Het leest weer lekker weg, maar heel veel nieuws brengt Stiekem jarig van Syliva Witteman niet. Eigenlijk is het een beetje same old, same old. Misschien moet ze weer ‘s naar het buitenland verhuizen, zodat er weer wat variatie in haar columns komt.

Gewoon weer, als vanouds, een fijne bundel met columns van Sylvia Witteman. Haar belevenissen en observaties in en om Amsterdam, van lamme duifjes tot coronaperikelen. Lekker, eenvoudig vermaak. Gebundeld in een boek zoveel fijner dan elke weer een enkele, schamele column.

Said El Haji schrijft columns over zijn werk als NT2 docent. Hij verhaalt over leerlingen die overvraagd worden omdat ze praktisch of geheel analfabeet zijn, over leerlingen rond pensioengerechtigde leeftijd die de cursus gebruiken om het huis uit te zijn. Of over dominante mannen die de show voor zichzelf opeisen. Leerlingen die altijd ziekte voorwenden om onder de lessen uit te komen of Riffijnse Marokkanen die aanspraak doen op een verwantschap die El Haji zelf niet ervaart. En hoewel El Haji het lang vol lijkt te houden, doen de verhalen nergens vermoeden dat hij voldoening haalt uit zijn werk. Of dat zijn werk enig verschil maakt. Dat is best bizar.

Een boek over wiskunde, wie had gedacht dat ik die zou lezen? Ikzelf allerminst. Als Bart vraagt of ik ‘m wil helpen met wiskunde, begin ik al te hyperventileren. Maar Ionica Smeets schrijft ontzettend toegankelijk en met zo’n enthousiasme voor cijfers, dat je meegenomen wordt in het verhaal, ook al snap je er mét uitleg nog steeds niets van. En dat ik het boek überhaupt oppakte, komt omdat Smeets op een conferentie ooit vreselijk veel indruk maakte met haar benadering van communicatie. Eerlijk is eerlijk.

De beste reportages, is de subtitel van Je moet opschrijven dat hier niets gebeurt van Marcel van Roosmalen. Nou, dat zou best kunnen maar het grootste gedeelte van de driehonderdvijftig pagina’s aan reportages gaat over voetbal en dan in het bijzonder Vitesse, of politiek. Dat was wel even doorbikkelen. Het beginverhaal en de laatste paar verhalen zijn wel okay maar ze halen het niet bij de verhalen uit ik ben (s)normaal.

Weer een typische Sylvia Witteman: Boodschappen zonder leesbril. Ze weet vaak de controverse op te roepen maar over het algemeen zijn haar columns gewoon leuk. Observaties die ze doet als ze de stad doorkruist, boodschappen doet. Sommige zijn gezellig, andere kritisch, een enkele grof een andere weer meelevend. Zo’n nieuwe bundeling van columns is altijd fijn omdat ik ze niet altijd in de krant lees.

Een paar keer twijfelde ik of ik de verzamelde columns van Sylvia Witteman moest kopen. Dat gold zeker voor Plastic Rozen, vooral omdat de reviews aangaven dat er (veel) verhalen in stonden die al eerder gepubliceerd waren. Maar ook na het lezen van Plastic rozen valt het me 100% mee. Ik heb maar twee verhalen ontdekt die ik al kende. Dus het was gewoon weer lekker genieten van de, soms recht voor z’n raap, verhalen van Witteman. Lekker!

Een veelgelezen klacht bij de verzamelde columns van Sylvia Witteman is dat mensen de columns al elders hebben gelezen, voor ze in de boekjes terecht komen. En dat kan natuurlijk, maar in Er speelde nog nét geen draaiorgel uit 2018 stonden er maar twee die ik al gelezen had. Dus gewoon 189 pagina’s nieuwe verhaaltjes. Over én uit Amsterdam. Zalig om met mijn snipverkouden hoofd mee op de bank te hangen. Op zich was het al bijzonder trouwens, dat ik helemaal gemist had dat dit boekje er was. En in oktober komt er alweer een nieuwe bundel.

Het hoofd van Georgina Verbaan houdt nooit op, als ik haar verzamelde columns in Iets om naar uit te kijken mag geloven. Of het nu angsten zijn, of irrationele gedachten, een drempel om met mensen te interacteren, alles moet door een haag aan emoties, gedachten en overwegingen. Ze beschrijft dit op bijzondere en vaak ook humoristische wijze maar ik ontkom er niet aan dat ik soms denk: met al dat gedoe wordt je leven wel heel complex, wat zielig! Maar ook deze tweede bundeling is het lezen wel waard.