In voorbereiding op mijn trip naar Japan (en omdat ik nog nooit in FOAM geweest was) heb ik de expo Araki. Ojo Shashu bezocht. Niet alleen belandde ik in drommen mensen met een kijk-mij-eens-vreselijk-hip-zijn-air, de expo was ook niet echt aan mij besteed. Sowieso heb ik vaak wat moeite de Aziatische (moderne) kunst te bevatten. De serie over Araki’s vrouw, van hun huwelijk tot en met haar overlijden in 1990 vond ik wel indrukwekkend, de overige foto’s (zoals bijvoorbeeld de wand met grotendeels alledaagse dingen én ontblote vrouwen waarvan sommige in bondage) gaven misschien een inkijkje in het hoofd van de fotograaf maar spraken mij helemaal niet aan. En ook in het geheel niet wat ik verwachtte na de entree met de serie met tropische bloemen en allerlei speelgoed, van poppen tot krokodillen.