In de wijk Terra Branca van Praia, Santiago bruist het van de creativiteit. Een plein en omringende straten zitten vol met street art. Een van de meest bekende is kunstenaar Tutu Sousa, die in een kleine galerie/atelier werk van zichzelf, zijn twee zoons en zijn vrouw exposeert. Maar indrukwekkender is zijn werk op straat. Zo zag ik in Sao Filipe hele muren met zijn werk, net als in deze wijk. Maar bijvoorbeeld ook in het Palacio huppeldepup Ildo Lobo in Plateau en zelfs in het kantoor van de host van mijn appartement.
Category Archives: art
Tutu Sousa Gallery – Praia, Santiago, Kaapverdië
Centro Nacional de Arte, Artesanato e Design. Mindelo, Sao Vicente, Kaapverdië
Op het allerlaatste moment in Mindelo zo ongeveer kom ik het CNAD tegen. Van een afstand had ik de kleurrijke façade al gezien maar dacht dat het een winkelcentrum of iets dergelijks was. Een verrassing dus, dat het een bijzonder leuk museum was met kunst van lokale kunstenaars. Zo hingen er veel werken van Manuel Figueira. Was er de expositie Memórias e sentimentos van Gildoca Barros (foto) in sterken kleuren in eenvoudige vormen. Van Gildoca Barros (vrouw) fotografeerde ik trouwens in Boa Vista al een street art werk. En verder hingen er historisch relevante geweven doeken onder de noemer ‘Cape Verderan Creations’, lokale handicrafts zoals bootjes van horens etc. Een erg leuk museum om te bezoeken, en de museumwinkel moet je zeker niet overslaan.
Centro Cultural do Mindelo. Mindelo, Sao Vicente, Kaapverdië
Op zoek naar het Cesaria Evoramuseum kwam ik al een aantal keren langs het cultureel centrum van Mindelo. Vanuit de ingang zie ik geweven kleden, geweven op historische en culturele wijze. Verder is er niet heel erg veel te zien. Wel is de giftshop leuk, en een goeie indicatie van prijzen voor hebbedingen die ik op de markt wil kopen. Het Cesaria Evoramuseum vergeet ik verder te bezoeken. Handig.
Sintra. Portugal
Twee keer in Lissabon en twee keer komt het met bakken uit de lucht zetten. Wonder boven wonder regen ik niet een keer echt nat en de poncho en paraplu hoeven amper uit de tas. Maar het gevolg is wel dat ik, als ik toch maar naar Sintra ga, bijna geen drol kan zien omdat heel Sintra in een dichte mist gehuld is. Dat is geen teleurstelling, in tegenstelling: het geeft het Moorse Kasteel maar ook Pena Palace een mysterieuze sfeer, zo amper 10 meter voor je uit kunnen kijkend. Erg de moeite waard, hoewel het ‘oplichtersgehalte’ zowel bij de bus als bij alle sjaggeraards met tuktuks en taxi’s heel hoog aanvoelt. Maar het blijft een indrukwekkende uitstap vanuit Lissabon.
Rare Earth. Tony Cragg. Museo Nacional de Arte Contemporanea do Chiado. Lissabon, Portugal
Drie maanden eerder stond ik nog naast de grote sculptuur van Cragg voor het Heydar Aliyev Cultural Center in Baku. Nu sta ik tussen de prachtige sculpturen van Cragg in een historisch gebouw in Lissabon. Het is een klein museum met een wat rare entree maar de ruimte laat de werken van Cragg goed tot zijn recht komen, met schitterende verlichting en balans in de ruimtes. Verrassend zijn de werken die juist helemaal niet aan de bekende stijl van Cragg doen denken, en de tekeningen en schilderijen. En dat er ook nog een aantal sculpturen in de publieke ruimte staan, op het Praça do Comercio, is alleen maar een bonus.
Diva’s. Wereldmuseum Amsterdam
Met de Nahda kwam ook de Arabische film- en muziekwereld op en tot bloei. En ook vrouwelijke artiesten creëerden daarin een plaats voor zichzelf. Ik bracht uitzonderlijk veel tijd door bij deze expo, want de begeleidende teksten, interviews en muziek om (interactief) te luisteren waren heel erg interessant. De rol die deze vrouwelijke artiesten (zangeressen, regisseurs, tekstschrijvers) speelden in de politiek was mij bijvoorbeeld niet bekend. Of dat deze vrouwen tijdschriften oprichtten, of politieke ‘salons’, of succesvolle zakenvrouwen werden. Met klinkende namen als Umm Kulthum, Asmahan, Warda en Fairuz maar ook minder bekende zoals Bahiga Hafez of Badia Masabni,
Het meest bleef me de uitspraak van Umm Khaltoum bij, die als de interviewer aangeeft dat ze bij haar optreden in Parijs in 1967 een gage van 14.000 pond verdiende en die schonk aan de strijd in haar land Egypte zegt: weinig (bijdrage) toch?! Terwijl het de hoogst betaalde gage ooit was, op dat moment.
De tentoonstelling is samengesteld door de Institut du monde Arabe en was o.a. daar in Parijs te zien in 2020 onder de titel Divas: D’Oum Kalthoum à Dalida.
Cobra. De vrijheidsschreeuw. Cobra 75. Cobra Museum voor Moderne Kunst. Amstelveen
Mooie expositie, die volgens mij heel anders is dan de vorige keer dat ik het Cobramuseum bezocht. Met werken van bekende maar ook bekende schilders van Cobra, en schilders die tot aanverwante stromingen gerekend worden: Karel Appel, Constant, maar ook Christian Dotremont etc.
