Een voor mij nieuwe cabaretier: Martijn Kardol. De show komt wat langzaam op gang en de gekozen entree is er niet een die meteen ‘cabaret’ schreeuwt. Kardol begint namelijk met de aanslag in Nice en houdt dat als centraal thema in het programma. En dat is wat deprimerend. Als hij de show minder zou ophangen aan deze aanslag en er wat meer van de korte intermezzo’s in zou stoppen, zou het publiek een stuk vrolijker gestemd de zaal verlaten. Wat hij trouwens bijzonder mooi doet, is zingen. De liedjes, ook weer opgehangen aan angsten, worden volledig gedragen door zijn stem, waardoor je bijna vergeet de inhoud te beluisteren.