Er zijn volop leuke politieseries, maar Rookie blue is toch één van de leukere. Het jonge team van rookies en hun training officers zien veel actie, de karakters zijn leuk en de verwikkelingen zijn aardig genoeg om na drie seizoenen nog steeds interessant te zijn. Een vierde seizoen staat aangekondigd, maar of Chris, Andy, Dov, Traci en Gail allemaal op hun pootjes terecht komen, is maar de vraag. Gelukkig geen al te grote cliff hanger, de meeste spannende ontwikkelingen vind je eerder in het seizoen.
Author Archives: Danielle
Bad Influence – William Sutcliffe
Inmiddels heb ik een flink aantal boeken van William Sutcliffe gelezen en stuk voor stuk vind ik ze geweldig. De ene keer hilarisch (Are you experienced?), de andere keer met een indringende triestheid (Whatever makes you happy) maar altijd erg goed. En ook Bad Influence stelt niet teleur. In een eenvoudige stijl beschrijft Sutcliffe hoe de 10-jarige Ben een ‘verkeerd’ vriendje maakt en daardoor zijn eigen grenzen blijft overschrijden. Indrukwekkend door de eenvoud, je blijft wachten op de onontkoombare slechte afloop.
Me and Mrs. Jones (seizoen 1, 6 afl.)
Met een erg bijzondere cast bestaande uit Gemma (Sarah Alexander uit Coupling), Tom (Nathaniel Parker uit Inspector Lynley) en Jason (Neil Morrissey uit Men behaving badly) weet je niet wat je moet verwachten. Maar het viel alleszins mee. Het is nog net geen Coupling maar de serie is zo grappig dat ik regelmatig hardop heb zitten lachen. Sarah Alexander draagt de show met haar grappige, neurotische, chaotische personage. En dat is niet verwonderlijk want Gemma is een brave huismoeder die verliefd wordt op de beste vriend van haar zoon. ‘Inspector Lynley’ zet een geweldige dwangmatige sukkel neer die het tegenovergestelde is van Gemma en wanhopig z’n best doet om haar voor zich te winnen. En dan is de vraag: voor wie kiest Gemma? Erg jammer dat er maar 6 afleveringen zijn!
Haywire (2011)
Als een special ops agente wordt bedrogen door haar team en haar werkgever, ook ex-geliefde, tijdens een opdracht zint ze op wraak. Op zich een gegeven dat een spannende film kan opleveren, maar de actie komt niet van de grond en de film mist overtuigingskracht en spanning. Ik stop niet gauw halverwege een film, maar in dit geval vond ik 45 minuten (van 1,5 uur) meer dan genoeg. Geen succes, deze film. Daar verandert ook een grijze, harige Antonio Banderas niets aan.
Vincent. Het Van Gogh Museum in de Hermitage Amsterdam
Het Hermitage biedt ruimte aan een groot aantal topstukken van het Van Gogh Museum. De werken heb ik vaker gezien, in het oude Van Gogh, maar de wijze waarop ze in dit statige museum gepresenteerd zijn werpt er nieuw licht op. Een erg fraaie tentoonstelling, waar ook een aantal van mijn favorieten zoals de door Japan geïnspireerde werken (Amandelbloesem (zie afbeelding) en Flowering Plum Tree), maar ook andere erg mooie werken zoals Zonnebloemen en Slaapkamer getoond worden. En soms leer je dan ook nog eens iets nieuws. Ik wist bijvoorbeeld niet dat Van Gogh maar 10 jaar geschilderd heeft en dat hij grotendeels autodidact was. Aanrader!
Impressionisme: sensatie en inspiratie – Hermitage, Amsterdam
In het grote en indrukwekkende gebouw van de Hermitage van Amsterdam is nog tot 26 januari de expositie Impressionisme: sensatie en inspiratie te zien. In de expositie wordt het impressionisme afgezet tegen ‘de salon’, de gevestigde orde die de opkomst van het impressionisme verguisde. Schitterende werken van Monet, Renoir, Cézanne en Gaugain (en anderen) in een fraaie omgeving, geplaatst naast de traditionele tijdgenoten maken op fraaie wijze duidelijk waar nu precies de grote verschillen in zaten. Het puntje van de zalm voor mij… de drie werken van Gaugain uit zijn Tahitiperiode!
