Ik zou inmiddels moeten weten dat de gedichten van Bart Chabot altijd bijzonder duister zijn. De hoofdthema’s zijn de dood, de zee, begraafplaatsen en nog meer dood. Ook Bananenrepubliek is weer naargeestig, en de gedichten lijken eerder korte verhalen, over een hulpdienst voor planeten, een man die langzaam uiteen valt of een man die aan de arm van een vrouw verandert in haar dode vader. Bizar ook vooral.