De iindustrieel aandoende ontwerpen van Frederic Plateus die ik toevallig tegenkwam in mijn speurtocht naar andere art galeries, zijn niet helemaal mijn ding. Geometrische vormen, sculpturen aan de muur met grafische elementen, elementen uit de industrie, autowereld, motorsport etc., ze geven een abstract beeld. Leuk om even binnen te lopen maar ik zou er een volgende keer zeker niet voor omlopen.
Category Archives: art
Quelques nouvelles. Fabrice Gygi – Galerie Chantal Crousel, Parijs, Frankrijk
In de press release licht de kunstenaar zijn werken toe. Ik word er, zeker in het Frans, niet echt wijs uit. Maar een zin geeft richting aan het geheel, namelijk: Wat nieuws. Wat nieuws uit geel, het geel van diegenen die opgroeien, gestempeld met het zegel van het motto ‘Lux’ enzovoorts. En geel, dat is de expositie wel. De grote werken hangen ruim geëxposeerd en dat maakt ze extra indrukwekkend: grote, heldere, gewaagde werken waarin geel de boventoon voert. Mooie expo.
Robert Mapplethorpe curated by Edward Enninful – Galerie Thaddeus Ropac, Parijs, Frankrijk
De Thaddaeus Ropac Galerie heeft uitgever Edward Enninful, Ghanees van geboorte, gevraagd om de expositie te cureren. Omdat de uitgever gewend is in spreads van 2 pagina’s te werken, biedt de expositie een bijzondere samenhang tussen beelden, die je normaliter niet perse bij elkaar zou verwachten. En dat biedt een nieuwe blik op de werken. Een mooie expo, de moeite van een bezoek waard!
Louis Soutter: Peinture au doigt – Galerie Karsten Greve. Parijs, Frankrijk
De werken van Louis Soutter bij de Karsten Greve Galerie spreken me meteen aan. De werken van zwarte, naieve figuren op een grijsbeige achtergrond zijn kinderlijk eenvoudig. Ze zijn dan ook vingervervend gemaakt, een intuïtieve manier van werken, gemaakt tussen 1930 en 1942.
Accrochage. Diverse kunstenaars – Galerie Karsten Greve, Parijs, Frankrijk
De Galerie Karsten Greve heeft twee ingangen. Bij de eerste ingang hangen werken binnen de expo Accrochage (of eigenlijk gewoon: de ophanging) vind je werken van veel bekende artiesten maar ik vind ze redelijk nietszeggend. De sculptuur van Louise Bourgois (soort van twee penissen in een klem) is herkenbaar. Maar de werken van Cy Twombly lijken potloodkrabbels die niets uitdrukken. Een werk wat wel mooi is, is bijv. een schilderij van Georgia Russell een artiest die ik nog niet kende. Haar abstracte werk is kleurrijk en als je lang kijkt, zie je telkens nieuwe dingen. Verder hangt er een onopvallende Pierre Soulages en werken van Georgia Russell , Joel Shapiro (sculptuur), Pierrette Bloch.
Crystal Oud. Silina Syan – Institut des Cultures d’Islam, Parijs, Frankrijk
In de hal van het Institut des Cultures d’Islam in Parijs is een erg kleine expo te vinden van Silina Syan. Ze zoekt naar identiteit, door de verhalen van haar Armeense moeder en Bangladeshi vader en haar jeugd in de buitenwijken van Parijs.In foto’s van winkels en schoonheidsproducten uit de wijk Goutte d’Or (waar ook het Institut des Cd’I zit) probeert ze die verbinding tot stand te brengen. Het was erg klein en niet heel erg indrukwekkend, maar wel leuk om het werk van jonge artiesten uit de wijk terug te zien.
La Rose de Jericho. Aurélia Zahedi – Institut des Cultures d’Islam, Parijs, Frankrijk
In de groen betegelde in onbruik geraakte hammam van het Institut des Cultures d’Islam in Parijs is een expositieruimte gecreëerd. Op het moment van mijn bezoek was er een expositie van Aurélia Zahedi over de onsterfelijke roos van Jericho. In sculpturen en een film vertelt de kunstenares een verhaal over Palestine dat verscheurt wordt door de waanzin van de mens.
Musée de la Sculpture en Plein Air – Quai Saint Bernard, Parijs, Frankrijk
Sowieso is de kade van de Seine een leuke plek om te wandelen, zoals bijv. de pontons waarop de Niki de St Phalle tuinen zich bevinden, die water met land verbinden. Maar ook de een stuk verderop gelegen Musée de la Sculpture en Plein Air is leuk. Een groen beplant stukje kade met sculpturen verspreid door de tuin. De werken zijn allemaal van voor mij onbekende artiesten, maar dat mag de pret niet drukken. Zeker met warm weer is dit volgens mij een leuk stukje Seinekade om wat tijd door te brengen.
Aux sources de l’imaginaire de Sofia El Khyari – Bibliotheque de l’Institut du Monde Arabe, Parijs, Frankrijk
Ik had er meer van verwacht, van de multimediale expositie van Sofia el Khyari. Het bleek uiteindelijk een hoekje te zijn in de bibliotheek van het IMA, Institut du Monde Arabe. De tekeningen zijn nog het interessantst omdat zij gebruikt worden voor haar animaties. Maar verder zag het er vooral uit als werk van een jonge amateurtekenaar.
