In hartje historische stad van Segovia vind je het Museo de Arte Contemporaneo Esteban Vicente, waar tijdens mijn bezoek de expositie Coleccion Cubista de Telefonica te zien is. Bij de eerste blik op de werken denk ik: Braque. Maar het blijkt vooral Gris, samen met Picasso en Braque de grondleggers van het kubisme, die in deze expositie goed vertegenwoordigd is. Maar daar blijft het niet bij: ook Lhote, Gleizes en Metzinger, en andere kunstenaars zijn goed vertegenwoordigd. Gris wordt gezien als de vertolker van het meest pure kubisme. Maar het museum biedt meer: er hangen volop werken van de naamgever van dit museum, Esteban Vicente. Sommige van zijn werken hebben een sterke gelijkenis met werken van Rothko, een van mijn favorieten. Vooral het werk nr. 2, 1967 vind ik mooi. Het museum is een bezoek dus zeker waard, als je je even los kunt rukken van het pittoreske centrum, het werkelijk indrukwekkende aquaduct en het mooie fort aan het einde van het centrum.
Author Archives: Danielle
Picasso en el Prado. 10 Picasso’s from the Kunstmuseum Basel – Museo Nacional del Prado, Madrid, Spanje
De tijdperken en werken in het Prado Museum spreken mij niet aan en dus is mijn bezoek gericht op de expositie Picasso en el Prado. De expositie toont 10 werken uit het Kunstmuseum Basel, van de roze periode (The Two Brothers) van Picasso tot de abstracte (bijv. Venus en Cupid). De abstracte werken spreken mij het meest aan, maar net als in het Picasso Museum in Parijs is het verrassend ook eens andere aspecten en werken van de kunstenaar te zien dan alleen de abstracte waar hij het meest bekend om staat. De setting is wat knullig, de werken hangen verspreid over twee zalen en een hal, plompverloren tussen de werken van Tintoretto, Goya en tijdgenoten geplaatst, maar de werken zijn een bezoekje wel waard. Het museum is ‘s avonds gratis toegankelijk (besparing van 14 euro) en als de enorme rijen die ruim voor de gratis openstelling staan te wachten verdwenen zijn, kun je zo doorlopen.
Cougar Town, seizoen 6 (13 afl.)
Het zesde seizoen is absoluut het minst goede seizoen uit de reeks over Jules en haar vrienden aan de cul de sac, wijndrinkend en zich teveel met elkaar bemoeiend. Nu haak ik niet makkelijk af, als ik al vijf seizoenen gekeken heb, omdat ik elke keer denk dat de kracht van de serie wel terugkomt. Maar dat was nu jammer genoeg niet het geval. Het is maar goed dat er geen zevende seizoen komt, dan hoe ik ook niet te bedenken of ik het wel of niet zal gaan kijken.
A cook abroad, 6 afleveringen
Een reisprogramma over eten is (bijna) altijd leuk, een keur aan Engelse koks als hosts maken A Cook abroad extra interessant, zoals Dave Myers, Tony Singh en Rachel Koo. Elk van de koks heeft een band met het land dat ze bereizen: Argentinië, Egypte, India, Maleisië, Frankrijk en Australië.
Zeven manieren om een kat te doden – Matias Nespolo
Zeven manieren om een kat te doden is uitgegeven in de Oxfam Novib reeks, waar ik een aantal boeken goedkoop van op de kop tikte op een lokale rommelmarkt. Het boek gaat over de vrienden Gringo en Chueco die in een uitzichtloze situatie in de sloppenwijk van Buenos Aires wonen. Ze raken door de acties van Chueco verstrikt in de strijd tussen twee criminele bazen en betalen een hoge prijs voor hun pogingen te ontsnappen aan de ellende en armoede.
Backstrom, seizoen 1 (13 afl.)
