Ik weet niet precies wat ik verwachtte, van het boek van Massih Hutak maar op basis van zijn tweets in ieder geval niet het boek dat voor me lag. In flarden van berichten van zijn (bijna) vriendin over zijn bindingsangst, zitten verhalen verpakt die geen relatie met elkaar hebben. De half Afghaanse, half Russische afkomst biedt wellicht een basis voor het Afghanen-bashen maar de bezoeken aan de Wallen die ermee vervlochten zijn, drijven daar ankerloos naast. En zeker het afsluitende verhaal, over een redder van alle kinderen voelt erg dissonant. Maar ondanks dat alles, is ‘t een goed leesbaar boek.