Door een enthousiast stukje van The Guardian werd mijn interesse gewekt voor de novelle The Necrophiliac van Gabrielle Wittkop. Het werd voor het eerst gepubliceerd in 1972 maar pas recentelijk vertaald in het Engels. The Guardian geeft aan dat als je na de ‘schokkende inleiding’ niet bent afgehaakt, je het boek waarschijnlijk verrassend zult vinden. Nu was de tijdgeest 40 jaar geleden waarschijnlijk dusdanig anders, maar anno 2013 ervaar ik het boek niet zozeer als schokkend. Uiteindelijk hebben boeken als Het Parfum van Süskind al een pad gebaand voor onsmakelijkheden. En onsmakelijk en ranzig: ja, dat is het. Macaber maar goed verwoord: ook dat is het regelmatig. De door de Guardian voorspelde appreciatie voor de hoofdpersoon blijft bij mij echter uit. Sterker nog, aan het einde van het boek wordt de fascinatie van de hoofdpersoon voor ontbindende lichamen pas echt onsmakelijk.