Politieseries waar de hoofdrolspeler een sjaggerijnige oude vent is, zijn niets nieuws. Backstrom daarentegen weet er op bijzondere manier invulling aan te geven: alcoholverslaafd, ronduit onfatsoenlijk, racistisch, vrouwonvriendelijk, met daddy issues, een inwonende kunstdief op zijn woonboot… Een chaos dus. Maar wel een politieagent die bijzonder goed is in zijn werk en altijd resultaat behaalt. Leuk! Jammer dat de serie na het eerste seizoen niet verlengd wordt.
Cristela, seizoen 1 (22 afl.)
Het is niet helemaal duidelijk of de komedieserie Cristela met 22 afleveringen aan het einde van het eerste seizoen is gekomen maar er lijkt geen vervolg te zijn. En op zich is dat best jammer, want ondanks de enorme stereotypering in de serie over een Latijns-Amerikaanse familie in Amerika is de serie best aardig (en in ieder geval stukken beter dan andere series met dit thema). Cristela probeert zich los te maken van haar achtergrond door een opleiding tot advocate te doen en is daardoor gedwongen bij haar zus en zwager (en moeder) in huis te wonen. Gelukkig wordt ze daar wel gewaardeerd, al is ‘t niet door haar zwager.
Last man standing, seizoen 4 (22 afl.)
Tim Allen speelt alweer voor het vierde seizoen de mannen-man en marketingmanager bij een outdoor-zaak Mike Baxter. In dit seizoen is Mike nog uitgesprokener republikein dan in de vorige series. In zijn dochters en schoonzoon heeft hij goeie tegenhangers. En daarom blijft de serie best grappig. Of er nog heel veel meer uit te halen valt, na vier seizoenen? Misschien is dit een mooi punt om met de serie te stoppen?!
Fresh off the boat, seizoen 1 (21 afl.)
In een reeks van stereotype komedieseries is Fresh off the boat een best aardige: een Taiwanees echtpaar met 3 kinderen verhuist van Washington naar Florida en moeten daar opnieuw integreren. Zoon Eddie is gek op hiphop en doet alsof ie African-American is. Het verhaal is gebaseerd op chefkok Eddie Huang’s leven en boek Fresh off the boat en doet qua stijl denken aan Everybody loves Chris (minus de zeurstem). Best een leuke serie.
Engel van de stad – Parker Bilal
De Soedanese privédetective Makana leeft in ballingschap in Egypte. Als hij gevraagd wordt om uit te zoeken wie de eigenaar van een reisbureau een dreigbrief heeft gestuurd, raakt hij verstrikt in een web van criminaliteit en politieke intriges. In het Caïro van 2000-2001 broeit de onvrede, geheime diensten, veiligheidsdiensten en politie zijn niet te vertrouwen en spannen samen met criminelen en wapenhandelaren, de intolerantie voor andere religies dan de islam loopt op, met name voor de Koptisch christenen in de stad. Een mooie maar schrijnende schets van Egypte, met veel herkenbare punten in de stad waar ik mijn hart best wel aan verpand heb. De dreiging van de revolutie in 2011 al voelbaar. Een thriller met diepgang, een aanrader!
Racked – J.A. Konrath & J. Hardin
Konrath werkte voor dit korte verhaal samen met Jude Hardin, en de helden uit hun respectievelijke series worden op één hoop gegooid als ze beiden aanwezig zijn in een pool hal als daar een beroving plaats vindt. Jack Daniels en de privédectective moeten samenwerken om de beroving niet dramatisch af te laten lopen. Niet heel erg bijzonder, maar een vermakelijk genoeg verhaal.
Orphée et Eurydice. Nationale reisopera – Wilminktheather Enschede
De opera Orphée et Eurydice vindt plaats tegen het minimalistische decor van een glooiende zandvlakte waarin de onderwereld goed verbeeld wordt. Orphée verliest zijn bruid Eurydice en heeft er alles voor over om haar terug te krijgen. Maar hij roept het noodlot over zich af als hij zich niet houdt aan de afspraken die hem zijn opgelegd door de goden. De pijn van het verlies is goed voelbaar. Ik vind het jammer dat het vrij lang duurt voor Eurydice zingt, mooi en krachtig, maar dat is omdat ik de vrouwenstemmen over het algemeen mooier en krachtiger vind dan die van de mannen. Indrukwekkend stuk.
