Al drie jaar stond Pigeon English op mijn te-lezen-lijstje en achteraf heb ik spijt dat ik zo lang gewacht heb. In Pigeon English vertelt de 11-jarige Ghanese jongen Harrison Okupu over zijn belevenissen als hij net op een Londense council-estate is komen wonen. Het vertelt in een soort straattaal (pidgin English) over het missen van zijn babyzusje in Ghana, de dood van een jongen in de buurt en het ‘onderzoek’ dat hij en een vriendje er naar instellen en alle gevaren die op de loer liggen: de gevaarlijke jongens in de buurt, een mensenhandelende ‘oom’ die zijn tante mishandelt, de tante die haar vingerafdrukken telkens wegbrandt, oudere jongens die meisjes branden om stoer te doen, vernielingen en kattekwaad uithalen. Na een toevallige ontmoeting voert hij in zijn hoofd hele dialogen met een duif (pigeon). Vanuit zijn bijgeloof voert hij hele rituelen uit om het geluk naar zijn hand te zetten en de duif belooft hem te helpen. Een indringend boek, toegankelijk en makkelijk leesbaar, over een jonge immigrant die geconfronteerd wordt met het (over)leven in een council-flat, terwijl zijn moeder er zelden is om hem te beschermen. Een van de beste en indrukwekkendste boeken die ik de laatste tijd gelezen heb!