Waar alle lof voor het boek Het Gym van Karin Amatmoekrim vandaan komt, begrijp ik niet helemaal. Of het nu de kritieken zijn van Vrij Nederland of de Volkskrant, ze wordt alom geprezen. Het boek wordt beschreven als Bildungsroman, als dartel en als lichtvoetig en spreektalig. En in dat laatste zit bij mij vooral de crux: de gelaagdheid van het boek komt door de simplistische schrijfwijze mijns inziens helemaal niet uit de verf. Het voelt, enigszins chargerend, eerder als een boek van Maria Mosterd dan als ‘literatuur’. Daar staat tegenover dat het boek heel erg makkelijk weg leest en vermakelijk is, en dus ook binnen de kortste keren uitgelezen is.