De Franse Étienne Dinet werkte jaren in Algerije. In die tijd sprak hij zich uit tegen Orientalisme, tegen kolonisatie en bekeerde hij zich tot de islam. Zijn kleurrijke schilderijen portretteren de woenstijnvolken, de gezichten van vrouwen vol tatoeages, de mannen en vrouwen in traditionele dracht. Wat er vooral uitspringt zijn de erotische schilderijen uit de prostitutiewijken, wijken die de kolonisten bedienden maar gezien de schilderijen ook de lokale bevolking. Een bijzondere, niet al te grote expositie over de vroege jaren van de 20e eeuw.
Author Archives: Danielle
Etienne Dinet, passions algériennes – Institut du Monde Arabe, Parijs, Frankrijk
I know you. I do. O’stranger. Atul Dodya – Templon Galerie, Parijs, Frankrijk
De Indiase Atul Dodiya is een pionier van hedendaagse Indiase kunst. Met z’n werken overbrugt hij de kloof tussen de geschiedenis van India en westerse kunst . Zijn werken lijken oude westerse schilderijen, net niet helemaal scherp, zoals oude polaroids zijn, maar dan heel veel groter.
Papers on the Wall – Galerie Brugier Rigail, Parijs, Frankrijk
De Galerie Brugier-Rigail is al vaker onder mijn aandacht gekomen. Dus toen ik er toevallig langs liep moest ik er wel even naar binnen natuurlijk. En al zegt de website dat ze werken van AR Penck hebben, Ladislas Kineno (ook bij Le Cabinet d’Amateur), Yves Klein en anderen, erg indrukwekkend vond ik de expo niet. Het meest opvallend, erg genoeg, waren de werken van Mr.Chat, de knalgele kat die in de street art vaker voorkomt.
Citoyen(s) du monde. Fabien Desgroux. – 42 Rue Notre Dame de Nazareth, Parijs, Frankrijk
In deze wijk van Parijs zitten enorm veel art galleries, dus toen ik bij toeval langs deze expositieruimte liep kon ik de titel niet weerstaan. Vier jaar lang reisde Fabien Desgroux de wereld rond en fotografeerde mensen bij hun dagelijkse leven. En dat levert een interessante reeks foto’s op.
Hervé Yamguen – Afikaris Gallery, Parijs, Frankrijk
De expositie van de Kameroense Hervé Yamguen is bijzonder, op het surreële af. De werken lopen van sculpturen tot schilderijen, van schedels met dingen die eruit groeien tot surreële natuurschilderingen waar mensenhoofden uit groeien.
Verder was er in de gallery een separate expo van Marco Posso, Une constellation divine, waar ik helemaal niets mee kon. Vage beelden met fake kaarsen verspreid over de vloer, waardoor het een beetje occult aanvoelde.
There’s a snake in my boot. Lauren Januhowski – BimBam Gallery, Parijs, Frankrijk
Bij toeval kwam ik langs de BimBam Gallery waar een best interessante expo was van Lauren Januhowski, met lichte werken op stoffen. Januhowski is een Amerikaanse kunstenares die in Parijs woont. De expo bevat veel autobiografische elementen en zelfportretten.
Oasis d’Abondance. Enfant Précoce – 193 Gallery, Parijs, Frankrijk
Leuke expo van de Kameroense Enfant Précoce met werken vol vreugde en kleur, die de weerbarstigheid van migranten en hun nakomelingen weergeven. Het benadrukt hun kracht en moed van de mensen die we meestal niet eens echt zien.
Mark Rothko – Fondation Louis Vuitton, Parijs, Frankrijk
Emptiness. Chiho Aoshima – Perrotin Galerie, Parijs, Frankrijk
De Japanse Chiho Aoshima schijnt vooral te werken aan zombies en schedels, maar op dit moment ligt haar focus op romantische beelden van traditionele Japanse onderdelen, gecombineerd met vrouwelijke manga-achtige figuren. En dat levert een mooie en bijzondere expositie op in vooral delftsblauwe kleuren. Of de emptiness refereert aan het feit dat de meeste keramische sculpturen als een vaas (kunnen) dienen, betwijfel ik. Het is wel de eerste indruk die ik bij de titel van de expositie had. Het was een expositie die ik op mijn ‘misschien, als ik tijd genoeg heb lijstje’ maar ik vond het misschien wel de meest verrassende van al mijn gallery-bezoeken dit weekend.