Niiwam – Sembène Ousmane
Het boek Niiwam van Sembène Ousmane vertelt het verhaal van een arme vader die zijn dode zoontje van het mortuarium in Dakar (Senegal) naar de begraafplaats buiten de stad wil brengen. Omdat hij geen geld heeft, krijgt hij van een meelevende voddenboer een oud laken als lijkwade en een buskaartje naar de begraafplaats. Het verhaal is geschetst tegen de culturele en religieuze achtergrond van Dakar in de jaren ’70 van de vorige eeuw. Een eenvoudig maar mooi geschreven verhaal.
Mike Kelley – Stedelijk Museum, Amsterdam
In de introductie van de overzichtstentoonstelling Mike Kelley wordt Kelley omschreven als ‘één van de meest invloedrijke kunstenaars van onze tijd’. Vijfendertig jaar aan werken, van schilderijen, tot sculpturen tot installaties. Nu had ik nog nooit van ‘m gehoord, maar uiteindelijk ben ik daar ook niet heel verbaasd over want de werken liggen buiten mijn interesse. ‘Schilderijen’ volgeplakt met knopen, buttons, sieraden, kralen en andere vage items, een meer dan levensgrote pop met idem knip- en plakwerk, maar ook installaties met geluid waarbij je de suppoost wilt troosten omdat hij hele dagen naast zo’n kermend apparaat staat. Maar genoeg cultuurbarbarisme! De gewone collectie van het Stedelijk past wel helemaal in mijn straatje. Mooie werken van Picasso, een verdwaalde Monet, Matisse, Warhol en Martial Raysse (zie afbeelding), een flink aantal Cobra schilderijen waaronder veel Karel Appels en ook een set maskers van Appel. En dan vind je ook nog een boot met fallussen van Yayoi Kusama (die ik (misschien soortgelijk) ook in het Tate in Londen heb gezien). De gewone collectie is absoluut de moeite waard!
Die man – Amrita Pritam
Indiase literatuur kan, voor de niet-geoefende lezer, best pittig zijn. En dit boek, dat gaat over de verachting die een jonge monnik voelt voor zijn moeder die hem als dank aan de tempel heeft geschonken voor het feit dat ze op late leeftijd toch nog een kind mocht krijgen, is érg pittig. De bloemrijke taal, de gedachtensprongen en de referenties aan heilige teksten maken dit een (voor mij) weinig toegankelijk boekje. De rode draad in het verhaal en de ontwikkeling van de hoofdpersoon zijn wel interessant maar het is niet een boekje dat je even lekker voor de ontspanning leest.
De koosjere hamvraag – Kip / Matse
Ook de laatste twee afleveringen van De koosjere hamvraag van documentairemaker Jigal Krant over de Joodse voedingswetten en de consequenties in de dagelijkse praktijk, zijn erg interessant. Waarom is er alleen bio-industrievlees te koop bij de koosjere slager en waarom zijn reguliere matse het hele jaar door koosjer, behalve tijdens Pesach. Interessant! Terug te kijken op Uitzending gemist.
