The Whitechapel Gallery presents a 100-year survey of the studio through the work of artists and image-makers from around the world.
Whether it be an abandoned factory, an attic or a kitchen table, it is the artist’s studio where the great art of our time is conceived and created. In this multi-media exhibition, the wide-ranging possibilities and significance of these crucibles of creativity take centre stage and new art histories around the modern studio emerge through striking juxtapositions of under-recognised artists with celebrated figures in Western art history.
The exhibition brings together more than 100 works by over 80 artists and collectives from Africa, Australasia, South Asia, China, Europe, Japan, the Middle East, North and South America. They range from modern icons such as Francis Bacon, Louise Bourgeois, Pablo Picasso, Egon Schiele and Andy Warhol, to contemporary figures such as Walead Beshty, Lisa Brice and Kerry James Marshall.
The exhibition includes paintings, sculptures, installations and films depicting the studio as work of art and presents documentation of artists’ studios by world-renowned photographers and film-makers. A series of ‘studio corners’ also recreate the actual environments where great art has been produced.
Het is een kleine en wat teleurstellende expositie, Icons of Colour in het Brent Museum and Archives. In een expositieruimte in de openbare bibliotheek in een buitenwijk van Londen worden portretten getoond van lokale mensen van kleur die het ‘gemaakt’ hebben. Voor mij was feitelijk alleen het portret van Zadie Smith door Nigeriaanse kunstenaar Toyin Ojih Odutola interessant. En ach, ik ben weer eens in een week van Londen geweest waar je normaal gesproken niet snel komt.
Op de een-na-laatste dag pakte ik toch mooi nog even de expositie KAWS: New Fiction mee. Door kunstcriticus Tabish Khan neergesabeld, maar voor mij toch erg leuke expo van een kunstenaar die ik nog niet zo lang geleden in de Fire Station in Qatar nog zag. En deze expositie was heel anders: veel schilderijen en leuke virtual reality aanvullingen op je telefoon. Dus sorry Tabish Khan, smaken verschillen. Ik vond het de moeite waard!
Stelt kunst als onderzoek ons in staat om de wereld op een andere manier te begrijpen? En, welke vormen van kennis brengt dit voort?
Het wordt gebruikt als expositieruimte voor de kunstwerken die de kunstenaars maken tijdens hun drie maanden durende residency in de psychiatrische instellingen in Brooklyn, New York. Het is ook een plek voor speciale thema tentoonstellingen, toneelvoorstellingen en vele andere evenementen en bijeenkomsten rondom het thema kunst en psychiatrie.
Vandaag bezocht ik Kunsthal Kade, waar een heel interessante dubbelsolo-expositie is van Natasja Kensmil en Sadik Kwaish Alfraji. Van deze laatste zijn er vooral animaties te zien, die gaan over zijn roots in Irak. Natasje Kensmil’s werken zijn diverser, lopen over een langere periode en gaan van abstract, tot doodsportretten van kinderen tot de machtsrelaties bij machtige historische figuren. Waar Kensmil’s werk vooral zwaar en een beetje macaber is, is Sadik Kwaish Alfraji’s dat voor mij juist niet, ondanks het feit dat alles in zwart/wittinten is. Aanrader hoor!
La Defense heeft sowieso al veel kunst in de openbare ruimte: vooral grote sculpturen van bekende artiesten zoals César en Calder bijvoorbeeld. Maar in de zomermaanden zijn daar de sculpturen van grote kunstenaars aan toegevoegd. In Les Extatiques: l’art contemporain à ciel ouvert vind je werken van bijvoorbeeld ….. en …. Erg leuk om deze sculpturen nog even mee te pakken op mijn laatste dag in Parijs.
Surinaamse School is een viering van Surinaamse schilderkunst in al haar verscheidenheid en diepgang. Met meer dan 100 kunstwerken van 35 kunstenaars neemt Surinaamse School je mee langs de schilderkunst van ca. 1910 tot midden jaren 1980 en de verhalen die eraan ten grondslag liggen; van de verbeelding van de eigen geschiedenis, spiritualiteit en het alledaagse leven tot abstracte experimenten en maatschappelijke veranderingen.
Op Insta zag ik dat Paradiso een buitenexpositie met werken van de jonge kunstenaar Iriée Zamblé had, dus toen ik in Amsterdam was, was dit mijn eerste stop. En de expositie stelde niet teleur: zo’n twee dozijn portretten sieren de gevel met portretten van mensen van kleur, die volgens de kunstenaar normaliter in de kunst te weinig belicht worden. Blij dat ik de expo mee kon pakken.
Op de eerste werkdag in Amersfoort gebruik ik de pauze (en iets meer) om de expositie Tell me your story te bekijken. De expositie toont 100 jaar Afrikaans-Amerikaanse kunst van artiesten als Kehinde Wiley, Henry Taylor, Kerry James Marshall, Devan Shimomaya en anderen. Veel kunstwerken zijn activistisch, enkele bijzonder grimmig en weer andere een weergave van een tijdsgewricht. Een indrukwekkende expositie en bijzonder getimed nu de Black Lives Matter-beweging steeds meer tractie krijgt.
Een ontzettend coronaproof route leidt in de Nieuwe Kerk door de wereldpremière van World Press Photo Exhibition 2020. Ruim 150 beelden en video’s is de tentoonstelling rijk. Grote vakken geven de ruimte aan die je kunt gebruiken om stil te staan en te kijken en een looppad voor als je wilt passeren. Ik vond de tentoonstelling dit jaar minder indrukwekkend dan andere jaren. Thematisch opgebouwd en toch vond ik er weinig echt uitspringen. Maar interessant is het altijd en het drukt je met je neus op de feiten dat er wel erg veel brandhaarden zijn die allemaal na hun korte ‘moment of fame’ eigenlijk weer in de vergetelheid schieten. Hoe triest dat ook is.