Ik ben de tel kwijt in deze humoristisch-absurdistische crimereeks over een huurmoordenaar die met haar huisdieren kan praten. Niet alleen valt ze zo ongeveer voor elke man die in haar buurt komt, ze trekt ook nog eens ellende aan. Als ze op roadtrip is met haar beste vriendin, komt ze ook weer allerlei absurds tegen. Je blijft ze lezen want het is lekker hersenloos vermaak. En da’s soms heel erg lekker.

Maggie heeft zichzelf als vrijwilliger opgegeven voor de schoolreis van haar verweesde nichtje. En dat gaat natuurlijk faliekant mis, als ze een moordpoging verijdeld en vervolgens gevraagd wordt om het jongetje te beschermen tijdens een feest. En Maggie zou Maggie niet zijn als zij en de huisdieren waarmee ze kan praten, niet in allerlei gevaarlijke situaties terechtkomt. Niet in de laatste plaats omdat ze allerlei vijanden heeft uit de tijd dat ze huurmoordenaar was voor een grote maffiabaas. Het klinkt absurd, maar ook dit boek is weer zo’n lekkere weglezer!

In dit elfde boek van Angela Marsons worden mensen op gruwelijke wijze om het leven gebracht. Op zichzelf lijkende moorden komen opeens bij elkaar maar de zoektocht naar de moordenaar gaat te langzaam. En dan is ook nog eens één lid van haar team verwikkeld in een oude zaak. Fijne serie.

Ik blijf het maar zeggen: ik hou niet van terugkerende thema’s of rode draden in crime boeken. Maar dat gezegd hebbende, is het tiende boek van Angela Marsons in de Kim Stone-reeks best een goeie. Een moordenaar wil de politieagente laten lijden, door allerlei traumatische ervaringen uit haar verontrustende jeugd na te bootsen. En de vraag is of Kim de endgame overleeft.