Tina Modotti. FOAM Amsterdam
Fotografie van Tina Modotti uit Mexico in het begin van de jaren 90. Niet mijn ding.
Foñana – Contemporary Female Artists from Saudi Arabia. FOAM Amsterdam
Indrukwekkende expositie waarin Saudi Arabische vrouwen ruimte voor zichzelf en hun kunst opeisen. Ik was vooral gecharmeerd van Food for Thought, Fetwa 3 van Maha Malluh uit 2018, waarin ze oude cassettebandjes met vrouwonvriendelijke religieuze preken verwerkt tot een schilderij, die met zachte pastelkleuren het gevaar van deze cassettebandjes verbergen.
Sleeping Beauty. Carlijn Jacobs. FOAM Amsterdam
Mooie expositie met indrukwekkende foto’s van Carlijn Jacobs. De combi met de sculpturen van … vind ik wat minder interessant. De foto’s doen genoeg zonder de sculpturen.
Van Gogh aan de Seine. Van Gogh Museum, Amsterdam
Schitterende expo van Van Gogh en tijdgenoten Seurat, Bernard, Signac en Angrand, die allen werkten aan de oevers van de Seine, net buiten de stad Parijs. Vooral Asnières was populair, ondanks de industrialisering van het gebied na verloop van tijd. In de expo van de schilders zie je de ontwikkeling in de tijd. Erg de moeite waard.
Aziatisch paviljoen. Rijksmuseum. Amsterdam
Ik had niet op mijn netvlies dat het Rijks een Aziatisch paviljoen had. Maar toen ik er langs kwam, kon ik er natuurlijk niet weggaan zonder dit paviljoen bekeken te hebben. En er was genoeg te zien. Prachtige beelden uit India en Thailand bijvoorbeeld, maar ook uit China en Japan, Indonesië en Vietnam, daterend uit de periode tussen 2000 voor Chr. en 2000 na Chr.. Waarbij je tegenwoordig niet anders kunt dan denken: roofkunst. En daar verwijst het museum zelf gelukkig ook naar. Over de dilemma’s rondom deze kunst is nog lang niet beslist, dat mag duidelijk zijn.
Boijmans van Beuningen in het Rijks. Rijksmuseum Amsterdam
Erg fijne expositie met werken uit het Boijmans van Beuningen, die zo lang het museum niet open is, rondreizen naar verschillende andere musea. Ik zag een aantal interessante werken, die ik niet eerder zag, of waarvan ik de maker niet kende zoals The Car van Marisol (Escobar) of Salvador Dali’s Shirley Temple, le plus jeune monstre sacré du cinéma de son temps. Of Two Deckchairs van David Hockney. Maar het leukst was wel dat de Phalli Infinity Room van Yayoi Kusama helemaal verlaten erbij lag, toen ik kwam en ik dus meteen kon doorlopen en zonder tijdslimiet mocht genieten van de tientallen reflecties op de rood-wit gestipte fallussen.
(Un)monumenting. The future should always be better. NDSM. Amsterdam
Het grappige is dat ik pas aan het eind van mijn omzwervingen tot de ontdekking kwam dat er een expositie in de hal was. De hotdogs waren erg grappig, en dit beeld van Bas Kosters was ook de moeite waard. En leuk met het pay-as-you-can principe, alleen jammer dat ik daar pas achter kwam toen ik thuis de info erbij zocht, haha.
Sol LeWitt. Joods Museum. Amsterdam
Een lastige keuze: nu Israël Gaza vernietigt, kun je dan nog met goed fatsoen naar een Joods museum. Op het moment dat dit speelde, dacht ik dat wel kon. Nu, weken later, zou ik diezelfde keuze niet licht maken. Het blijft lastig, de scheidslijn tussen niet alle Israëliers steunen de vernietiging en Israëliers zien als vertegenwoordigers van hun regering. Deze expositie was trouwens wel de moeite waard. Niet eerder zag ik een expo gewijd aan LeWitt alleen.
Who Cares? A tribute to victims and care heroes during WWII. Museum of the Mind. H’ART Museum Amsterdam
Expositie over de positie van mensen met een verstandelijke beperking of geestesziekte in de tweede wereldoorlog.
Amsterdam Museum in H’ART museum. Amsterdam
Deze expositie heb ik al een keer gezien, ontdekte ik toen ik de expo bezocht. Met werken van Raquel Haver, Brian Elstak en Natasha Kensmil onder andere.
Nami Nami Noooom, Yalla Tnaaam. Mounira al Solh. H’ART museum. Amsterdam
De ABN AMRO Prijs ging dit jaar naar Mounira al Solh. De expo in een vleugel van H’Art Museum (voorheen Hermitage) was klein maar fijn. In de werken van al Solh zijn oorlog en de psychologische gevolgen daarvan vervlochten op subtiele wijze.
Julius Cesar. H’ART museum. Amsterdam
Een expositie die ik toevallig meepakte, maar die aan mij niet besteed is omdat het onderwerp me niet aanspreekt.
Yayoi Kusama. De Nederlandse jaren 1965-1970. Stedelijk Museum, Schiedam
De expositie over de Nederlandse jaren van Yayoi Kusama, waar ik tot deze expo niets van wist, stond al weken op mijn verlanglijstje maar Schiedam is wel een enorme trek vanaf Enschede. Vanuit Amersfoort maar een keer doorgereisd. En de expositie stelt niet teleur. Het is een soort verslaglegging van Yayoi Kusama’s ontstaansgeschiedenis met ook werken die je niet meteen aan haar zou koppelen. Erg interessant en de moeite van de reis ernaartoe zeker waard.