Local Sunday Market – Polaroidgebouw, Enschede
Leuke initiatieven om lokale ondernemers te promoten vind ik een positief iets in deze regio, dus ook ik moest even een rondje doen tussen de lekkere hapjes en lokale of zelfgemaakte producten, mooie kaarten, verse plantjes, bandjes, de hipsterkapper en het huisvlijt van wat normaliter vooral online shops zijn. Het was zo mogelijk nog drukker dan de vorige keer, ik was een beetje aan de late kant maar moest toch nog in de rij om naar binnen te kunnen. En ook binnen was het succes van de markt merkbaar: er was bij velen goed verkocht. Met wat meer geduld dan ik heb voor mensenmassa’s kun je je hier goed vermaken. Op naar een volgende editie dus.
Baas. Jeffrey Spalburg – De Kleine Willem, Enschede
Met enige terughoudendheid ging ik naar de voorstelling Baas van Jeffrey Spalburg in de Kleine Willem van het Wilminktheater in Enschede. Is het wel mijn smaak (ik ken zijn werk niet), is het allemaal Hengelo-o-o of behelst de show meer dan dat. Gelukkig was de show inderdaad meer dan alleen het succes van de dreinerige plaat: Spalburg loopt een aantal leuke, grappige, herkenbare en serieuze onderwerpen af. Naar mijn smaak wel iets teveel doorspekt met Twentse kreten en uitspraak maar de rest van de zaal geniet er overduidelijk van, dus wie ben ik… Al met al vermakelijk genoeg om een volgende show ook te gaan zien.
Gathering Prey – John Sandford
Ik vind de boeken van John Sandford altijd geweldig, of het nu de Lucas Davenport-serie is of de Virgil Flowers-serie. Maar Gathering Prey is toch wel de beste van de laatste tijd. Onder de neuzen van Lucas’ dochter Letty en Lucas zelf wordt een ‘traveller’ die Letty een keer ontmoet heeft vermoord en dat is voldoende om Davenport uit zijn negatieve spiraal te trekken: de zoektocht naar een psychopatische groep moordenaars verandert in een klopjacht over het uitgestrekt platteland van de Upper Peninsula van Michigan met veel doden en gewonden. Het verhaal is snel, spannend en enorm humoristisch. Zo humoristisch dat ik regelmatig hardop zat te lachen. En achteraf heb ik spijt dat ik het boek na een dag alweer uit heb!
Falling in love – Donna Leon
Ik ben en blijf een fan van Donna Leon. In een rustige, bloemrijke toon schrijft ze haar meesterlijke boeken over Commissario Guido Brunetti in Venetië. Ze schets op mooie wijze de stad, het verval door de enorme stromen toeristen, de corruptie van het systeem of zoals nu zaken die Brunetti nader aan het lijf komen: een operazangeres, een oude bekende van Brunetti, die gestalkt wordt bij haar optredens in Venetië. Elk nieuw boek is weer genieten en veel te snel uit, ook al komt het niet altijd tot een bevredigende oplossing of een goed einde. Absolute aanrader!
Bridgestone Museum of Art – Tokyo, Japan
Op de valreep van een jarenlange renovatie (m.i.v. mei 2015) heb ik het Bridgestone Museum of Art in Tokyo bezocht: wederom een museum met een verzameling Westerse werken die lopen van impressionisme tot fauvisme, kubisme en abstractie, aangevuld met westers schilderende Japanse kunstenaars. In een glimmend mooi gebouw tussen de grote gebouwen van multinationals naast het Tokyo Station worden in de expositie Best of the Best de mooiste werken van dit museum tentoongesteld. En mooi zijn ze: Monet, Cézanne, Manet, Renoir, Picasso, Bonnard, Van Gogh, Gaugain, Mondriaan en Van Dongen. Een bijna eindeloze namen van schilders die ik geweldig vind. En naast de schilderen zijn er ook een redelijk aantal sculpturen te bewonderen. En schilderijen van schilders die me minder aanspreken, zoals Modigliani, Miro, Kandinsky. Maar de toppers zijn toch wel een mooie Klee (toch altijd een van mijn favorieten), een erg mooie Matisse (Woman with blue bodice) maar ook geheel onverwacht een Jackson Pollock (Nr. 2, 1951). Wat ben ik blij dat ik dit museum nog kon inpassen!
