De Engelse serie Man like Mobeen sloeg bij mij wel aan, maar ik vermoed dat ik één van de weinigen was want na 4 afleveringen hield de BBC ermee op. Mobeen is een voormalige kleine crimineel die het goede pad op gaat als hij alleen verantwoordelijk wordt voor de opvoeding van zijn veel jongere zusje. En in de achterstandswijk waarin zij wonen, is dat niet makkelijk. Hij wordt dan ook herhaaldelijk door de politie opgepakt, of dat nu terecht is of niet.

Kim’s Convenience is een komedie over een Koreaanse familie die samen een supermarkt runnen. De serie is gebaseerd op stereotypen die zwaar uitvergroot worden neergezet. De serie is niet onaardig maar ook niet heel bijzonder grappig. Gewoon simpel vermaak. Zoals de ontwikkelingen nu gaan, zal deze serie op korte termijn waarschijnlijk niet meer vertoond mogen worden omdat de serie zeker niet politiek correct is.

Een komedie gericht op kinderen, en toch is deze serie met één van de Cosby kids best leuk. Raven Symone is een alleenstaande moeder die uit financiele nood moet gaan samenwonen met haar beste vriendin, een witte, alleenstaande moeder. En alsof dat niet al genoeg humor oplevert, hebben Raven en haar zoontje allebei toekomstvoorspellende visioenen. Simpeler vermaak dan dit krijg je niet, maar soms is een beetje deugdzame humor best leuk.

Ook het tweede seizoen van het onwaarschijnlijke presentatieduo Martha Stuart en Snoop Dogg is weer hilarisch. De laatste aflevering met moeder en dochter Osborne vond ik niet leuk maar bij de rest zit ik toch regelmatig hardop te lachen, of met kromme tenen. Maar onberoerd laat het je niet. En Martha en Snoop weten schitterend de vooroordelen uit te spelen en komisch uit te nutten. Kom maar op met seizoen drie.

Kim’s Convenience is een nogal een stereotypen gebaseerde komedie over een Koreaanse kruideniersfamilie. De ouders en dochter werken non-stop in hun winkel, de vader en zoon zijn van elkaar vervreemd. Ondanks de overdreven stereotypen is de serie best grappig en ga ik maar meteen door naar seizoen 2.

In het zevende seizoen was de fut wel uit de serie Not going out en het seizoen eindigde ook raar, met een nogal onverwachte wending. In het nieuwe seizoen weten ze de serie weer enigszins op te krikken door Lee en Lucy getrouwd en als gezin met drie kinderen neer te zetten. En dat geeft natuurlijk een heel andere dynamiek. Als de programmamakers slim zijn, was dit ook meteen het laatste seizoen. Ik haak in ieder geval af.

De komedie The Great Indoors gaat over een bekende wildernisexpert die bij een outdoor tijdschrift komt werken waar alleen millenials zitten die amper weten wat de wereld om hen heen is, laat staan het buitenleven. De generatiekloof speelt hen parten: over en weer snappen ze elkaar niet. Niet heel komisch, net genoeg om te blijven kijken. Ik heb mezelf niet een keer op hardop lachen kunnen betrappen.

De 24-jarige Tracey probeert in het tweede seizoen van de serie Chewing Gum nog steeds wanhopig haar maagdelijkheid kwijt te raken. Doordat ze heel streng christelijk is opgevoed, nogal apart is en ook niet het goede voorbeeld krijgt van haar allegaartje aan vrienden op de council estate, lukt haar dat maar niet. Haar ex-vriendje heeft inmiddels een ander, haar moeder heeft haar uit huis gezet en daardoor belandt ze van de ene blunder in de andere… In het tweede seizoen heb je een stuk minder last van plaatsvervangende schaamte en de humor is ook minder gefocust op de eigenaardigheden van Tracey waardoor dit seizoen weer verfrissend anders is. Nu maar eens zien of er een derde seizoen komt.

Chewing Gum is een serie die je met kromme tenen en boordevol plaatsvervangende schaamte kijkt. Tracey is een socially awkward 24-jarige die door haar streng gelovige moeder en dito verloofde in het gareel gehouden werd. Tot het moment dat ze het welletjes vindt en besluit dat ze haar maagdelijkheid kwijt wil, erachter komt dat haar verloofde gay is en ze haar oog op een buurjongen laat vallen. Op de estate waar ze woont krijgt ze nou niet direct de beste adviezen en ze blundert haar weg door haar speurtocht naar echte seks. Zoals Engelse crime een eigen draai heeft, zo heeft Engelse komedie dat vaak ook: heel basaal geschoten, een harde verhaallijn, confronterende omgevingen (zoals de council estates). En Chewing Gum past binnen die lijn maar is tussen de bedrijven door ook nog eens heel grappig. Tenenkrommend, ja. Maar af en toe ook LOL-grappig!

In mijn beschrijving van het vijfde seizoen van 2 broke girls schrijf ik dat ik niet weet waarom ik de serie nog kijk omdat de humor ‘platvloers en goedkoop’ is. Het zesde seizoen is voor mijn gevoel net iets minder platvloers, of ik raak eraan gewend. Feit blijft dat de serie vooral bedoeld lijkt om in Amerika te shockeren op thema’s als armoede en seksuele vrijheid. En passant worden daar ook nog afkomst (Pools, Koreaans, Italiaans, zilveren lepel) aan toegevoegd. En dat gaat alle kanten op, heel erg samenhangend is het niet. En dat is jammer want Whitney Cummings heeft in het verleden laten zien dat ze met controversiele shows best goed kan scoren.

Ken je dat, dat je een komedie kijkt omdat ‘ie in je herinnering leuker was dan ‘ie nu is? Dat geldt een beetje voor Not going out. Ik heb ‘t zevende seizoen gekeken en de humor is niet meer erg sterk, maar de personages ken je dus daar kijk je langsheen. En voor je ‘t weet ben je 11 afleveringen en een wel heel bijzondere ontwikkeling in het verhaal verder. Simpel vermaak, matig grappig.

Hoe functioneert een familie met een meervoudig gehandicapt kind? In het geval van de DeMayo familie is dat een goede vraag. AJ zit in een rolstoel en zijn overheersende maar liefhebbende moeder draait volledig op de zorg voor AJ. Maar dat gaat niet altijd goed want de familie is chaotisch en raar. Een niet-onaardige komedie die nooit echt fout-fout wordt.

De kracht van de eerste seizoenen is wel uit de serie Veep, maar toch blijft het een leuke serie. Voormalig president Meyer wordt steeds ongenuanceerder en haar taalgebruik is hilarisch, haar vloeken zo creatief en grof dat je soms denkt: heb ik dat goed verstaan? En al is haar kans op het presidentschap voorbij, Selina laat zich niet uit het veld slaan en vecht door voor erkenning, daarbij in haar egocentrisme iedereen om haar heen schofferend. Het blijft een schitterende rol van Julia Louis-Dreyfus.