De voorstelling Verte van Sara Kroos gaat verder waar haar vorige show ophield. Sara die met haar beperkingen beter in het leven past en zichzelf leert accepteren. Haar show is minder grof dan de vorige en in het begin lijkt ze wat gespannen maar als ze eenmaal op dreef is, is het ook goed. Grappig, gevoelig, met muzikale interludes. De songteksten zijn serieus, soms wat zwaar, maar tegelijkertijd ook grappig. Een mooie, complete show!

Het was een enorme teleurstelling. De titel van Daniel Arends belooft ‘Meer van hetzelfde’ maar wat je krijgt is een grove, platvloerse variant. Daniel Arends is vanaf de start grofgebekt, zijn eerste zinnen over zichzelf dood laten slaan met zijn eigen kind, zijn moeder n&^%ken op het podium, hij schoffeert het publiek en elk tweede woord is het woord neuken. Hij gedraagt zich als een brallende corpsbal met een flinke dosis coke in zijn neus. Met andere woorden: een vreselijke voorstelling waar ik het liefst al na een kwartier weg had gewild, ware het niet dat we midden in een rij zaten.

Najib Amhali is na 2 jaar terug in het theater. Een leuke show met een boodschap. Nu hij 15 maanden clean is, vertelt hij tussen de grappen door over de ellende van drank- en drugsverslaving die zijn leven beheerste. Niet altijd bevorderlijk voor de sfeer maar het levert perpectief. Zoals altijd zorgen de grappen over ‘buitenlanders’ voor de meeste hilariteit. Het voelt wat ongemakkelijk maar de grappen over ‘buitenlanders’ slaan nog steeds het meest aan. Hoewel vooral de grappen over de ‘nieuwe buitenlanders’ een mooie boodschap in zich hebben.

Het was een eindje rijden, 45 minuten namelijk, om Soundos el Ahmadi te kunnen kijken in de Schouwburg Lochem. Haar show Niets te verliezen speelt niet dichter bij Enschede dan dit. Ondanks alle negatiefs rondom Soundos is haar show weer hilarisch en zit ik met regelmaat hardop te lachen. De rode draad in de show is haar rol in Expeditie Robinson, die ik natuurlijk niet gezien heb want ik heb al jaren geen tv meer. Maar de verhalen zijn ook zonder de tv-show gekeken te hebben al grappig genoeg. Een leuke show die uitnodigt ook een volgende weer te bezoeken! Hopelijk is die dan dichter bij Enschede te vinden.

Voor ik het kaartje kocht, kende ik Eva Crutzen eigenlijk niet. Een collega kende haar Klikbeet-filmpjes en vond haar leuk, maar verder ging ik vanavond zonder enige verwachting richting het theater. En het viel me 100% mee. Crutzen is een beetje een stuiterbal maar door alle afwisseling en de audiovisuele ondersteuning is de show heel erg leuk en divers. Ze zingt, doet een draaidoospoppetje na, zwabbert als dronken lodder over het podium en zet enorm knap typetjes neer, zonder in zware karikaturen te verzanden. Een aanrader, vind ik het!

Het is mijn tweede voorstelling van Nabil Aoulad Ayad. En hij stelt weer niet teleur. Met een licht Brabants accent maar evengoed met typetjes in het Turks, Twents of Surinaams zet hij een show neer die je hardop doet lachen. Niet grof, wel humoristisch en scherp. En het grappigst nog wel het moment waarop ‘ie ontdekt dat vrijwel de hele zaal gevuld is met witte Nederlanders, geboren in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw. Niet heel verrassend dat zijn bijzonder grappige stukjes over Biggie en Sean Paul niet helemaal landen. Ik heb genoten!

Dichterbij dan Arnhem komt Howard Komproe niet met zijn show Life on Stage. Dus in de auto maar door de mistige avond voor de 100 km richting Arnhem. De cabaretier is, zoals zijn aandeel in Caribbean Combo al deed vermoeden, goed vermaak. Met zijn gezin van tienerdochters als spil, verhaalt Komproe over de ellende die een vader van tieners moet doorstaan. En aanverwante zaken. Een mooie comeback, die geen comeback is!

