De expositie van de Kameroense Hervé Yamguen is bijzonder, op het surreële af. De werken lopen van sculpturen tot schilderijen, van schedels met dingen die eruit groeien tot surreële natuurschilderingen waar mensenhoofden uit groeien.
Verder was er in de gallery een separate expo van Marco Posso, Une constellation divine, waar ik helemaal niets mee kon. Vage beelden met fake kaarsen verspreid over de vloer, waardoor het een beetje occult aanvoelde.
Bij toeval kwam ik langs de BimBam Gallery waar een best interessante expo was van Lauren Januhowski, met lichte werken op stoffen. Januhowski is een Amerikaanse kunstenares die in Parijs woont. De expo bevat veel autobiografische elementen en zelfportretten.
Leuke expo van de Kameroense Enfant Précoce met werken vol vreugde en kleur, die de weerbarstigheid van migranten en hun nakomelingen weergeven. Het benadrukt hun kracht en moed van de mensen die we meestal niet eens echt zien.
De Japanse Chiho Aoshima schijnt vooral te werken aan zombies en schedels, maar op dit moment ligt haar focus op romantische beelden van traditionele Japanse onderdelen, gecombineerd met vrouwelijke manga-achtige figuren. En dat levert een mooie en bijzondere expositie op in vooral delftsblauwe kleuren. Of de emptiness refereert aan het feit dat de meeste keramische sculpturen als een vaas (kunnen) dienen, betwijfel ik. Het is wel de eerste indruk die ik bij de titel van de expositie had. Het was een expositie die ik op mijn ‘misschien, als ik tijd genoeg heb lijstje’ maar ik vond het misschien wel de meest verrassende van al mijn gallery-bezoeken dit weekend.
Deze expo gaat over thema’s als zelfvoorzienigheid, duurzaamheid, decolonisatie en toerisme and de raakvlakken tussen deze thema’s. Samen met jonge kunstenaars uit Aruba en Curacao en het publiek onderzoekt de expo de middelen om minder afhankelijk te zijn van toerisme en zoekt naar andere bronnen van zelfvoorzienigheid die kunnen bijdragen aan de ABC-SSS eilanden.
My Oma is een tentoonstellingsproject dat zich richt op de figuur van de grootmoeder.
Het project verkent persoonlijke en culturele erfenissen die voorkomen uit zowel genegenheid als conflict. Het brengt kunstenaars en verhalen samen, evenals kunstwerken en theorie die centrale kwesties van onze tijd verwoorden: ervaringen van immigratie, dissonant erfgoed en veranderende genderrollen.
My Oma besteedt speciale aandacht aan belichaamde kennis en verhalen op kleine schaal. In het licht van een ontwikkelende politieke polarisatie, benadrukt My Oma juist historische perspectieven, versterkte intergenerationele banden en vieren we kennis behouden door verschillende diasporas. De tweetalige titel van het project—met het Engelse my en het Nederlandse oma—is bedoeld om deze persoonlijke benadering over te brengen.
Als ik even binnenstap bij Kunstinstituut Melly, geeft de kassier aan dat ik even op de website moet kijken. En dan blijkt dat ik vergeten was dat er een expo van Pris Roos in Rotterdam is. Jaiks. En wel in Tent, het platform voor hedendaagse kunst in de Witte de Withstraat. Het zijn mixed-media installaties met portretten van negen individuen. De geportretteerden ontvouwen hun gelaagde reis door middel van gesprekken met de kunstenaar, vastgelegd in audiofragmenten. Met de solotentoonstelling ‘what it is, what it means and what i would like it to be’ creëert Roos een ruimte waarin je je eigen familiegevoel kunt onderzoeken en je thuis kunt voelen.
De geportretteerde vrouwen en non-binaire personen, allen vertrouwde gezichten uit Roos’ eigen kring, dienen als muzen voor deze bijzondere collectie. Familie, opgroeien, immigratie, queerness, gender en gendertransitie zijn intieme thema’s die worden verkend in gesprekken bij elke installatie.
Expo van kunstenaars die de stad observeren en hun reflecties in tekeningen verbeelden: de stadstekenaars. Dit jaar hebben Xaviera Altena, Johan Kleinjan en Nuno Orlando de taak de spanning tussen stad en natuur in beeld te brengen. Kunsthal Rotterdam toont het eindresultaat in de tentoonstelling ‘Getekend: Rotterdam! Urban Jungle’, te zien vanaf zaterdag 14 oktober.
Verschillende werken van jonge kunstenaars, zoals Maaike Kramer, Peim van der Sloot, Jan van der Pol en Monica Mays. Vorig jaar heb ik de expo gemist, maar ik zag dat de winnaar van vorig jaar, Monali Meher, in de jury zat. En van haar zag ik twee jaar geleden een expo in Het Atelier in Brugge, toevallig in de straat waar mijn guesthouse zat.
Mooie werken, allemaal gebaseerd op rampspoed, politiek falen of schrijnende situaties in de wereld. In deze expo ook een aantal werken die ik al eerder zag. Zo is de installatie van fietsen hier een centraal werk. Waar ik die zag, weet ik niet meer. Maar uit de expo in Cambridge was hier behang gemaakt en het trio aan foto’s waarop WeiWei een oude Mingvaas vernietigt hing er ook. En eerder zag ik het werk met de duizenden zonnebloemzaadjes al. Ook van deze weet ik niet precies waar. Maar er hingen en stonden ook veel nieuwe werken, die ik niet eerder zag. Zo vond ik het werk van het verwrongen vlechtstaal misschien wel het meest indrukwekkend: vlechtstaal uit scholen die tijdens een aardbeving het begaven, vanwege het gebruik van ondermaatse materialen met als gevolg heel veel dode kinderen, en ouders die bij hun zoektocht naar hun kinderen gearresteerd waren omdat de Chinese overheid de waarheid wilde verdoezelen. Bijzonder goede expo.
