Ik dacht altijd dat ik Carl Hiaasen’s boeken leuk zou vinden, en toch kwam ik er nooit toe in een jaar of 20 om er eentje te lezen. En toen ik dat eigenlijk deed, viel het me tegen. De verhaallijn is leuk en soms ook grappig, maar het verhaal ontwikkelt zich te langzaam en herhaalt sommige aspecten te veel en vaak. Niet slecht, maar ook niet dat het je meteen grijpt.

De verhaallijnen worden bij Patricia Cornwell steeds fantasievoller en daardoor is het soms lastig om in het verhaal te komen, maar uiteindelijk zit de kracht in haar schrijfstijl en de toch altijd weer redelijk prozaïsche uitkomst. Dus gewoon weer een fijne crime.

Ik ben de tel kwijt in deze humoristisch-absurdistische crimereeks over een huurmoordenaar die met haar huisdieren kan praten. Niet alleen valt ze zo ongeveer voor elke man die in haar buurt komt, ze trekt ook nog eens ellende aan. Als ze op roadtrip is met haar beste vriendin, komt ze ook weer allerlei absurds tegen. Je blijft ze lezen want het is lekker hersenloos vermaak. En da’s soms heel erg lekker.

Maggie heeft zichzelf als vrijwilliger opgegeven voor de schoolreis van haar verweesde nichtje. En dat gaat natuurlijk faliekant mis, als ze een moordpoging verijdeld en vervolgens gevraagd wordt om het jongetje te beschermen tijdens een feest. En Maggie zou Maggie niet zijn als zij en de huisdieren waarmee ze kan praten, niet in allerlei gevaarlijke situaties terechtkomt. Niet in de laatste plaats omdat ze allerlei vijanden heeft uit de tijd dat ze huurmoordenaar was voor een grote maffiabaas. Het klinkt absurd, maar ook dit boek is weer zo’n lekkere weglezer!