Erg last minute boek ik het dubbelcabaret van Marlon Kicken (In de lift) en Emiel van de Logt (Serieus?!). Natuurlijk zonder enig idee of de voorstellingen of cabaretiers leuk zijn of niet. Emiel van de Logt heeft, tot mijn grote schrik, een stem als krijt op een krijtbord. zijn humor vind ik ook net niet leuk. Marlon Kicken, net als Van de Logt met zwaar Brabants accent, daarentegen is heel leuk. Gemoedelijk, grappig, subtiel. Een leuke verrassing dus.

Als kadootje voor moederdag wilden mijn zus en ik Bart met oma naar Caribbean Combo laten gaan. Maar toen ging Bart ineens naar Thailand en zaten mijn moeder en ik met zijn tweetjes bij de theatervoorstelling van Murth Mossel, Roué Verveer, Jandino Asporaat en Howard Komproe. En eerlijk is eerlijk, niet eerder heb ik zo hard gelachen bij een voorstelling. In een eenvoudige set-up doet elk van de vier cabaretiers zijn ding, omlijst door hun gezamenlijke geouwehoer ‘in de kleedkamer’. Een zalige avond waar ik met een zere buik van het lachen vandaan kwam. Een absolute aanrader!

Tijd voor een avondje theater met mijn neefje. De derde show die ik van Rayen Panday zie is leuk. Hij betrekt op een actieve manier het publiek en zet een vrolijke avond neer waarin hij het erg netjes houdt. De show heeft iets minder schwung dan de vorige twee maar toch is ‘t de moeite waard om een avondje naar Fenomeen te gaan. Naarmate de show vordert, wordt het ook steeds dynamischer. En in Stadstheater De Bond is er amper een grens tussen publiek en cabaretier, omdat de zaal overloopt in het podium. Dat komt de sfeer zeker ten goede!

Het leek me een leuke voorstelling, de show van Tosca Niterink en haar partner Anita Janssen, over de wandeltochten die ze maakte door heel Spanje. Wat er echter gebeurde: Niterink stond op het podium alsof ze flink beschonken was: ze spuugde zichzelf bij het praten en voorlezen regelmatig over de kin, raakte de draad kwijt in de stukken die ze voordroeg uit eigen boek, de show haperde een flink aantal keren waarbij Janssen haar weer op gang moest helpen. Wat een leuke voorstelling had kunnen zijn was nu een slap aftreksel én een bron van ergernis. Jammer. Dan maar het boek lezen.

Griep heerst, alsof dat iets is wat jou troost moet geven, is de eerste grap van Roué. Dit is zijn inleiding om te vertellen dat Murth Mossel, waarmee hij een combishow zou geven, geveld is door de griep. En inderdaad, met een grieperig lijf zit ook ik met Bart op de eerste rij. Een leuke plek voor Bart trouwens want gedurende de show richt Roué vier keer rechtstreeks het woord tot hem, hahaha. Omdat Roué een try-out van 45 minuten zou doen, vind ik het geweldig dat hij op zo korte termijn een avondvullend programma weet neer te zetten. Hij begint rustig, leidt het publiek toe naar het feit dat de show nog niet helemaal uitgebalanceerd is maar voor mij is dat juist een pré. Ik vind tryouts echter, minder gekunsteld. De show is dan ook prima zoals ‘ie is. Bart en ik hebben allebei een leuke avond waarop we flink veel lachen. Met een leuke foto van Bart met Roué als herinnering vertrekken we richting huis. Of we de volledige show volgende maand, die ik al geboekt heb, nu ook nog moeten gaan zien wordt door Bart met een volmondig ja beantwoord! Een geslaagde avond dus.

