Last minute boekte ik vanmiddag voor de voorstelling DAD van Nasrdin Dchar. In de voorstelling zet hij zijn ideeën, gedachten én angsten op een rij die hem bevingen vanaf het moment dat hij hoort dat hij vader wordt. Dat hij zich een hoedje schrikt van een knallende lamp, net op het moment dat hij er pal onder staat, hoog op een trap, brengt hem van zijn apropos. Maar hij herstelt snel en zet een interessante show neer. Hij schuwt hierbij de zware kost niet: kan ik een kind grootbrengen in het huidige klimaat in Nederland? Ben ik in Marokko wel thuis? Heb ik bereikt wat mijn ouders voor ogen hadden, toen ze naar Nederland emigreerden en valt hier nog iets te halen voor mijn kind? Hier en daar vond ik de voorstelling wat langzaam maar het paste misschien ook wel bij het verhaal.