Als de naam Jenji Kohan (bekend van het steengoede Weeds) aan een serie verbonden is, dan moet het wel goed zijn, was mijn idee. En dat klopt. De serie Orange is the new black gaat over Piper Chapman, een hoogopgeleide WASP die door een lesbische relatie met een drugsdealer in haar jongere jaren, voor 15 maanden in de gevangenis terechtkomt. Haar verloofde en vrienden beloven haar te steunen, maar het harde leven in de gevangenis zorgt ook voor de nodige spanning in haar relaties buiten de bajes. Hard, rauw en recht voor z’n raap! Een serie die je gedoseerd kijkt, omdat je er niet te snel door wilt zijn, maar eigenlijk het liefst in één ruk achter elkaar wilt kijken. Aanrader!
Category Archives: komedie
Veep, seizoen 2 (10 afl.)
De komedie Veep is grappig, zonder hilarisch te zijn. Scherpe humor, een oneindige stroom scheldwoorden ‘off camera’ en een opgeplakte glimlach als de Veep in de spotlight staat. En dat kost soms wat moeite, want alles wat mis kan gaan, voor de vice president van de Verenigde Staten, dat gaat ook mis: haar dochter bemoeit zich met de internationale politiek, maar ex-man verstuurt mailtjes dat hij zoveel invloed heeft op de Veep dat hij haar koers kan beïnvloeden en de POTUS (president of the US) waait met alle winden mee, maar altijd de verkeerde kant op. Selina staat er dus alleen voor, met haar team van ja-knikkers, manipulators en slechte communicatieadviseurs.
Veep, seizoen 1 (8 afl.)
Normaliter ben ik niet weg van politiek getinte series, Veep is daarop een uitzondering. Julia Louis-Dreyfus speelt de Veep: de behoorlijk grofgebekte, manipulatieve, politiek niet altijd even stabiele (en zeker niet correcte) vice president van de Verenigde Staten. Allereerst moest ik me ook nog over haar rol als Elaine in Seinfeld zetten, maar de serie bleek verrassend grappig. Vooral de paradox tussen de publieke Veep en de Veep achter de schermen. Lekkere serie, met voldoende humor om ook seizoen 2 te kijken.
Seed, seizoen 1 (13 afl.)
De dertiendelige serie Seed gaat over Harry, een luie en gemakzuchtige bartender, die als spermadonor geconfronteerd wordt met de kinderen die uit zijn zaad (hence the title) verwekt zijn: een tienerdochter bij succesvolle ouders, een negenjarige jongetje bij een twee-moeder-gezin en een baby op komst bij een alleenstaande moeder. Een net zo simpel als voorspelbaar verhaal, waarin Harry’s onverantwoorde houding in eerste instantie alle andere volwassenen tegen hem opzet terwijl de kinderen het geweldig vinden. Maar gaandeweg worden ze één grote familie. Misschien niet heel verantwoord, maar de serie was niet eens vreselijk slecht.
Puff, Puff, Pass (2006)
Deze film verdient een plaatsje op de ranglijst ‘slechtste film allertijden’. Dat viel natuurlijk te verwachten, maar goed. De film is flauw, de ‘humor’ afgezaagd en voor de hand liggend. Noch Terry Crews, noch Danny Masterson of Mekhi Phifer weten de film een beetje op te krikken. Niet kijken, dus!
The New Normal, seizoen 1 (22 afl)
The serie The New Normal, over een homostel dat een kind wil en als draagmoeder een alleenstaande vrouw met één dochter uitkiest, begint erg grappig. Alle vooroordelen komen aan bod en worden uitvergroot. Vooral de erg republikeinse, bevooroordeelde oma van de draagmoeder (een rol van Ellen Barkin) is hilarisch. Maar ongeveer halverwege de 22 afleveringen slijt de humor van de overdrijving en slaat het door naar overtrokken en/of moralistisch. En dat doet de serie geen goed. Jammer. Dus misschien is ‘t een idee om gewoon halverwege te stoppen met de serie.
The Game, seizoen 3 (22 afl.)
