Normaliter ben ik een fan van Bart Chabots boeken. Schiphol Blues slaat voor mij vooral erg de plank mis. Sommige verhalen, zoals bijvoorbeeld Cock Fart, staan me echt tegen: het is een en al gekots voor Pierre Wind en corpsballengebral van Chabot. En dat terwijl hij ook semi-grappig Wind blijft uitschelden en eigenlijk wegzet alsof hij achterlijk is. Maar ook in het laatste verhaal, waarin Chabot de oorspronkelijke bewoners van Australië wegzet als Aboriginals-schorriemorrie en inboorlingen, stuiten me tegen de borst. Er is niks met een brallerige coming-of-age roman, maar dit boek vind ik niks! Het kan natuurlijk ook de tijdgeest zijn, die maakt dat dit terecht niet meer acceptabel is. Maar jammer is het wel.