Het Museum DKM is een wat schizofreen museum: enerzijds zijn er de soms al eeuwenoude werken van de Oriënt tot het verre oosten. Anderzijds de moderne werken van Duitse kunstenaars. Althans, dat denk ik. In het museum zijn geen bordjes opgehangen en je kunt alleen aan de hand van een (ook nog verkeerd gevouwen) boekje door de zalen navigeren. Waardeloos, vond ik.
De expositie Ernst Hermanns und sechs Preisträger aus siebzig Jahren sprak me niet erg aan. Andere werken van bijvoorbeeld Song Dong, Hayato Goto, Richard Long en Erwin Wortelkamp waren best aardig. De zaal met drie werken van Ai Wei Wei was trouwens wel weer interessant: Drie foto’s waarop hij een vaas vasthoudt en vervolgens laat vallen. Een plank met allerlei pastelkleurige vazen en één enorme witte sculptuur in de vorm van een ei. Het werk van Blinky Palermo vond ik niet, and not for a lack of trying. Maar goed. Er waren daarnaast ook nog interessante beelden, foto’s en figuurtjes uit Gandhara (Afghanistan/Pakisten), Ayutthaya en Cambodja. Als je weinig tijd hebt, zou ik eerder de andere twee museum bezoeken maar mocht je een drie kwartier over hebben, dan is ‘t wel de moeite waard.