Op de dag dat ie uitkomt, probeer ik altijd de nieuwste Witteman te scoren. Dit keer met een net iets minder vage titel dan de vorige: De troost van een warm visje. Ik moest er weliswaar 3 winkels voor af maar ik heb ‘m. En net als altijd zijn de columns van Witteman weer vermakelijk, ronduit grappig, herkenbaar of juist absurd. Het enige dat ik zonde vind aan de boeken van Witteman, is dat ze niet wat langer, wat dikker zijn. Ze blijven leuk, ondanks (of misschien dankzij) de regelmatig ongenuanceerde, recht-voor-zijn-raap-uitspraken.