Op zoek naar interessante galerieën om te bezoeken, kom ik uit bij Galerie Sanaa, in hartje Utrecht. Grappig genoeg kom ik ook langs Juffermans en koekeloer ik even naar binnen bij Kunsthandel Meijer op mijn weg er naartoe. Galerie Sanaa exposeert vaak Afrikaanse kunstenaar maar vandaag is de eer aan de Finse Youni Toni, een kunstenaar die werkt met heldere, frisse kleuren in wat vooral collega’s lijken. Ik ben altijd zo klaar in galerieën, omdat er vaak een heel beperkt aantal werken hangt. Maar deze is leuk en ik vermoed dat ik er vaker ga komen.

Dat het Centraal Museum zo’n interessant museum was, had ik van tevoren niet gedacht. Niet alleen de bijzondere exposities, ook de topstukken uit het museum die onder de noemer ‘Oudste stadscollectie’ geëxposeerd zijn, is fraai. Met werken van (magisch) realisten als Pyke Koch, Joop Moesman of Charley Toorop. Of werken van Lydia Radda, Marlene Dumas (voor het eerst twee mooie, van een hond en van een biddend meisje), Theo van Doesburg, Bart van der Leck of René Daniels. De scheppingsverhaaltekeningen van Peter Vos, de tekst die schaduwen werpt van Cevdet Erek of Nijntjes van Piet Paris in de tuin. Er is genoeg te zien om je een flink tijdje bezig te houden en zo gevarieerd dat je je niet verveelt!

In 2012 zag ik in Keulen voor het eerst een grote expositie van David Hockney. Tot dan toe zag ik alleen enkele werken, zoals bijv. zijn befaamde zwembad. De expositie in het Van Gogh koppelt Hockney aan werken van Van Gogh die hem geïnspireerd hebben maar deze werken van Van Gogh vallen weg in het kleurengeweld van Hockney’s natuurpracht. Heldere, felle kleuren van landschappen in Engeland die ongetwijfeld een stuk minder kleurrijk waren in het echt. Deze vertaalslag van Engelse country side naar deze wondere wereld van kleuren is prachtig. Paarse boomstammen, bijna fluorescerend groene velden, maar ook rustige witte waterplanten drijvend op een vijver. En dit keer heb ik, in tegenstelling tot 2012, meer oog voor de werken die hij op de iPad heeft vervaardigd. Hierbij ontbreekt nog steeds de diepte die in zijn andere werken indrukwekkend is, maar naast elkaar hangend, zie je wel meteen Hockney’s hand terugkomen. Een aanrader!

Op de begane grond en in de kelder van het MOCO staan werken uitgestald van kunstenaar Daniel Arsham. Een kunstenaar waar ik tot deze expo nog niet van gehoord had. De meeste van zijn werken zijn sculpturen van een soort zandsteen of zand, waaruit semi-edelstenen prikken, veelal werken in de vorm van stripfiguren of alledaagse voorwerpen zoals basketballen. Ik ben niet erg onder de indruk. Dat ben ik wel wat meer in de Amethyst Ball Cavern, een kamer die er aan Kusama doet denken. Paarse ballen en balletjes bedekken alle muren van een ruimte en met spiegels en lichten wordt daadwerkelijk een grot nagebootst. Deze spreekt me wel aan. Maar ook hier is het, net als in de rest van het MOCO, dringen geblazen. En niet in het minst omdat iedereen er halve fotoshoots wil houden.

Inmiddels ben ik al zo vaak bij het MOCO geweest dat ik alle werken van Banksy kan overslaan, ook omdat dit het drukste museum van Amsterdam is, volgens mij. Ik kom specifiek voor de twee werken van Yayoi Kusama die het MOCO ter ere van haar 90e verjaardag exposeert. Het zijn twee schilderijen van pompoenen, die echt een ereplekje hebben gekregen in kamers die voor dit doel getransformeerd zijn tot stippenkamer of strepenkamer. Minder opvallend dan haar penisboten of penisstoelen of haar spiegelkamers maar desalniettemin interessant. Ook de nieuwe ruimte met ‘Masters’ van het MOCO is mooi. Er hangen werken van Damien Hirst, Os Gemeos, er staat een sculptuur van wat een zwangere vrouw lijkt van Koons. De Jean-Michel Basquiat waarvoor ik specifiek kom, valt een beetje in het niet. En dat is jammer. Maar dat komt misschien ook door het vergelijkingsmateriaal dat ik heb sinds de eerste Basquiats die ik in het AAMU in Utrecht ooit zag en alle expo’s daarna. In ieder geval doet het MOCO flink haar best om telkens met nieuwe en sterke aanvullingen op de collectie te komen.

Bij toeval kom ik langs de expositie Far-off Nearby op NDSM. In Nieuw Dakota is een kleine expositie opgebouwd met werken van verschillende artiesten. Een glimmend groot object, kleren die aan de wanden vastgeplakt lijken en een aantal heel delicate tekeningen hangen in een stille ruimte terwijl in de ruimte ernaast een feestje gaande lijkt. Ik voel me een partycrasher en weet niet of de ruimte eigenlijk wel open was voor bezoek. Na een snel rondje sta ik dus zo weer buiten.

Een van Tallinn’s (of zelfs Estland’s) bekendste kunstenaars schijnt Adamson-Eric te zijn. In de oude stad van Tallinn heeft is er een klein museum met zijn naam. Beneden is een expositie van Estse sieraden door de eeuwen heen. Voor mij niet bijzonder interessant. Boven hangen werken van Adamson-Eric zelf: schilderijen, leerkunst, keramiek, porcelein en textielen maken deel uit van de collectie. Kleurrijke werken die geïnspireerd zijn door de Franse kunst. Een leuke korte stop op je wandeling door de oude stad. Heel groots is het niet, maar dat komt ook wel een beetje door de wat kneuterige manier waarop de werken tentoongesteld zijn.

De musea in Tallinn bewaarde ik tot de tweede, regenachtige, dag. Glibberend over dikke lagen spiegelglad ijs loop je van de bushalte in de buitenwijk naar de ingang die je ondergronds naar het museum leidt. De collectie loopt uiteen van klassieke tot moderne schilders, met als kers op de taart de expositie van de landschapswerken van Konrad Mägi. Stiekem vond ik die werken namelijk de mooiste van de hele collectie, hoewel er ook andere kunstenaars waren die me wel aanspraken, zoals Agathe Veeber, Kuno Veeber of Villem Ormisson. Een mooie eerste kennismaking met Estse kunst.