Het boek I know a secret van Tess Gerritsen voelt anders dan eerdere boeken over Rizzoli & Isles. Er lijkt een afstand te zijn tussen de twee hoofdpersonen, die ik eerder nooit bespeurde. Maar misschien is ‘t lastiger om tv-serie en boeken uit elkaar te houden nu de boeken niet meer zo vaak verschijnen. In ieder geval moeten Rizzoli & Isles een reeks moorden oplossen, die na een wat moeilijke start eenvoudig lijken te zijn. Maar niets is wat het lijkt, en dus is er genoeg speurwerk voor de politieagente en de patholoog-anatoom te doen. Spannend, maar niet superspannend, een mooie verhaallijn, en toch anders dan verwacht. Niet zozeer de uitkomst, maar de mate waarin de hoofdpersonen neergezet worden.

Een non-series boek van Kathy Reichs voelt als verspilling, omdat het ook een Tempe Brennan-boek zou kunnen zijn. Maar het boek ‘Two Nights’ stelt niet teleur. De hoofdpersoon is een jonge vrouw die de nachtmerrie van haar jeugd in een sekte heeft doorstaan en na een militaire carriere en een carriere bij de politie nu als kluizenaar leeft. Ze wordt door een oude dame gevraagd de moordenaars van haar familie te vinden en indien mogelijk, haar vermiste kleindochter op te sporen. In zo’n eerste boek uit wat ik verwacht dat een serie gaat worden, moet natuurlijk allerlei achtergrond geschetst worden, en dat voelt wat dik aangezet aan. Waar Tempe Brennan in de Bones-reeks altijd voorzichtig is, is deze hoofdpersoon een redelijk ongeleid projectiel. Impulsief, sterk, een vechtersbaas maar ook intelligent en street smart. Een fijn, spannend boek. Ik kan er mee leven als dit een nieuwe reeks wordt.

De prequel op The Good Daughter, Last Breath, is anders dan we van Karin Slaughter gewend zijn. Een vriendin vertelde al dat The Good Daughter haar niet echt kon boeien. Bij Last Breath was dat voor mij hetzelfde: het verhaal pakt je niet zoals een Karin Slaughter-boek dat normaliter doet. Jammer! Ik had me erg verheugd op The Good Daughter maar twijfel of ik ‘m wel echt wil lezen.

In het meest recente boek van John Sandford, Golden Prey, verveelt Lucas Davenport zich in zijn nieuwe functie als bijzonder marshall. Dus bijt hij zich vast in een onvindbare crimineel die koelbloedig moordt om geen getuigen achter te laten bij de overvallen die hij pleegt. En dat levert weer een spannend boek op. Natuurlijk geschreven in de gebruikelijk leesbare stijl van Sandford, die maakt dat je het boek na de eerste vijf regels niet meer weg wilt leggen!

Ik ben de tel kwijt hoeveel boeken Faye Kellerman inmiddels heeft geschreven met Pete Decker en Rina Lazarus in de hoofdrollen. Maar ze vervelen nooit. Als Rina menselijke resten in het bos vindt, wordt het een ware race tegen de klok om in het rustige, bezadigde stadje waar Decker nu detective is de dader op te sporen. En dat lukt niet zonder risico’s, dus worden de hulptroepen uit Decker’s vorige leven ingeroepen. En dat alles tegen de achtergrond van de Joodse feestdagen en tradities. Spannend boek weer!

Het derde deel van deze miniserie vond ik de minst sterke. De toevalligheden stapelen zich in hoog tempo op waardoor de natuurlijke nieuwsgierigheid van de hoofdpersoon wel heel gemakkelijk speurwerk wordt. Maar verder is ‘t gewoon weer een kneuterig, gezellige crime die vermakelijk genoeg is om het boek te lezen.

Heel spannend is de reeks over Madison, een jonge bierbrouwster die moorden oplost, niet. Maar Knudson zet een serietje neer die vermakelijk genoeg is. In dit geval zit Madison in een jury om thuisbrouwers te beoordelen, als een grove, Engelse kok ter plekke dood neervalt. En nieuwsgierig als ze is, wil zij natuurlijk de moord oplossen. Of ze daar haar vriendje de politieagent mee voor het hoofd stoot of niet, dat maakt haar niet zo veel uit. Niet schokkend, best aardig.

Helemaal blij met een nieuw deel in de Kay Scarpetta-reeks van Patricia Cornwell begon ik aan het boek Chaos, de dag dat het uitkwam. Maar pas in de laatste 50 bladzijden van het 334 pagina’s tellende boek krijgt het verhaal vaart en is het vanouds Cornwell. De eerste 285 pagina’s zijn traag, paranoïde, gedetailleerde saaiheid. En dat is jammer, want in potentie had het een fantastisch boek kunnen zijn. Nu heb je het gevoel dat je door eindeloze hoeveelheden minutieus geneuzel moet worstelen en wordt de kern van het verhaal in de laatste pagina’s afgeraffeld. Niet dat het boek meteen slecht is, maar het staat zeker niet op het gebruikelijke niveau. Erg jammer!