Israëlische kunstenaar Doron Langberg schildert m.n. zijn relaties, aangevuld met een aantal mooie schilderijen van planten.
Schitterende eerste solotentoonstelling van AiRich, waarin de kunstenaar niet alleen de zwarte identiteit verkent maar ook haar eigen Afro-Surinaamse wortels. Dit laatste doet ze met name in de serie Den Doro, waarin ze van Surinaamse klederdracht muteert naar futuristische, mythische wezens. Toen ik de aankondiging voor deze expo zag was ik vooral getriggerd door de kopieën van Grace Jones, maar de voorstelling was zoveel meer. En dat ik nog even een rondje kon lopen langs de expo van Yayoi Kusama die ik eerder al hier in het Stedelijk bekeek, dat was ook mooi meegenomen.
Het Palacia da Cultura Ildo Lobo is een kleine expositieruimte met kunst van lokale, Kaapverdische kunstenaars. Niet alle werken zijn even overtuigend,maar de werken van Adilio Felsing spraken me meteen aan. Het leuke is wel dat ik één van de geexposeerde kunstenaars een paar dagen ervoor in Cidade Velha de hand schudde (Rita Fernandes) en van andere door de stad al werken in de vorm van street art had gezien, zoals Tutu Sousa en Helder Cardoso. Wat grappig is, is dat de museumwinkel heel erg professioneel opgezet was, meer dan de exporuimte zelf. Naast het museum voor hedendaagse kunst in Mindelo, het leukste culturele uitstapje van Kaapverdië.
In de wijk Terra Branca van Praia, Santiago bruist het van de creativiteit. Een plein en omringende straten zitten vol met street art. Een van de meest bekende is kunstenaar Tutu Sousa, die in een kleine galerie/atelier werk van zichzelf, zijn twee zoons en zijn vrouw exposeert. Maar indrukwekkender is zijn werk op straat. Zo zag ik in Sao Filipe hele muren met zijn werk, net als in deze wijk. Maar bijvoorbeeld ook in het Palacio huppeldepup Ildo Lobo in Plateau en zelfs in het kantoor van de host van mijn appartement.
Op het allerlaatste moment in Mindelo zo ongeveer kom ik het CNAD tegen. Van een afstand had ik de kleurrijke façade al gezien maar dacht dat het een winkelcentrum of iets dergelijks was. Een verrassing dus, dat het een bijzonder leuk museum was met kunst van lokale kunstenaars. Zo hingen er veel werken van Manuel Figueira. Was er de expositie Memórias e sentimentos van Gildoca Barros (foto) in sterken kleuren in eenvoudige vormen. Van Gildoca Barros (vrouw) fotografeerde ik trouwens in Boa Vista al een street art werk. En verder hingen er historisch relevante geweven doeken onder de noemer ‘Cape Verderan Creations’, lokale handicrafts zoals bootjes van horens etc. Een erg leuk museum om te bezoeken, en de museumwinkel moet je zeker niet overslaan.
Op zoek naar het Cesaria Evoramuseum kwam ik al een aantal keren langs het cultureel centrum van Mindelo. Vanuit de ingang zie ik geweven kleden, geweven op historische en culturele wijze. Verder is er niet heel erg veel te zien. Wel is de giftshop leuk, en een goeie indicatie van prijzen voor hebbedingen die ik op de markt wil kopen. Het Cesaria Evoramuseum vergeet ik verder te bezoeken. Handig.
Indrukwekkende expositie waarin Saudi Arabische vrouwen ruimte voor zichzelf en hun kunst opeisen. Ik was vooral gecharmeerd van Food for Thought, Fetwa 3 van Maha Malluh uit 2018, waarin ze oude cassettebandjes met vrouwonvriendelijke religieuze preken verwerkt tot een schilderij, die met zachte pastelkleuren het gevaar van deze cassettebandjes verbergen.
Mooie expositie met indrukwekkende foto’s van Carlijn Jacobs. De combi met de sculpturen van … vind ik wat minder interessant. De foto’s doen genoeg zonder de sculpturen.
Het grappige is dat ik pas aan het eind van mijn omzwervingen tot de ontdekking kwam dat er een expositie in de hal was. De hotdogs waren erg grappig, en dit beeld van Bas Kosters was ook de moeite waard. En leuk met het pay-as-you-can principe, alleen jammer dat ik daar pas achter kwam toen ik thuis de info erbij zocht, haha.
Kunsthal KAdE biedt voor de tweede keer in een paar jaar tijd uitgebreid een podium aan de opkomende generatie Afrikaanse kunstenaars. Van Benin tot Zuid-Afrika, jonge artiesten die kleurrijke werken (hence the name, supernova) neerzetten en de stereotype verwachtingen rond Afrikaanse kunst onderuit schoffelen. Deze expositie stond al een tijdje op mijn to-do-lijstje. Vanuit het crëeren van verbinding in mijn organisatie bezochten we deze expositie met een aantal collega’s. Een collega van de sectie kunst en cultuur bood ons een blik in hoe leraren leerlingen kunnen stimuleren te kijken naar de wereld om zich heen, aan de hand van kunst waarin zij zichzelf mogelijk herkennen. Erg interessant, en voor de expositie eindigt, wil ik er zeker nog een keer langs.