In een nogal obscuur stukje Parijs, de Goutte d’Or-wijk, zit het l’Institut des cultures d’Islam. Het pand is lastig te vinden, zeker met de luiken gesloten in de maand augustus. Ware het niet voor een enorme mural met kalligrafie, dan was het alleen op huisnummer al lastig geworden. De galerie van het institut schijn vaak fotografie uit de islamitische wereld te tonen, dus ook deze galerie blijft op mijn verlanglijstje voor een volgend bezoek.

Na een paar mislukte pogingen (hoog water in de Seine waardoor de afdeling gesloten is, een neefje waar ik rekening mee wil houden) staat het Department of Islamic Art van het Louvre op de eerste plaats van mijn lijstje. En dus trek ik op woensdag tijd uit voor de schitterende collectie met islamitische kunst. Werken die eeuwen bestrijken, van zwaarden tot keramiek, van tapijten tot ornamenten. De verlichting en de wijze waarop de stukken geëtaleerd zijn spelen een belangrijke rol in de kracht van de expositie. Ik ben vrijwel alleen bij de expositie, op dit vroege uur. Zalig! Als ik de islamitische kunst gezien heb, lijkt de drukte richting Mona Lisa mee te vallen en loop ik meteen even door. Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik eerder het Louvre bezocht voor dit kleinood dat zulke mensenmassa’s trekt. In een stroom word je er langs geleid, om zo’n 3 seconden te mogen ‘genieten’ van het schilderij. Of, in de meeste gevallen, om snel een selfie te kunnen schieten.

Gewapend met een driedaagse museumkaart die voor 29 euro (net iets meer dan 2 entreekaartjes) toegang geeft tot zo’n 30 a 40 musea in Berlijn, kan ik bij het Pergamon Museum zo doorlopen naar binnen. Als ik naar buiten ga, staat er inmiddels een flinke rij. Goede timing dus. Hoewel, in het museum hangt het er met de benen uit. Op de tweede verdieping kom ik hijgend en puffend van de enorme trappen aan bij het Museum für Islamische kunst. Zoals beschreven vind je hier niet zozeer kunst uit een bepaalde regio of een bepaald tijdperk maar met als gemeenschappelijke deler de islamitische achtergrond van de voorwerpen. Er zijn vooral veel opgegraven voorwerpen, vaak niet meer intact, wat ze juist extra charme verleent. Daarnaast zijn er tapijten, prachtige pagina’s uit eeuwenoude boeken en zelfs complete paleismuren. Wat de discussie natuurlijk aanzwengelt of er zulke substantiële voorwerpen verwijderd mogen worden uit het land van herkomst. Waarop je in principe een volmondig nee zou verwachten, maken de gebeurtenissen van de laatste jaren, waarbij in bijvoorbeeld Syrië of Afghanistan zulke verwoestingen zijn geweest waarbij historische schatten verpulverd zijn, een goed basis voor een volmondig ja. Een dilemma!