De komedie over het football team The San Diego Sabers blijft ook in het derde seizoen erg leuk. De miljoenen verdienende spelers weten van gekkigheid niet wat ze moeten doen: ze feesten, ze pakken elke vrouw die voorbij komt, verknoeien hun relaties en op het veld gaat het ook niet altijd even goed met blessures en steroiden tot gevolg. Maar tussen alle drama is er genoeg humor. Lekkere serie!
Suburgatory, seizoen 1 (22 afl.)
De New Yorkse Tessa Altman verhuist onder dwang van haar vader naar het dorpse plaatsje Chatwin, een soort Stepford waar iedereen perfect lijkt, maar intussen genoeg te verbergen heeft. Omdat Tessa en haar vader door Tessa’s moeder verlaten zijn, bemoeit iedereen zich met hen. Dat de zestienjarige Tessa eruit ziet alsof ze 24 is (omdat ze dat ook werkelijk is), doet niets af aan het feit dat de serie best grappig is.
Happy Endings, seizoen 3 (23 afl.)
Na het derde seizoen is het afgelopen met de vrolijke komedieserie Happy Endings over een New Yorkse vriendengroep die lief en leed met elkaar deelt. Luiheid, dommigheid, jaloezie, mislukte relaties, dwangneuroses, je kunt het zo gek niet bedenken of de vriendengroep heeft er last van. Maar het blijft altijd vrolijk en grappig. Jammer dus, dat er geen verlenging is met een vierde seizoen.
Hart of Dixie, seizoen 2 (22 afl.)
Ook het tweede seizoen van Hart of Dixie draait om de liefdesperikelen van de New Yorkse dokter Zoey Hart die in Alabama in een klein dorp de dokterspraktijk van haar biologische vader over heeft genomen. Ze denkt verliefd te zijn op George Tucker, maar krijgt een relatie met buurman Wade Kinsella. En daar houden de perikelen niet op: ook haar huurbaas Lavon Hayes verandert elke paar afleveringen van relatie: of het nu Lemon, Ruby of Anna Beth is… Ik vond de serie halverwege seizoen twee door een dipje gaan, maar het einde is weer leuk, grappig en soms triest. Ik kan het alleen niet uitstaan, dat het een érg open einde heeft. Dat wordt wachten op seizoen 3 dus!
Modern Family, seizoen 4 (24 afl.)
Modern Family weet in het vierde seizoen nog steeds met bizarre situatie te komen waarin een samengestelde familie zich kan bevinden: of het nu de patriarch met de veel jongere stoot van een vrouw is, de homo zoon met geadopteerde baby of de dochter met een sukkelige echtgenoot en kinderen die een uitdaging vormen. Lekker eenvoudige humor maar eigenlijk altijd grappig, met een hoog feelgood gehalte. Aanrader!
2 Broke Girls, seizoen 2 (24 afl.)
Tijdens het tweede seizoen heb ik af en toe even getwijfeld of ik de serie over twee serveersters in een typisch Amerikaanse diner wel zou blijven volgen: de humor werd soms wel heel simpel en platvloers. Maar uiteindelijk heb ik de serie toch maar uit gekeken. Het brengt niet heel veel nieuws: de ene komt van white trash, de ander is een society dametje die aan lager wal raakt als haar vader gefraudeerd heeft en ze werken om te overleven in een ranzige diner, intussen druk bezig met hun grote ambitie: een eigen cupcakebedrijf. Niet onaardig, maar zeker geen hoogstaande humor!
Go On, seizoen 1 (22 afl.)
Matthew Perry speelt in de romantische komedie Go On Ryan, een presentator van een radioshow die zijn vrouw recentelijk verloren is en zich daarom aansluit bij een grief support group. De groep is een bij elkaar geraapt zootje van rare mensen, onder leiding van de niet zo ervaren Lauren. Langzaamaan worden de leden van de groep vrienden. Een heel aardige komedie met een leuke rol van Perry.
Whitney, seizoen 2 (16 afleveringen)
In de Verenigde Staten heeft de komische serie Whitney, over de aan bindingsangst en neuroses lijdende Whitney, zoveel commentaar gekregen, dat er geen derde seizoen volgt. Waar de Amerikanen vinden dat de hoofdrolspeelster, schrijfster en producer van deze komedie, Whitney Cummings, haar emotionele littekens probeert te verbergen door een grote mond en recht-voor-zijn-raap humor, vind ik dat juist de beste aspecten aan de serie: ongeneerd, cynisch, sarcastisch… Zalig! De hele bizarre vriendengroep lijdt aan eigenaardigheden, de een nog grappiger dan de ander. En zeker vergeleken met 2 Broke Girls (ook van de hand van Cummings), vind ik de humor veel genuanceerder en zeker minder platvloers. Maar wie ben ik?
