Ik keek uit naar de tweede Renée Ballard van Michael Connelly. De eerste ontdekte ik een beetje laat maar de nieuwe verhaallijn rondom een politieagente die de nachtdienst draait brengt een nieuwe dimensie. In dit tweede boek komt Harry Bosch ook om de hoek kijken en dat is een mooi samenspel. Spannend, met net dat beetje ongehoorzaamheid waar Bosch bekend om staat. Kom maar op met nummer drie!

Weer een spannende Sara Paretsky! Het verhaal is wat complex en het duurt even voor het verhaal op gang komt maar met de schrijfstijl van Paretsky maakt dat niet veel uit. Van het van moord verdachte neefje van Lotty en het verdwenen ‘nichtje van V.I., tot illegale praktijken bij geldverstrekkers: het pad van de problemen leidt rechtstreeks naar precies dat waar V.I. goed in is: misstanden aan de kaak stellen

De eenzame, bijzonder gevoelige en intelligente Isaiah Quintabe is na de moord op zijn broer de probleemoplosser van de buurt. Als detective onderzoekt hij allerhande zaken en herstelt de orde in zijn buurt in ruil voor een kersttrui of een zelfgemaakte taart. Zijn beste vriend besluit dat hij met IQ in zaken wil gaan en ze komen meteen een zaak tegen die véél te groot is voor hen. Tegelijkertijd stelt IQ zijn hart open voor een vrouw, iets waardoor zijn eenzaamheid alleen maar groter wordt. Ondanks het feit dat het verhaal in flink veel actie verpakt is, is het vooral een verhaal van gekwetste zielen en ongelofelijke wreedheid. Een heftig boek, omdat je in dit derde boek verbondenheid voelt met IQ, de hoofdpersoon.

John Sandford’s Virgil ‘Fuckin’ Flowers-reeks blijft een interessante afwisseling van de Davenport-serie. Het platteland van Minnesota is een bizarre omgeving maar maakt de verhalen wel interessant. In een klein dorp zorgt een Maria-verschijning voor de nodige ophef. Virgil wordt ingezet om de aanslagen die het dorp teisteren op te lossen. Maar de oplossing is niet zo dichtbij als hij hoopte. Het verhaal is niet bijzonder goed maar Sandford’s schrijfstijl blijft ijzersterk waardoor je het boek het liefst in één ruk uitleest.

Toen ik bij deel 2 in de reeks zag dat er een nieuwe serie met een vrouwelijke hoofdrolspeelster was van Michael Connelly, heb ik het boek The Late Show uit 2017 erbij gepakt. Het eerste deel van de nieuwe reeks. En het is een mooie nieuwe hoofdpersoon: de van oorsprong Hawaiaanse politieagente die door een niet gegrond verklaarde aanklacht van seksuele avances van een meerdere in het afvoerputje van de LAPD belandt: The Late Show, een nachtdienst waar niemand gek op is. Ze steekt haar neus in allerlei zaken die haar partner liever laat liggen. En in een van die zaken, kruist ze paden met de leidinggevende die haar lastig viel maar wat niet bewezen kon worden. En dan komt het ‘gevaar’ ineens van meerdere kanten. Spannend!

Het rustiger aan doen bij een politiecorps in een rustig dorpje, dat was Pete Deckers voornemen. Maar moordzaken blijven op zijn pad komen. Een simpele moordzaak lijkt een link te hebben met twee twintig jaar oude zaken. En voor hij het weet zit Decker er samen met Rina en McAdams tot over zijn oren in. Een spannend boek weer met een mooie verhaallijn. Jammer alleen dat ik door de verhuizing het boek nogal fragmentarisch gelezen heb. Dat doet de spanningsboog van het boek geen goed.

Enthousiast begon ik aan Vaseem Khan’s vierde boek in de reeks over gepensioneerd politieagent Chopra die met zijn olifantje Ganesha in het drukke Mumbai moordzaken en andere mysteries oplost. Jammer genoeg haalt het boek voor mij niet de spanning in opbouw richting de ontknoping die zijn andere boeken wel hadden. De omschakeling tussen de wederwaardigheden van Chopra’s vrouw Poppy, die zich ineens ontpopt als een speurneus en het hoofdverhaal van Chopra zelf is telkens erg abrupt. Beide verhaallijnen vind ik niet erg sterk, hoewel er natuurlijk wel de nodige maatschappijkritiek in doorklinkt: de extravagantie en het bankroet van oude koninklijke families, het kastensysteem, verdoezelde chemische rampen enzovoorts. Het boek las lekker weg maar was voor mij ook niet meer dan dat.

Met smart wachtte ik op de vierde in de Ryder Creed-reeks van Alex Kava. En het was weer een spannend boek waar de verhaallijnen van Ryder en Maggie inmiddels tot één versmolten zijn. Enerzijds is het leuk dat de twee hoofdpersonen in één boek voorkomen, anderzijds zou het kunnen betekenen dat er maar één boek en niet twee van de schrijfster verschijnen, en dat is jammer! Ryder Creed en zijn K9-honden krijgen weer de taak om allerhande zaken op te speuren maar dat gaat natuurlijk nooit probleemloos, omdat daders soms niet alleen werken of omdat daders vele malen meer kwaadaardig zijn dan zelfs doorgewinterde FBI-agents verwachten. Vooral daders die het gemunt lijken te hebben op kleine kinderen. Een spannend boek weer!

