Met de Nahda kwam ook de Arabische film- en muziekwereld op en tot bloei. En ook vrouwelijke artiesten creëerden daarin een plaats voor zichzelf. Ik bracht uitzonderlijk veel tijd door bij deze expo, want de begeleidende teksten, interviews en muziek om (interactief) te luisteren waren heel erg interessant. De rol die deze vrouwelijke artiesten (zangeressen, regisseurs, tekstschrijvers) speelden in de politiek was mij bijvoorbeeld niet bekend. Of dat deze vrouwen tijdschriften oprichtten, of politieke ‘salons’, of succesvolle zakenvrouwen werden. Met klinkende namen als Umm Kulthum, Asmahan, Warda en Fairuz maar ook minder bekende zoals Bahiga Hafez of Badia Masabni,
Het meest bleef me de uitspraak van Umm Khaltoum bij, die als de interviewer aangeeft dat ze bij haar optreden in Parijs in 1967 een gage van 14.000 pond verdiende en die schonk aan de strijd in haar land Egypte zegt: weinig (bijdrage) toch?! Terwijl het de hoogst betaalde gage ooit was, op dat moment.
De tentoonstelling is samengesteld door de Institut du monde Arabe en was o.a. daar in Parijs te zien in 2020 onder de titel Divas: D’Oum Kalthoum à Dalida.
Mooie expositie, die volgens mij heel anders is dan de vorige keer dat ik het Cobramuseum bezocht. Met werken van bekende maar ook bekende schilders van Cobra, en schilders die tot aanverwante stromingen gerekend worden: Karel Appel, Constant, maar ook Christian Dotremont etc.
Leuk kinderboek over Omu, die zo lekker kookt dat iedereen bij haar binnenloopt om een hapje mee te eten. Maar als Omu dan zelf zonder eten zit, dan komt iedereen zorgen dat ook zij lekkere hapjes krijgt.
Mooie expositie van fotograaf Anton Corbijn, waarmee met name zijn modefotografie belicht wordt. Met een trits aan grote namen, van Herman Brood tot Zaha Hadid, van Bono tot Bowie.
Fotografie van Tina Modotti uit Mexico in het begin van de jaren 90. Niet mijn ding.
Indrukwekkende expositie waarin Saudi Arabische vrouwen ruimte voor zichzelf en hun kunst opeisen. Ik was vooral gecharmeerd van Food for Thought, Fetwa 3 van Maha Malluh uit 2018, waarin ze oude cassettebandjes met vrouwonvriendelijke religieuze preken verwerkt tot een schilderij, die met zachte pastelkleuren het gevaar van deze cassettebandjes verbergen.
Mooie expositie met indrukwekkende foto’s van Carlijn Jacobs. De combi met de sculpturen van … vind ik wat minder interessant. De foto’s doen genoeg zonder de sculpturen.
De route van Amsterdam Light Festival startte ik dit jaar in de Hoftuin. Ook dit jaar waren er weel volop mooie en interessante lichtsculpturen te zien, waaronder een aantal op basis van AI en bewegend beeld. En gelukkig bleef het droog! Een paar van de mooiste vond ik de blauwe bollen van Pool of Dreams van Vighor Sogani, Waves van Florian & Michael Quistrebert geprojecteerd op het Scheepvaartmuseum en de interactieve Modern Guru (and the path to artificial happiness) van Eness. En wandelend is de expo zo veel mooier dan in een bootje. Echt een aanrader.
Schitterende expo van Van Gogh en tijdgenoten Seurat, Bernard, Signac en Angrand, die allen werkten aan de oevers van de Seine, net buiten de stad Parijs. Vooral Asnières was populair, ondanks de industrialisering van het gebied na verloop van tijd. In de expo van de schilders zie je de ontwikkeling in de tijd. Erg de moeite waard.
Ik had niet op mijn netvlies dat het Rijks een Aziatisch paviljoen had. Maar toen ik er langs kwam, kon ik er natuurlijk niet weggaan zonder dit paviljoen bekeken te hebben. En er was genoeg te zien. Prachtige beelden uit India en Thailand bijvoorbeeld, maar ook uit China en Japan, Indonesië en Vietnam, daterend uit de periode tussen 2000 voor Chr. en 2000 na Chr.. Waarbij je tegenwoordig niet anders kunt dan denken: roofkunst. En daar verwijst het museum zelf gelukkig ook naar. Over de dilemma’s rondom deze kunst is nog lang niet beslist, dat mag duidelijk zijn.
Erg fijne expositie met werken uit het Boijmans van Beuningen, die zo lang het museum niet open is, rondreizen naar verschillende andere musea. Ik zag een aantal interessante werken, die ik niet eerder zag, of waarvan ik de maker niet kende zoals The Car van Marisol (Escobar) of Salvador Dali’s Shirley Temple, le plus jeune monstre sacré du cinéma de son temps. Of Two Deckchairs van David Hockney. Maar het leukst was wel dat de Phalli Infinity Room van Yayoi Kusama helemaal verlaten erbij lag, toen ik kwam en ik dus meteen kon doorlopen en zonder tijdslimiet mocht genieten van de tientallen reflecties op de rood-wit gestipte fallussen.
Het grappige is dat ik pas aan het eind van mijn omzwervingen tot de ontdekking kwam dat er een expositie in de hal was. De hotdogs waren erg grappig, en dit beeld van Bas Kosters was ook de moeite waard. En leuk met het pay-as-you-can principe, alleen jammer dat ik daar pas achter kwam toen ik thuis de info erbij zocht, haha.
Een lastige keuze: nu Israël Gaza vernietigt, kun je dan nog met goed fatsoen naar een Joods museum. Op het moment dat dit speelde, dacht ik dat wel kon. Nu, weken later, zou ik diezelfde keuze niet licht maken. Het blijft lastig, de scheidslijn tussen niet alle Israëliers steunen de vernietiging en Israëliers zien als vertegenwoordigers van hun regering. Deze expositie was trouwens wel de moeite waard. Niet eerder zag ik een expo gewijd aan LeWitt alleen.
Expositie over de positie van mensen met een verstandelijke beperking of geestesziekte in de tweede wereldoorlog.
Deze expositie heb ik al een keer gezien, ontdekte ik toen ik de expo bezocht. Met werken van Raquel Haver, Brian Elstak en Natasha Kensmil onder andere.