POLA Museum of Art – Gora, Japan
Weggestopt, ver van Tokyo, achter het dorp Hakone, de toegangspoort voor uitzicht op Mount Fuji, ligt het bijzondere POLA Museum of Art. In de bosrijke bergachtige omgeving springt het architectonische ontwerp van het moderne museum meteen in het oog. De collectie binnen is nog fraaier. Op het moment dat ik bezoek, is er de expositie Cézanne, Pioneer of Modern Art. Een erg mooie verzameling van werken van Cézanne en tijdgenoten uit diverse musea in Japan. Maar dat is niet het enige. De vaste collectie bestaat uit schitterende werken van Gaugain, Van Gogh, Monet, Renoir, Picasso en ga zo maar door. Maar ook een enkele Modigliani en Kandinsky. Ik ben onder de indruk! Ook zijn er een aantal werken te vinden van Japanse schilders die in navolging op deze artiesten op Westerse wijze gingen schilderen (zoals het mooie Profile of a woman van Fujishima Tageji), maar de nadruk ligt op de rijkdom aan Westerse artiesten. Mocht je ooit in de buurt komen, dan is de trip hier naartoe een must!
Tokyo National Museum – Tokyo, Japan
a mijn mislukte poging om in Osaka het museum te bezoeken en niet het om de hoek liggende keramiekmuseum aan te doen was het tijd om wél Japanse kunst te gaan bewonderen. Het Tokyo National Museum ligt verspreid over een aantal bijzonder grote, klassieke Westerse gebouwen om een groot plein net naast het Ueno-koen (Ueno-park) en op loopafstand van mijn hotel. Het museum is dusdanig groot, dat wordt aangeraden om de expositie in de Honkan-ruimte te gaan bekijken omdat deze een overzicht van de Japanse geschiedenis biedt. Nu ben ik daar, na het bekijken van die expo, niet helemaal van overtuigd omdat ik niet echt een rode draad kon ontdekken, maar dat kan natuurlijk aan mij liggen. De expo biedt eeuwenoude beeldjes, harnassen, kimono’s, schilderijen (waaronder enkele (mooie) van Hiroshige), zwaarden, keramiek en kabuki-kostuums. Interessant, maar voor mij niet direct een schets van de Japanse geschiedenis. Daarvoor ontbrak achtergrond, inkadering.
National Museum of Western Art – Tokyo, Japan
Vlakbij mijn hotel in Ueno, Tokyo zie ik bordjes wijzen naar het National Museum of Western Art. Als ik op het internet lees dat het museum vooral impressionistische schilders in huis heeft én het de volgende dag weer blijkt te regenen, is de keuze snel gemaakt: ik ga! En de collectie is indrukwekkend. Buiten op het plein voor het museum vind je al een aantal mooie sculpturen van Rodin. Je komt binnen bij 17e tot 19e eeuwse schilders, waaronder een heel groot aantal oude Nederlandse meesters maar die hebben niet direct mijn interesse. Maar als ik dan bij de laat 19e eeuwse en 20e eeuwse schilders kom, ben ik blij verrast. Schitterende werken van Manet, Monet, Derain, Bernard, Toulouse-Lautrec, Picasso. Geweldig. Maar het meest ben ik nog verrast door het feit dat er twee Kees van Dongen’s hangen, waarvan de vrouw met tulband heel erg fraai is. Een absolute aanrader, hoe bizar het ook lijkt om dit museum op deze plek te bekijken.