The Temptation of Forgiveness is weer een prachtig staaltje van de schrijfkunst van Donna Leon. In een bloemrijke taal zet ze niet alleen een sterke verhaallijn neer, waaruit zoals gebruikelijk al de hopeloosheid van de zaak spreekt, ze geeft daarbij tegelijkertijd een schitterende schets van Venetië. Haar boeken blijven een plezier om te lezen, hoe deprimerend maar terecht Commissario Brunetti’s conclusies over de Italiaanse maatschappij en tegelijkertijd de wereld in zijn geheel ook zijn.

Een nieuwe John Sandford, daar word ik blij van. Dit keer weer in de Lucas Davenport-reeks, die stiekem toch mijn favoriet blijft. Een advanced proof versie dus een paar weken voor op het verschijnen van de definitieve versie. En wat is het weer een superspannend boek! Davenport wordt door een senator gevraagd te onderzoeken wie een aanslag op hem pleegde waarbij zijn vriendin om het leven kwam. Hij komt daarmee tegenover een oude vijand te staan, die voor niets terugdeinst. Davenport wordt daar het slachtoffer van, maar niet zonder keihard terug te slaan.

In een recensie werden de boeken van Kimberli A. Bindschatel vergeleken met die van Janet Evanovich. Die vergelijking vind ik niet helemaal op gaan want Evanovich schrijft pakkender maar ook absurder. Maar A Turtle Ransom is een niet onaardig boek dat vooral een moraal in het verhaal biedt. Bindschatel gebruikt haar boeken, met hoofdpersoon Poppy McVie als Fish and Wildlife agent, namelijk om ecologische misstanden aan de kaak te stellen. En dat verpakt in een leuk crime verhaal. Ik ben begonnen met het laatste boek uit deze reeks en wil eigenlijk toch nog één boek van Bindschatel lezen, voor ik besluit of de serie aardig is of toch wat middelmatig.

De boeken van Ian Hamilton zijn een fantastisch fijne mix van crime en reisverhalen, met een heel sympathieke hoofdrolspeelster. Ava Lee, forensisch accountant en voorheen geldinner voor zeer machtige, rijke mensen heeft in de laatste boeken een carriereswitch gemaakt. Als ze echter door een oude relatie gevraagd wordt om een gunst, belandt ze in een precaire situatie: met de Brotherhood of Islam en de CIA moet ze een trainingskamp voor jihadisten in het uiterste zuiden van de Filipijnen onderzoeken. En daar ontwikkelt zich weer een superspannend verhaal, dat haar door half Zuidoost-Azië voert. Ik kan nu al niet wachten tot het volgende boek, dat voor januari 2019 gepland staat!

Het schrijversduo Michael Stanley heeft Afrikaanse wortels en in Afrika spelen dan ook hun crimeverhalen over politieagent Kubu ‘Nijlpaard’ Bengu. In Botswana, om precies te zijn. En reizen in Tanzania en Kenia geeft een mooie achtergrond bij de beschrijvingen, niet alleen van de verhoudingen binnen het politiebureau en de maatschappij maar ook de algehele setting. Wat verder mooi is aan het boek is dat het verhaal genuanceerder is dan een simpele whodunnit. Een reeks waar ik zeker meer uit wil lezen!

Sara Paretsky is niet van de simpele achtergrondverhalen en haar boeken raken feitelijk altijd een maatschappelijke discussie. In dit boek gaat het over de positie van zwarte bewoners van een stadje, de rol van het leger vs bevolking en de erkenning van lang geleden begane misdaden. Het boek is ietwat lang van stof maar tegelijkertijd ontwikkelt het verhaal zich in mooie stappen en leef je vooral mee met de zaken waar hoofdrolspeler Vic tegenaan loopt.

Een bizar verhaal over een moeder die de aandacht voor haar kind niet kan verdragen en haar daarom overvoed zodat ze dik en lelijk wordt. Als de moeder jaren later het vriendje van haar dochter probeert te stelen, is het tijd voor vergelding.

Een non-series boek schrijft Faye Kellerman niet vaak. En het is dan ook jammer dat Killing Season niet weer een Decker-Lazarus-boek is. Maar tegelijkertijd zet Kellerman iets nieuws neer, en dat is ook best aardig na een heel lange reeks. Een paar dingen die me uit de verhaallijn haalden: het boek is zo uitgebreid en gedetailleerd geschreven dat het een beetje langdradig wordt. Daarnaast zijn de hoofdpersonen scholieren van 17 jaar, terwijl ze conversaties hebben en denken als ervaren volwassenen, dat is niet heel realistisch. Een laatste bezwaar is dat ik met name als het gaat over seks, vindt dat ze ineens heel plastisch en expliciet wordt, waar dat niets toevoegd aan het boek. Maar Kellerman zou Kellerman niet zijn als ze, ondanks al het bovenstaande, toch weer een staaltje van haar kunnen afgeeft: spannend, interessant, vanaf bladzijde 1 voel je je betrokken. Maar voor een volgend boek geef ik toch de voorkeur aan Peter Decker.

Tegen de achtergrond van ruraal Amerika moet agent Virgil Flowers, hoofdpersoon in de tweede reeks van auteur John Sandford, de moord op een lokale vrouwelijke bankier oplossen en en passant ook een bende oprollen die Barbiepoppen toerust met seksgeluiden. Het is niet de eerste keer dat Virgil in dit betreffende dorp een bende oprolt en hij maakt dankbaar gebruik van de kennissen die hij heeft, terwijl hij tegelijkertijd ook merkt hoe bedreigend het kan zijn als iedereen jou kent. Hij brengt het er dan ook niet zonder kleerscheuren vanaf. Het boek is niet één van de sterkste boeken uit de Virgil Flowers-reeks maar is, zoals alles van Sandford, spannend genoeg om het boek niet weg te willen leggen.