De Japanse Chiho Aoshima schijnt vooral te werken aan zombies en schedels, maar op dit moment ligt haar focus op romantische beelden van traditionele Japanse onderdelen, gecombineerd met vrouwelijke manga-achtige figuren. En dat levert een mooie en bijzondere expositie op in vooral delftsblauwe kleuren. Of de emptiness refereert aan het feit dat de meeste keramische sculpturen als een vaas (kunnen) dienen, betwijfel ik. Het is wel de eerste indruk die ik bij de titel van de expositie had. Het was een expositie die ik op mijn ‘misschien, als ik tijd genoeg heb lijstje’ maar ik vond het misschien wel de meest verrassende van al mijn gallery-bezoeken dit weekend.
Category Archives: kunstgalerie
Emptiness. Chiho Aoshima – Perrotin Galerie, Parijs, Frankrijk
What it is, what it means and what I would like it to be. Pris Roos. Tent Rotterdam
Als ik even binnenstap bij Kunstinstituut Melly, geeft de kassier aan dat ik even op de website moet kijken. En dan blijkt dat ik vergeten was dat er een expo van Pris Roos in Rotterdam is. Jaiks. En wel in Tent, het platform voor hedendaagse kunst in de Witte de Withstraat. Het zijn mixed-media installaties met portretten van negen individuen. De geportretteerden ontvouwen hun gelaagde reis door middel van gesprekken met de kunstenaar, vastgelegd in audiofragmenten. Met de solotentoonstelling ‘what it is, what it means and what i would like it to be’ creëert Roos een ruimte waarin je je eigen familiegevoel kunt onderzoeken en je thuis kunt voelen.
De geportretteerde vrouwen en non-binaire personen, allen vertrouwde gezichten uit Roos’ eigen kring, dienen als muzen voor deze bijzondere collectie. Familie, opgroeien, immigratie, queerness, gender en gendertransitie zijn intieme thema’s die worden verkend in gesprekken bij elke installatie.
Centro Nacional de Arte, Artesanato e Design. Mindelo, Sao Vicente, Kaapverdië
Op het allerlaatste moment in Mindelo zo ongeveer kom ik het CNAD tegen. Van een afstand had ik de kleurrijke façade al gezien maar dacht dat het een winkelcentrum of iets dergelijks was. Een verrassing dus, dat het een bijzonder leuk museum was met kunst van lokale kunstenaars. Zo hingen er veel werken van Manuel Figueira. Was er de expositie Memórias e sentimentos van Gildoca Barros (foto) in sterken kleuren in eenvoudige vormen. Van Gildoca Barros (vrouw) fotografeerde ik trouwens in Boa Vista al een street art werk. En verder hingen er historisch relevante geweven doeken onder de noemer ‘Cape Verderan Creations’, lokale handicrafts zoals bootjes van horens etc. Een erg leuk museum om te bezoeken, en de museumwinkel moet je zeker niet overslaan.
Heydar Aliyev Center – Baku, Azerbeidzjan
Van buiten is het Heyder Aliyev Center al enorm indrukwekkend. Van ver af zie je het gebouw al glimmen en glanzen. De architectuur van Zaha Hadid is oogverblindend. Naarmate dat je dichterbij komt, zie je de kleine barstjes in de façade. Letterlijk. Maar wat een spetterend gebouw. Van binnen biedt het meerdere verdiepingen met exposities. Van Azerbeidzjaanse muziekinstrumenten tot kleding. En natuurlijk een aantal kunstwerken zoals de glimmende zilverkleurige sculptuur van Tony Cragg voor de deur, of de Yayoi Kusama sculptuur meteen na de entree. De binnenkant moet je, alleen al voor de ervaring, niet overslaan. Maar combineer het met de exposities, dat maakt de ervaring ‘af’.
40 Different Narratives. Reza Doust – The Fire Station, Doha, Qatar
Iraans-Canadese kunstenaar Reza Doust exposeert in één van de expositieruimte bij The Fire Station in Doha. In de expo 40 Different Narratives geeft hij zijn interpretatie op de werken van Mirza Ali, een kunstenaar uit de 16e eeuwse Safawiedische Gouden Eeuw. Het resultaat is een collage van elementen die samen een soort droombeeld vormen. De artiest was op het moment van mijn bezoek in de studio aan het werk. Interessant om te zien.
