he exhibition sets out to write the history of the contributions of women artists to abstraction, with one hundred and six artists and more than five hundred works dating from the 1860s to the 1980s.
“Women in Abstraction” provides an opportunity to discover artists who represent discoveries both for the specialist and for the general public. It showcases the work of many of these women who suffer from a lack of visibility and recognition beyond the frontiers of their countries. Reviewing their specific contribution to the history of abstraction, the exhibition focuses on the careers of artists who were sometimes unjustly eclipsed from the history of art.
Hij viel me tegen, het boek Klifi van Adriaan van Dis. Normaal ben ik wel gecharmeerd van zijn boeken maar deze dystopische roman vond ik onsamenhangend en niet echt tot een punt komen. Gelukkig bleek ik niet de enige want ik zocht, met in het achterhoofd de vraag of het aan mij lag, op internet naar een recensie en de recensent van het Parool verwoorde precies hoe ik er over dacht.
De World Press Photo tentoonstelling is altijd weer een niet zo subtiele herinnering aan hoeveel er mis was in de wereld, het afgelopen jaar. Heel veel ellende, narigheid, hopeloosheid. En daar moeten we de ogen niet voor sluiten.
Een expo waar ik altijd blij van word: ArtZuid. Dit jaar zijn er een aantal bijzonder mooie werken en een flink aantal kunstenaars waar ik nog niet van gehoord had. Zoals deze van Joseph Klibansky bijvoorbeeld, de hazen van Iris Le Rütte de mooie kamelen van Jean-Marie Appriou, de vrouwensculpturen van Marieke Bolhuis, de gezichten van vluchtelingen van Moura Vieira, de 3 gezichten van Jaume Plensa en natuurlijk de moeder met kind van KAWS voor het Rijksmuseum. Een bezoek waard!
