Festival de la jeune photographie européenne. Le Centquatre, Parijs, Frankrijk

Na jaren op mijn verlanglijstje ben ik dan eindelijk bij Centquatre geweest. Het is een enorm groot buurtcentrum, met allerlei faciliteiten voor creatieve geesten, met expositieruimtes, trainingsruimtes en een grote kunstboekhandel aan toe. De expositie over jonge Europese fotografie was niet heel spectaculair, sommige werken waren wel erg indrukwekkend, maar alleen al in dit gebouw zijn was de moeite waard want het is gehuisvest in oude industriele gebouwen (loodsen) en helemaal gerenoveerd. Leuk, dus!

Rolling Color. In Jeong Hun – Galerie Gratadou. Parijs, Frankrijk

Weer zo’n toevalstreffer, in de Marais. Onderweg naar Ogata, het indrukwekkende restaurant waar ik vorig jaar of het jaar ervoor alweer een spectaculair tastingmenu at, kwam ik langs een kleine expositieruimte. De eigenaar stapte net druk telefonerend naar buiten, dus ik kon even rustig genieten van de kleurrijke, simpellijkende schilderijen van In Jeon Hun.

Matisse, Cahiers d’art, the pivotal 1930’s. Musée l’Orangerie. Parijs, Frankrijk

In Musée l’Orangerie ben ik intussen meer keren geweest dan ik me kan herinneren. De eerste keer kwam ik er uiteraard voor de waterlelies van Monet, maar ook de collectie in de souterrain van het gebouw is altijd de moeite waard. En natuurlijk de tijdelijke exposities, zoals deze van Matisse. Een mooie aanvulling op alle culturele uitstapjes deze week. En stiekem blijf ik de odalisken toch het mooist vinden.

Fixit – Joe Ide (2023)

Een beetje ‘superheld’ vond ik IQ uit de boeken van Joe Ide toch altijd wel. Met zijn briljante brein wist hij zich uit allerlei moeilijke situaties te redden. Het was dus even wennen, dat zijn brein en zijn wilskracht IQ in Fixit in de steek leken te laten waardoor zijn leven in hoog tempo richting afvoerputje verdwijnt. Nog steeds vier sterren, maar iets minder overtuigd dan door Ide’s andere boeken.

Le Lavo//matik, Parijs, Frankrijk

De trappen naast Le Lavo//matik in Parijs zijn indrukwekkender dan Le Lavo zelf, maar toch stap ik er altijd even binnen om te kijken naar de werken die er nu in de picture staan. En vrij snel daarna, want het is een heel kleine ruimte, ga ik dan door naar de trapopgang, waar van tientallen kunstenaars werk te vinden is. Tegenwoordig kun je ook verder, en is er tot en met Spot13 enorm veel street art te vinden in deze wijk. Genieten!

Capitale(s), 60 years of street art in Paris. Parijs, Frankrijk

Een paar jaar terug was ik ook al eens in Salle St Jean, de expositieruimte in het stadhuis van Parijs. Je moet door heel wat security voor je er binnen mag. En net als jaren terug valt de expositie een beetje tegen, want zonder Engelse ondertiteling snap ik de omkadering niet. Mijn Frans is niet toereikend. En dus genoot ik van een paar mooie kunsterken, zoals die van Kashink, maar verder stond ik heel snel al weer buiten.

Basquiat x Warhol, à quatre mains. Fondation Louis Vuitton, Parijs, Frankrijk

Between 1984 and 1985, Jean-Michel Basquiat (1960-1988) and Andy Warhol (1928-1987) created around 160 paintings together in tandem, “à quatre mains”, including some of the largest works produced during their respective careers. Keith Haring (1958-1990), who witnessed their friendship and collaboration production, would go on to speak of a “conversation occurring through painting, instead of words,” and of two minds merging to create a “third distinctive and unique mind.”

“Basquiat × Warhol. Painting four hands” is the most important exhibition ever dedicated to this extraordinary body of work and brings together more than three hundred works and documents including eighty canvases jointly signed by the two artists. Also featured are individual works by each as well as a set of works by other major artists (Futura 2000, Michael Halsband, Keith Haring, Jenny Holzer, Kenny Scharf……) in order to evoke the energy of the New York downtown art scene of the 1980s.

The exhibition will open with a series of portraits of Basquiat by Warhol and of Warhol by Basquiat. It will continue with the early collaborations. These works, initiated by the two artists’ dealer, Bruno Bischofberger, benefited from a collaboration with the Italian artist, Francesco Clemente (born in 1952). After completing these 15 paintings together with Clemente, Basquiat and Warhol pursued their collaboration on an almost daily basis, with enthusiasm and complicity. The energy and force of their incessant exchanges will be the driving force of the exhibition, running through all of the galleries in the Foundation featuring highlights such as the monumental sculpture Ten Punching Bags (Last Supper) or the 8 meter canva African Mask.

Basquiat admired Warhol as an elder, a key art world personality, and the pioneer of a new language and of a groundbreaking relationship to pop culture. Warhol, in turn, found in Basquiat a renewed interest in painting. Thanks to him, he went back to painting manually on a very large scale. Warhol’s subjects (newspapers, logos of General Electric, Paramount and the Olympic Games) serve as the basis for whole series of artworks that will punctuate the exhibition.

The Diplomat, S01 (8 afl.)

Heel erg goede serie: The Diplomat. Over een diplomate die haar post in Kabul aan haar neus voorbij ziet gaan, om in Londen de ambassadeur te worden. Met een man op sleeptouw die zijn ambassadeurschap in het verleden iets te kleurig invulde, een huwelijk dat op springen staat, en ontwikkelingen voor haar toekomst, waar ze zelf niet in gekend wordt. Spannend en scherpe humor.

Kees van Dongen. Singer, Laren

Van Dongen is een van de meest bekende kunstenaars van de twintigste eeuw, samen met grootheden als Matisse, Braque en Picasso. Hij was enorm ambitieus. In de tentoonstelling krijgt u een compleet beeld van de kennis en kunde van deze publiekslieveling van Singer Laren. U wordt stap voor stap meegenomen op de weg die Van Dongen aflegt richting succes.

House of Bondage. Ernest Cole. FOAM. Amsterdam

Het Zuid-Afrika voor zwarte Afrikanen tijdens het apartheidsregime in beeld gebracht, met gevaar voor eigen leven. Zo kun je de expositie van Ernest Cole wel omschrijven. Soms wil je je de ellende, waarvan je wist dat die er was maar waar je genoeg van op afstand stond, helemaal niet binnen laten komen. Maar met deze expo lukt je dat niet. Heel erg indringend zelfs.