Zoals altijd moet je even in de schrijfstijl komen van Gibran. Bloemrijk en zangerig. En in de eerste 2 delen van het boek gaat dat prima, hoewel het een en al naargeestigheid is. In het eerste verhaal gaat het over ongelukkige huwelijken en hoe daaraan niet te ontsnappen valt. Het tweede verhaal gaat over onrechtvaardige rechters, ook niet echt vrolijk. Maar de verhalen lezen plezierig weg. Het laatste verhaal is geen doorkomen aan: de ‘opstandige ziel’ veroorzaakte een opstand in een dorp tegen de wrede overheerser en tegen de hypocriete kerk. Pagina na pagina wordt de onderdrukking van een volk geschetst, waardoor je aan het einde van het verhaal niet rouwig bent dat het boek uit is.