Cougar Town, seizoen 4 (15 afl.)
De wijnslurpende vriendengroep aan de cul-de-sac zet hun niet-werkende, doorlopend bij elkaar in huis rondhangende bestaan door in seizoen 4. Grayson moet herhaaldelijk zien dat Jules en Ellie elkaar beter kennen dan hij zijn vrouw kent, Bobby ontwikkelt een nieuwe vriendschap die Andy vreselijk jaloers maakt, Trav probeert vrouwenversierder te worden (en faalt daarbij jammerlijk) terwijl Laurie tegen problemen in haar relatie aanloopt. Weinig nieuws, niet meer zo origineel als in het begin, maar nog steeds een leuke serie om bij te houden. (Blijven) kijken dus.
Last man standing, seizoen 2 (18 afl.)
Ook seizoen twee van Tim Allen’s Last man standing is weer grappig. De show pakt wat meer politiek gevoelige onderwerpen bij de kop, zonder het doel (komedie) uit het oog te verliezen. Of het nu gaat om de verkiezingen waarbij de Mandy allerlei domme argumenten aanhaalt, de relatie van Mandy met Kirsten’s ex Kyle of de prestatiedrang die de jongste van haar vader geërfd heeft. Leuke serie, met een betere rol van Tim Allen dan de shows waar ie bekend mee is geworden, vind ik persoonlijk.
Up All Night, seizoen 1 (24 afl.)
Doordat ik wel gecharmeerd was van Samantha Who? dacht ik Up All Night van Christina Applegate ook erg leuk te vinden, maar dat valt nogal tegen. Niet vanwege Christina maar haar tegenspeelster, Maya Rudolph, vind ik erg irritant en ook Will Arnett behoort niet tot mijn favorieten. Maar desalniettemin heb ik de 24 afleveringen van seizoen 1 gekeken. En eigenlijk denk ik nog steeds: mwoah…matig!
The Game, seizoen 2 (20 afl.)
The Game, net als de serie Girlfriends een productie van Kelsey Grammer (Frasier), gaat over een groep vrouwen die getrouwd is met professionele football spelers. En natuurlijk zijn er bij zulke hoeveelheden testosteron de nodige perikelen: mannen die vreemdgaan, de dwang om altijd te moeten presteren, doping of geen doping, de gold diggers die om het team heen hangen, de managers die van ze profiteren, maar bovenal de eigenaardigheden van de vrouwelijke hoofdpersonen zelf. Ook in seizoen twee is het weer een erg leuke komedie met simpele verhaallijnen, altijd weer grappig! Wat wil je nog meer van een komedie?!
Guys with kids, seizoen 1 (17 afl.)
Een eenvoudige komedie, over 3 mannen die in hetzelfde flatgebouw wonen en voor hun kinderen zorgen, op een manier waar de moeders niet altijd achter staan. De een is recent gescheiden en ligt continu overhoop met zijn ex, de ander heeft 4 kinderen en is een stay at home dad. Nummer 3 is de nonchalante. Geen hoogdravende verhaallijnen, gewoon simpel vermaak. En (dus) best aardig.
Happily divorced, seizoen 2 (24 afl.)
In seizoen twee zijn Fran en Peter gescheiden maar wonen nog steeds in hetzelfde huis, samen. Fran ontmoet een leuke man, maar dat werkt niet. En nog een leuke man, maar ook dat werkt niet. Ook Peter blijft op zoek naar een partner, maar heeft weinig succes. En daarom bemoeien ze zich bij voorkeur ook met de levens van de vrienden om hen heen. En dat kan natuurlijk niet goed gaan. De serie is, in bescheiden doses, best aardig, hoewel de stem van Fran Drescher flink op je zenuwen kan werken, zeker als ze een paar actrices invliegen die net zo irritant nasaal dreinen. Aan het einde van dit tweede seizoen lijkt alles goed te komen voor zowel Fran als Peter, maar blijft dat zo?