The white tiger – Aravind Adiga
De indringende roman The white tiger van Aravind Adiga won in 2008 the Man Booker Prize. En niet zonder reden. De wijze waarop Adiga de hoofdpersoon door een aan een Chinese eerste minister gerichte brief de maatschappelijke misstanden in India blootlegt is bijzonder. De vrijwel niet te wijzigen maatschappelijke positie, bepaald door de kaste waarin je geboren wordt, de wijze waarop de onderdrukten de onderdrukking zelf in stand houden, de wijze waarop familie haar familieleden exploiteert; allemaal schrijnende situaties. Situaties die des te meer indruk maken op een moment waarop een groepsverkrachting in India het wereldnieuws haalt en de rechten van vrouwen binnen de Indiase maatschappij bespreekbaar moeten maken. Er is nog een lange weg te gaan…
Playing for keeps (2013)
Goed, Dorien en ik hebben de gewoonte de slechtst mogelijke films uit te zoeken, maar dit was weer een toppertje. Een verhaallijn die in 5 minuten film getoond had kunnen worden: een voormalige voetbalspeler reist zijn ex-vrouw en zoontje achterna in de hoop hun harten terug te winnen. Hij is aan lager wal geraakt en gaat zijn zoontjes voetbalteam coachen. De soccer mums, niet de allerslechtste actrices die in dit geval jammer genoeg wel het belabberdste acteerwerk in tijden laten zien, vinden de nieuwe coach (een verlepte Gerard Butler) natuurlijk geweldig. Zelfs een Uma Thurman weet het niveau niet op te krikken, sterker nog, haar personage is zo plompverloren in de film gegooid dat je je afvraagt wat ze er doet. Tegelijkertijd staat ze wel garant voor ‘t enige stukje humor in de film dat wel tot zijn recht komt. Afrader dus! Gelukkig was ‘t gezelschap goed :-).
Partners (2012), seizoen 1 (6 afl.)
De serie Partners (2012), over twee beste vrienden die samen een architectenbureau hebben en hun relaties telkens net niet op de rit hebben, is na zes afleveringen gecancelled. Jammer, want ook al is de eerste aflevering niet echt sterk, de serie werd leuker hoe meer afleveringen er kwamen.
Not going out, seizoen 5 (6 afl.)
Om het nieuwe jaar goed te beginnen het laatste seizoen van Not going out gekeken. De Engelse komedie draait om Lee, die inwoont bij Lucy, de mooie zus van zijn beste vriend Tim. Hij is behoorlijk sociaal-onaangepast, lui en gemakzuchtig. En hij heeft een oogje op Lucy. Seizoen 5 begint erg zwak: het hele concept van een domme opportunist die verliefd is op een succesvolle mooie vrouw is inmiddels redelijk uitgemolken. De humor is nogal platvloers. Maar richting einde van het seizoen is er toch nog een opleving en de humor van de vorige seizoen schemert weer even door. En daarvoor blijf je natuurlijk kijken.
Rizzoli & Isles, seizoen 3 (15 afl.)
In seizoen 3 neemt Rizzoli & Isles in eerste instantie een ietwat ‘komische’ wending, die helemaal niet past bij deze politieserie. En het spreekt mij dan ook helemaal niet aan. Gelukkig draait dat op een gegeven moment wel weer wat bij waardoor de serie weer gewoon een lekkere actieve politieserie is, met hier en daar wat romantische verwikkelingen voor Jane, haar moeder en met gevaar voor eigen leven, voor Maura. De laatste aflevering van het seizoen is spannend, maar ze hebben er gelukkig niet zo’n vervelende cliffhanger van gemaakt, dus het wachten is nu op seizoen 4.
De goeroe in de guaveboom – Kiran Desai
Kiran Desai schreef een indrukwekkend verhaal over een jongen die niet kon voldoen aan de eisen van zijn familie en die zich daarom terugtrekt uit het dagelijks leven en in een guaveboom gaat wonen. Als hij kennis spuit die hij vergaard heeft door stiekem de brieven van mensen te lezen, wordt hij door de mensen van het dorp gezien als een goeroe. Zijn vader weet hier een flink financieel slaatje uit te slaan en is bang dat zijn inkomstenbron opdroogt, zijn moeder is gelukkig in haar rol van kokkin voor de ‘Apenbaba’. Ongewild ontwricht Sampath de goeroe, ruim twintig jaar na zijn geboorte onder bijzondere omstandigheden, de hele samenleving om hem heen. Erg mooi!
Dark blue, seizoen 2 (10 afl.)