Etienne Dinet, passions algériennes – Institut du Monde Arabe, Parijs, Frankrijk
De Franse Étienne Dinet werkte jaren in Algerije. In die tijd sprak hij zich uit tegen Orientalisme, tegen kolonisatie en bekeerde hij zich tot de islam. Zijn kleurrijke schilderijen portretteren de woenstijnvolken, de gezichten van vrouwen vol tatoeages, de mannen en vrouwen in traditionele dracht. Wat er vooral uitspringt zijn de erotische schilderijen uit de prostitutiewijken, wijken die de kolonisten bedienden maar gezien de schilderijen ook de lokale bevolking. Een bijzondere, niet al te grote expositie over de vroege jaren van de 20e eeuw.
I know you. I do. O’stranger. Atul Dodya – Templon Galerie, Parijs, Frankrijk
De Indiase Atul Dodiya is een pionier van hedendaagse Indiase kunst. Met z’n werken overbrugt hij de kloof tussen de geschiedenis van India en westerse kunst . Zijn werken lijken oude westerse schilderijen, net niet helemaal scherp, zoals oude polaroids zijn, maar dan heel veel groter.
Papers on the Wall – Galerie Brugier Rigail, Parijs, Frankrijk
De Galerie Brugier-Rigail is al vaker onder mijn aandacht gekomen. Dus toen ik er toevallig langs liep moest ik er wel even naar binnen natuurlijk. En al zegt de website dat ze werken van AR Penck hebben, Ladislas Kineno (ook bij Le Cabinet d’Amateur), Yves Klein en anderen, erg indrukwekkend vond ik de expo niet. Het meest opvallend, erg genoeg, waren de werken van Mr.Chat, de knalgele kat die in de street art vaker voorkomt.
Citoyen(s) du monde. Fabien Desgroux. – 42 Rue Notre Dame de Nazareth, Parijs, Frankrijk
In deze wijk van Parijs zitten enorm veel art galleries, dus toen ik bij toeval langs deze expositieruimte liep kon ik de titel niet weerstaan. Vier jaar lang reisde Fabien Desgroux de wereld rond en fotografeerde mensen bij hun dagelijkse leven. En dat levert een interessante reeks foto’s op.
Hervé Yamguen – Afikaris Gallery, Parijs, Frankrijk
De expositie van de Kameroense Hervé Yamguen is bijzonder, op het surreële af. De werken lopen van sculpturen tot schilderijen, van schedels met dingen die eruit groeien tot surreële natuurschilderingen waar mensenhoofden uit groeien.
Verder was er in de gallery een separate expo van Marco Posso, Une constellation divine, waar ik helemaal niets mee kon. Vage beelden met fake kaarsen verspreid over de vloer, waardoor het een beetje occult aanvoelde.
There’s a snake in my boot. Lauren Januhowski – BimBam Gallery, Parijs, Frankrijk
Bij toeval kwam ik langs de BimBam Gallery waar een best interessante expo was van Lauren Januhowski, met lichte werken op stoffen. Januhowski is een Amerikaanse kunstenares die in Parijs woont. De expo bevat veel autobiografische elementen en zelfportretten.
Oasis d’Abondance. Enfant Précoce – 193 Gallery, Parijs, Frankrijk
Leuke expo van de Kameroense Enfant Précoce met werken vol vreugde en kleur, die de weerbarstigheid van migranten en hun nakomelingen weergeven. Het benadrukt hun kracht en moed van de mensen die we meestal niet eens echt zien.
Mark Rothko – Fondation Louis Vuitton, Parijs, Frankrijk
Emptiness. Chiho Aoshima – Perrotin Galerie, Parijs, Frankrijk
De Japanse Chiho Aoshima schijnt vooral te werken aan zombies en schedels, maar op dit moment ligt haar focus op romantische beelden van traditionele Japanse onderdelen, gecombineerd met vrouwelijke manga-achtige figuren. En dat levert een mooie en bijzondere expositie op in vooral delftsblauwe kleuren. Of de emptiness refereert aan het feit dat de meeste keramische sculpturen als een vaas (kunnen) dienen, betwijfel ik. Het is wel de eerste indruk die ik bij de titel van de expositie had. Het was een expositie die ik op mijn ‘misschien, als ik tijd genoeg heb lijstje’ maar ik vond het misschien wel de meest verrassende van al mijn gallery-bezoeken dit weekend.
Refik Anadol Living Paintings: nature
Een visueel spektakel van een van de meest vooruitstrevende kunstenaars op het gebied van digitale kunst: Refik Anadol. De eerste solotentoonstelling van de Turkse kunstenaar in Nederland. In zijn zinnenprikkelende installaties verkent Anadol (1985) de symbiotische relatie tussen mens en machine. Door het gebruik van technologieën zoals kunstmatige intelligentie, gegevensvisualisatie en algoritmen, schildert Anadol als het ware met data. Met zijn kleurrijke, weelderige, digitale composities neemt hij je mee in de geavanceerde wereld van machines.
Deze expo gaat over thema’s als zelfvoorzienigheid, duurzaamheid, decolonisatie en toerisme and de raakvlakken tussen deze thema’s. Samen met jonge kunstenaars uit Aruba en Curacao en het publiek onderzoekt de expo de middelen om minder afhankelijk te zijn van toerisme en zoekt naar andere bronnen van zelfvoorzienigheid die kunnen bijdragen aan de ABC-SSS eilanden.