Icy & Sot – MOCO, Amsterdam
Inmiddels bezoek ik het MOCO al voor, schat ik in, de vierde keer en dus kom ik niet voor de werken van Banksy, die eigenlijk niet veranderen. Ik kom voor de street art kustenaars van Iraanse afkomst, de broers Icy & Sot. Er hangen veel werken maar zoals ik wel vaker ervaar: de kracht van street art zit voor mij in de plek, de moeite en de uitstraling die dat met zich meebrengt. Met andere woorden, street art is het best op straat. Wat niets afdoet aan het feit dat deze tentoonstelling van werken een mooie is!
RI-SCATTI, la ricerca della felicità. Padiglione d’Arte Contemporanea – Milaan, Italië
Omdat ik een verkeerde deur nam voor het GAM in Milaan, kwam ik terecht in de (gratis) expositie van kankerpatiënten en hun kijk op ‘het nastreven van geluk’ in het naastgelegen pand. Kanker in beeld gebracht, althans de zichtbare gevolgen ervan. Maar ook landschapsfotografie, of architectuurfotografie door de ogen van de patiënten. Een bijzondere expositie met een alleszins hip en maatschappelijk verantwoord publiek. En dan zomaar zonder het te weten terecht komen op een hippe-mensen-plek, wat kan ik er van zeggen: ugh! Wat niet wegneemt dat het een indringende expo is. Wat ook verrassend was, was de wall art van street artist Blu op de buitenmuren van het pand.
Araki Amore. Galleria Carla Sozzani – Milaan, Italië
Omdat 10 Como Corso nog op mijn to-do-lijstje stond (want een bijzonder mooie concept store in een oud warenhuis met exorbitant hoge prijzen, trouwens) en het nog steeds regende, besloot ik Araki Amore, een expositie van Nobuyoshi Araki te gaan kijken. In deze peperdure wijk, waar frisdrankjes in het cafe beneden 11 euro zijn, bleek entree tot de expositie gratis te zijn. Een leuke meevaller omdat ik niet direct een grote fan van de Japanse kunstenaar ben. Maar ik moet toegeven, na de verrassing bij zijn expositie Araki Ojo Shashu in Foam op de dag af 2 jaar geleden, dat ik zijn werk interessanter vond dan verwacht. Ook nu hingen er pakken polaroids met bondagefoto’s en beavershots maar de grote werken waren artistiek interessanter en minder van het seksueel-gefrustreerde-perv-gehalte, hoewel nog steeds verontrustend raar. Bloederige babypoppen, bondagepoppetjes in weelderige boeketten, speelgoed krokodillen en hagedissen of dat alles op een bizar hoopje gegooid. Afijn, weer een cultureel bezoekje op deze toch al volle dag afgerond.
Museum Ton Schulten – Ootmarsum
In een prachtig nieuw gebouw, middenin Ootmarsum, zit Museum Ton Schulten. Via een ruimte voor bijzondere exposities kom je in de fraaie zalen waar de kleurrijke werken van Ton Schulten hangen. Alleen het gebouw is de moeite van een bezoek al waard. Ik blijk een sterke voorkeur te hebben voor zijn vroege werken (begin tot eind jaren ’90): de meest recente vind ik wat te berekenend overkomen, alsof ze in hoog tempo geproduceerd zijn binnen een zelfde stramien. Het idee van massaproductie. Het meest opvallend in de nieuwere werken vond ik de superstrakke lijnen, soms letterlijk langs een liniaal of lat gemaakt. Hierdoor verdwijnt alle natuurlijks uit de werken. Tussen de schilderijen door vind je teksten van Willem Wilmink en veel sculpturen van allerhande kunstenaars. Daarnaast is er ook nog een kleine beeldentuin. Wat enigszins afdoet aan het museum, is het feit dat je bij Chez Moi Ton Schulten International, een galerie even verderop in het dorp, ook bijzonder veel werken van Schulten aantreft die alleen qua formaat onderdoen voor de werken in het museum. En nu kost het museum maar een schijntje (5 euro), de werken hangen in de galerie gratis tentoongesteld.
Hundertwasser im Stadtbad – Stadtbad Galerie Bochum
De expositie van Hundertwasser is gehuisvest in een galerie in een winkelcentrum annex medisch centrum in het centrum van Bochum. De expositie laat verrassend veel werken zien, variërend van schilderijen uit de jaren zestig tot werken van net voor Hundertwasser’s dood in 2000, van politiek geëngageerde posters tot foto’s van de bekende Hundertwasser architectuur. Kleurrijk en interessant, met een aantal erg mooie werken. In veel werken komen de uivormige koepels terug, die mij altijd aanspreken. De expositie is te klein om er speciaal voor naar Bochum te rijden, maar mocht je voor 6 januari 2013 in de buurt zijn…