The Fury of Beijing – Ian Hamilton (2024)
Saman Amini’s Integratieplan – Wilminktheater, Enschede
A Murderous Relation – Deanna Raybourn (2020)
A Treacherous Curse – Deanna Raybourn (2018)
Twisted Lies – Angela Marsons (2021)
Shoot the Breeze – Gina LaManna (2020)
Nadat ik in een review las dat het boek zo ongeveer de cast van de Rizzoli en Isles boeken van Tess Gerritsen plagieert, kon ik het niet meer niet-zien. Alle belangrijke personen zijn identiek: van Kate, Melinda de forensisch patholoog, de moeder van Kate etc. etc. Gelukkig zijn er ook wat dingen anders, en kan Kate niet kiezen tussen de FBI-agent en de miljardair die om haar aandacht strijden. Maar toch. Verder een leuk boek met simpel vermaak.
Refik Anadol Living Paintings: nature
Een visueel spektakel van een van de meest vooruitstrevende kunstenaars op het gebied van digitale kunst: Refik Anadol. De eerste solotentoonstelling van de Turkse kunstenaar in Nederland. In zijn zinnenprikkelende installaties verkent Anadol (1985) de symbiotische relatie tussen mens en machine. Door het gebruik van technologieën zoals kunstmatige intelligentie, gegevensvisualisatie en algoritmen, schildert Anadol als het ware met data. Met zijn kleurrijke, weelderige, digitale composities neemt hij je mee in de geavanceerde wereld van machines.
Whose land is it anyway? MaMA Rotterdam
Deze expo gaat over thema’s als zelfvoorzienigheid, duurzaamheid, decolonisatie en toerisme and de raakvlakken tussen deze thema’s. Samen met jonge kunstenaars uit Aruba en Curacao en het publiek onderzoekt de expo de middelen om minder afhankelijk te zijn van toerisme en zoekt naar andere bronnen van zelfvoorzienigheid die kunnen bijdragen aan de ABC-SSS eilanden.
My Oma. Kunstinstituut Melly. Rotterdam
My Oma is een tentoonstellingsproject dat zich richt op de figuur van de grootmoeder.
Het project verkent persoonlijke en culturele erfenissen die voorkomen uit zowel genegenheid als conflict. Het brengt kunstenaars en verhalen samen, evenals kunstwerken en theorie die centrale kwesties van onze tijd verwoorden: ervaringen van immigratie, dissonant erfgoed en veranderende genderrollen.
My Oma besteedt speciale aandacht aan belichaamde kennis en verhalen op kleine schaal. In het licht van een ontwikkelende politieke polarisatie, benadrukt My Oma juist historische perspectieven, versterkte intergenerationele banden en vieren we kennis behouden door verschillende diasporas. De tweetalige titel van het project—met het Engelse my en het Nederlandse oma—is bedoeld om deze persoonlijke benadering over te brengen.
What it is, what it means and what I would like it to be. Pris Roos. Tent Rotterdam
Als ik even binnenstap bij Kunstinstituut Melly, geeft de kassier aan dat ik even op de website moet kijken. En dan blijkt dat ik vergeten was dat er een expo van Pris Roos in Rotterdam is. Jaiks. En wel in Tent, het platform voor hedendaagse kunst in de Witte de Withstraat. Het zijn mixed-media installaties met portretten van negen individuen. De geportretteerden ontvouwen hun gelaagde reis door middel van gesprekken met de kunstenaar, vastgelegd in audiofragmenten. Met de solotentoonstelling ‘what it is, what it means and what i would like it to be’ creëert Roos een ruimte waarin je je eigen familiegevoel kunt onderzoeken en je thuis kunt voelen.
De geportretteerde vrouwen en non-binaire personen, allen vertrouwde gezichten uit Roos’ eigen kring, dienen als muzen voor deze bijzondere collectie. Familie, opgroeien, immigratie, queerness, gender en gendertransitie zijn intieme thema’s die worden verkend in gesprekken bij elke installatie.
Getekend: Rotterdam! Urban Jungle. Kunsthal Rotterdam
Expo van kunstenaars die de stad observeren en hun reflecties in tekeningen verbeelden: de stadstekenaars. Dit jaar hebben Xaviera Altena, Johan Kleinjan en Nuno Orlando de taak de spanning tussen stad en natuur in beeld te brengen. Kunsthal Rotterdam toont het eindresultaat in de tentoonstelling ‘Getekend: Rotterdam! Urban Jungle’, te zien vanaf zaterdag 14 oktober.