probeert te achterhalen waar zijn ‘grote liefde’ woont. Eenvoudig en best grappig.

BBQ Muslims – Zarqa Nawaz (1996)

Zarqa Nawaz, bekend van Little Mosque on the Prairie en het erg humoristische boek Laughing all the way to the mosque, maakte eerder in haar carriere een aantal short films, waarvan het semi-humoristische BBQ Muslims er eentje is. Twee broers, moslims,  liggen rustig te slapen als hun barbecue in de achtertuin explodeert, waardoor ze ervan beschuldigd worden dat ze terroristen zijn.

Like a Boss (2020)

Het is weer een vreselijk simpele en platvloerse film, Like a Boss. Net als zoveel zogenaamd komische film begint het meteen met ranzige seksistische opmerkingen, springt de drugs en drank je binnen minuten om de oren en doet het verhaal er niet echt toe. Voorspelbaar en niet-origineel. Dus eigenlijk een verspilling van tijd en geld, als je deze film gaat zien.

Murder Mystery (2019)

Het is me weer gelukt om een vreselijke komedie (film) te vinden: Murder Mystery. Jennifer Aniston en Adam Sandler (dat laatste had een waarschuwing moeten zijn) spelen een lang getrouwd echtpaar dat op een reis naar Europa verstrengeld raakt in een paar moorden. Als ze proberen de moorden op te lossen, worden ze door de politie als de moordenaars beschouwd. Adam Sandler is weer zo plat dat je er kromme tenen van krijgt. Voor de rest is het gewoon een simpele komedie.

Otherhood (2019)

Eigenlijk wilde ik een serie kijken maar het werd de film Otherhood. Een feelgood movie over 3 moeders die zich op moederdag verwaarloosd voelen door hun volwassen zoons en besluiten die zoons onverwacht en onuitgenodigd te bezoeken. En dat kan natuurlijk niet goed gaan. Over en weer worden de nodige frustraties uitgewisseld. Maar een feelgood film zou geen feelgood heten als het aan het einde niet toch op z’n pootjes terechtkomt.

Nobody’s Fool (2018)

En weer koos ik een vreselijk slechte, foute film. Een succesvolle zus haalt haar slechte zus op uit de gevangenis. Als de grofgebekte, onaagepaste zus bij haar komt wonen, is dat het begin van allerlei gedoe. Haar lange-afstandsrelatie valt in duigen, haar aanbidder lijkt een catfisher te zijn en van de weeromstuit begint ze een relatie met haar barista. Gelukkig is het begin erger dan de rest maar ik zei het al eerder over een boek. Mijn tip: doe het niet!

The spy who dumped me (2018)

Ik was ‘m eigenlijk al vergeten, de film The Spy Who Dumped Me. Een krabbeltje in een oud notitieblok herinnerde me er aan dat ik deze film had willen kijken en dus deed ik dat op deze vroege zondagochtend alsnog. De film is best leuk: eenvoudige komedie zonder een moraal van het verhaal. Ik blijf me doodergeren aan die geforceerde Amerikaanse grofgebektheid of in dit geval de beste vriendin van Mila Kunis. Zonder haar was de film ongetwijfeld een stuk leuker geweest. Maar zoals ‘t is was ‘ie grappig genoeg voor een koude winterochtend.

A Simple Favor (2018)

Ik kan er kort over zijn: wat een baggerslechte film is A Simple Favor! Ik vermoedde al dat de combi van thriller en komedie geen goede zou zijn maar dat was een understatement. Op één of twee wat leukere scenes na vond ik de film saai, voorspelbaar, stereotiep en overdreven tegelijk. Waste of time and money! Dus wees wijs en ga er niet naartoe!