Het team van Carter Shaw komt in seizoen twee (2010) weer in actie in allerlei drugszaken, roofovervallen etc. waarbij de agenten deep cover moeten. Carter krijgt een nieuwe baas, Alex, en begint prompt een relatie met haar. De romantische verwikkelingen van Dean en Jaime staan even op een laag pitje en Ty’s huwelijk loopt ten einde. Maar dat houdt ze niet tegen om drugdealers, overvallers en andere criminelen het leven zuur te maken. Lekker ongecompliceerde politieserie met het nodige schiet- en knokwerk. Jammer genoeg is er géén seizoen drie.
Im Farbenrausch. Munch, Matisse und die Expressionisten – Museum Folkwang, Essen
Het beste bleek ik tot het laatst bewaard te hebben, op deze tweedaagse museumtrip: de expositie Im Farbenrausch. Munch, Matisse und die Expressionisten. Na een eerste poging binnen te komen na een uur afgebroken te hebben, kwam ik vroeg in de middag terug voor een tweede poging. En weer stonden de mensen rijendik te wachten om het museum binnen te kunnen komen. En met een expositie als deze verbaasd me dat niets. Schilderijen uit het expressionisme, met een indrukwekkende rij namen: August Macke, Alexander von Jawlensky, Kees van Dongen (eerder gezien in Parijs, zie foto), Henri Matisse, Edvard Munch, Max Pechstein, Ernst Ludwig Kirchner, van Gogh, Georges Braque en André Derain. En meer! Een schitterende collectie kleurrijke werken, verdeeld over 11 zalen. Een absolute aanrader, al loopt de expositie maar tot 13 januari 2013! De reguliere collectie met 19e eeuwse (niet mijn smaak) en 20e eeuwse kunst waren wat minder indrukwekkend, op een paar werken na zoals Klee’s Feuer bei Vollmond en Mark Rothko’s fraaie White pink mustard! Interessant detail: toen ik de zaal verliet, gaf de suppoost via de walkie talkie door dat bezoeker 2908 zojuist de expositie verliet! Nummer 2908 om 4 uur ‘s middags!
Hundertwasser im Stadtbad – Stadtbad Galerie Bochum
De expositie van Hundertwasser is gehuisvest in een galerie in een winkelcentrum annex medisch centrum in het centrum van Bochum. De expositie laat verrassend veel werken zien, variërend van schilderijen uit de jaren zestig tot werken van net voor Hundertwasser’s dood in 2000, van politiek geëngageerde posters tot foto’s van de bekende Hundertwasser architectuur. Kleurrijk en interessant, met een aantal erg mooie werken. In veel werken komen de uivormige koepels terug, die mij altijd aanspreken. De expositie is te klein om er speciaal voor naar Bochum te rijden, maar mocht je voor 6 januari 2013 in de buurt zijn…
Yin Xiuzhen – Kunsthalle Düsseldorf
Het museum voor moderne kunst, Kunsthalle Düsseldorf ligt tegenover de K20 (Kunstsammlung), op een steenworp afstand van de Rheinufer. Voor mijn gratis shuttle teruggging naar het Ständehaus ben ik snel nog even naar binnen gepiept, niet erg veel bijzonders verwachtend. De hoofdexpositie is kunst van ‘een van China’s grootste kunstenaars’ Yin Xiuzhen. Ze werkt heel erg veel met tweedehandskleding als grondstof voor haar kunstwerken. Of het nu uitvergrote hersenen van blauwe kleren zijn of een helder rood hart van rode afdankertjes, een cirkelvormige spiraal van kleurrijke stoffen of koffers vol van ‘levens’, met huizen van stof, geluiden en beweging, geïnspireerd door haar eigen vele reizen. Een bescheiden maar bijzondere expositie! Ook de expositie van Simon Evan & Öyvind Fahlstrom is aardig: kriebelig kleine tekeningetjes verwerkt tot grote plakaten met bijzondere teksten. Mooi, en soms grappig door de (waarschijnlijk onbedoelde) schrijffouten in de teksten. Dit museum valt voor mij meer in de categorie ‘als je toch in de buurt bent’.