Sinds 2022 heeft Carleen zich toegelegd op het uitdrukken van haar gevoelens door middel van schilderkunst. Voor haar vormde schilderen een weg naar het ervaren van emoties. Het vinden van de juiste woorden om haar gevoelens te uiten bleek moeilijk, omdat ze die taal niet van jongs af aan had geleerd.
Met haar schilderijen wil Carleen taboes doorbreken en het gesprek over persoonlijke worstelingen en verborgen pijnen stimuleren.
Serie landschapsfoto’s van The PhotoFactory Amsterdam in de lijsten van Kunsthek, Oosterpark Amsterdam
The exhibition, curated by writer Ekow Eshun, showcases the work of contemporary artists from the African diaspora, including Michael Armitage, Lubaina Himid, Kerry James Marshall, Toyin Ojih Odutola and Amy Sherald, and highlights the use of figures to illuminate the richness and complexity of Black life. As well as surveying the presence of the Black figure in Western art history, we examine its absence – and the story of representation told through these works, as well as the social, psychological and cultural contexts in which they were produced.
The exhibition features the work of leading artists including Njideka Akunyili Crosby, Hurvin Anderson, Michael Armitage, Jordan Casteel, Noah Davis, Godfried Donkor, Kimathi Donkor, Denzil Forrester, Lubaina Himid, Claudette Johnson, Titus Kaphar, Kerry James Marshall, Wangechi Mutu, Toyin Ojih Odutola, Chris Ofili, Jennifer Packer, Nathaniel Mary Quinn, Thomas J Price, Amy Sherald, Lorna Simpson, Henry Taylor and Barbara Walker.
Fostering collaboration and solidarity among women in the arts, Standing on the Shoulders of Giants aims to platform emerging and established Dutch female artists. The exhibition draws inspiration from the rich history of giants like Rachel Ruysch and Saar de swart with a clear intent to reshape the narrative for the current and future generations of women artists.
Exhibiting artists:
Curated by Louise te Poele
Rong Bao Is Me pays testament to Bao’s playful transformation of familiar objects through sculptural practice, prompting us to question our perception of the physical world. The exhibition will invite sensory interactions between audience and artwork, creating a playground of gestures that poke fun at the absurdity of posing order on society. Viewers should prepare to connect with their mischievous sides and participate in a world that pushes the boundaries of acceptability.
Inmiddels kom ik hier al voor de tigste keer maar de trap naast Le Lavo//Matik stelt nooit teleur. En ook Spot 13, vanaf de trap van Le Lavo//Matik tot aan de opritten naar de snelwegen iets verderop is altijd indrukwekkend. Er is weer volop mooie nieuwe kunst, van bekende maar ook onbekende kunstenaars. En ondanks de miezerende regen is het genieten!
Een keer eerder zag ik een best interessante expositie in de LaFayette Anticipations maar deze expositie, Coming soon, snap ik niet. De expo zou gaan over de relatie van de mens met het onbekende in de toekomst. De kunstwerken die er hangen zijn weinig inspirerend en de enige vraag die ze oproepen: hoe hangt dit samen met het thema. Het kan gebeuren, dat iets je niet aanspreekt. Jammer. Gelukkig is het café wel aangenaam.
Le Cabinet d’Amateur is al een kleine exporuimte met maar één zaaltje, dus de verwachtingen waren al niet hoog gesprannen. Maar de expo Hors Cadre valt me toch nog tegen. De enige werken die me opvallen zijn kleine werkjes van Melanie Busnel. De genoemde werken van anderen, zoals Codex Urbanus, zie ik niet of zijn zo vaag of nondescript. Jammer van de lange trek hier naartoe. Maar door een heel erg mooie Alo Art expositie jaren geleden, had ik hier meer van verwacht.
Misschien wel 25 jaar geleden bezocht ik in Figueras het Dali-museum en dat maakte flinke indruk. Ik had dus goede hoop bij Espace Dali, al was ik er in al mijn bezoeken aan Parijs nog nooit geweest. De Espace Dali is meer een veredelde galerie voor de verkoop dan een showcase voor de werken an sich, en voor mij nogal teleurstellend. Nu vind ik de druipende klok sowieso een vreselijk werk, maar hier kwam ie in soorten en maten terug. Een paar mooie sculpturen, maar die kwamen in de volgepropte ruimte ook niet echt tot hun recht. Jammer, zeker omdat het bezoek 14 euro kost en ik met minder dan een kwartier weer buiten stond.
Omdat ik toch bij de Galerie Thaddaeus Ropac was, liep ik ook door naar de verdiepingen waar het werk van Richard Deacon stond. Onder de eenvoudige titel: New Works, worden sculpturen tentoon gesteld die allemaal behoorlijk abstract zijn. En mij daarnaast ook nog eens helemaal niet aanspreken. Het werd dus een kort bezoekje, maar jezelf af en toe blootstellen aan nieuwe kunstenaars is natuurlijk altijd goed. Daar was deze tour langs art galleries in de eerste plaats natuurlijk ook voor bedoeld.
De tweede expositieruimte van de Marian Goodman Galerie is kleiner dan de andere ruimte en stelt een fotoexpositie ten toon. Uitvergrote polaroids van Robby Müller vullen de ruimte. Het is maar een selectie van zijn archief van 2000 polaroids. Ze geven een tijdbeeld weer, van het Amerika van de vorige eeuw. Een leuk inkijkje.
Na mijn bezoeken vorig jaar aan de Max Hetzler galleries in Berlijn, waren mijn verwachtingen van alle expo’s in Parijs misschien wel het hoogst gespannen voor de expo On Paper. Uiteindelijk was het een interessante expositie, maar het wow-effect dat ik verwacht had, bleef uit. Ik keek het meest uit naar werken in het echt van Grace Weaver (mooi, maar rustiger dan verwacht) en Barry Flanagan (op papier heel veel rustiger dan zijn opvallende sculpturen). Al met al een mooie expositie maar niet de mooiste van deze dagen in Parijs.
De werken van de Franse Annette Messager in de Galerie Marian Goodman zijn een beetje bizar en heel gevariëerd. Het meeste indruk maakt op mij één wand, die volhangt met zwarte, voodoo-aandoende poppetjes in grote aantallen. Maar ook de overige werken spreken tot de verbeelding. Ze speelt met vormen, met kleur én met licht in haar installaties. Een mooie expo in een galerie verstopt achterin de courtyard waar ook de Galerie Mitterand zich bevindt.
De expositie Twelve Tickets van de Japanse Chibuike Uzoma is de eerste solo expo van de artiest in Frankrijk. Naast schilderijen maakt de artiest ook foto’s, tekeningen en video’s maar deze expo brengt twaalf indrukwekkende, grote en abstracte schilderijen bijeen. Al lopend door de Marais kwam ik deze expositie toevallig tegen. Wat een geluk! En wat bleek, de binnenplaats waar Galerie Mitterand aan zit geeft ook toegang tot de belangrijkste, grootste expositieruimte van Galerie Marian Goodman.