Het was een bijzondere voorstelling gisteravond, bij Ik beloof niks van René van Meurs. Een paar minuten na het begin van de show viel het licht en geluid uit. Het bracht van Meurs uit zijn verhaal. Na wat overbruggend gebabbel ging de show voor een groot deel door onder felle tl-lampen op het podium en volop licht boven de zaal. De show was best aardig. Ik heb alleen wat moeite met de zwaarmoedige insteek van Van Meurs en steeds meer cabaretiers over hun strijd tegen depressie. Die zware ondertoon zuigt een heel groot deel van de lol uit de avond, en uiteindelijk kom je bij een cabaretier toch vooral voor de lol.

Sara Kroos neemt geen blad voor de mond. In haar show Zonder verdoving spreekt ze openhartig over een zware tijd in haar leven waarin ze leed aan depressies en psychosen. Maar ook gooit ze zonder enige gene de grofste opmerkingen in het rond. Her en der in het publiek werd daar wat veroordelend op gereageerd, wat Sara dan weer leuk in de show verwerkte. En daar was sowieso ruimte voor, want in try-outs staat natuurlijk nog niet alles vast. Haar zang is in mijn (toondove) oren erg mooi en het biedt interessante intermezzo’s. Al met al een show die de moeite waard was, al had ik door haar boek een ander idee bij de cabaretière.

Een voor mij nieuwe cabaretier: Martijn Kardol. De show komt wat langzaam op gang en de gekozen entree is er niet een die meteen ‘cabaret’ schreeuwt. Kardol begint namelijk met de aanslag in Nice en houdt dat als centraal thema in het programma. En dat is wat deprimerend. Als hij de show minder zou ophangen aan deze aanslag en er wat meer van de korte intermezzo’s in zou stoppen, zou het publiek een stuk vrolijker gestemd de zaal verlaten. Wat hij trouwens bijzonder mooi doet, is zingen. De liedjes, ook weer opgehangen aan angsten, worden volledig gedragen door zijn stem, waardoor je bijna vergeet de inhoud te beluisteren.

De boeken van Paulien Cornelisse over taal zijn grappig, erg grappig zelfs. Maar een voorstelling in het theater had ik nog nooit van haar gezien. Het was dus een verrassing. En een goede verrassing zelfs, de show Om mij moverende redenen. Haar eerste tryout verliep met maar een paar heel kleine intermezzootjes, waarin ze even op zoek moest naar de volgorde of de tekst. Een geweldig leuke voorstelling, waarin ze speelt met woorden, de menselijke emotie verkent (vooral de hare, en hoe die afwijkt van de rest van de wereld) en op een droge manier het publiek vermaakt. Een aanrader!

De voorstelling waar ik het liefst naartoe had gewild in Gent was uitverkocht. En zo kwam ik dus terecht bij Michael van Peel die in zijn voorstelling Van Peel tot Evenaar verhaalt hoe hij op een eenvoudige Vespa van Antwerpen naar Dakar, de stad van jongensdromen, rijdt. Op zijn weg komen zandstormen, hoosbuien, gaten in de weg zo groot dat de Vespa erin verdwijnen kan, (niet zo) corrupte douaniers en heel veel vriendelijke en hulpvaardige locals. Ik stelde me een voorstelling voor zoals van Jelle Brandt Corstius maar mijn verwachtingen werden ruim overtroffen (terwijl ik Jelle BC al erg interessant vind). Van Peel is bijzonder grappig, weet de juiste snaar te raken en feilloos weet hij de reiskriebel op te wekken met zijn verhalen. Dat hij met regelmaat overschakelt op plat Antwerps mag de pret niet drukken. Een geweldig leuke voorstelling!

Het was een spetterende voorstelling van de Gabbers: met vuurwerk, een brassaband, een halfnaakte heavyweight kickbokser, en nota bene Jodi Bernal. Jandino Asporaat viel een beetje tegen, de andere drie (Roué Verveer, Philippe Geubels, Guide Weijers) waren beter. Niet spectaculair, de comedians, maar de hele setting in het grote Ziggo Dome, met 12.000 bezoekers, was dat wel. Geubels als menselijke kanonskogel was grappig, de hele show eromheen met vuurpijlen en vliegende rode glitterslierten hoog in de lucht was hartstikke goed in elkaar gezet. Het was voor ons beiden mooi maar voor Bart, voor wie alles nieuw was, was het helemaal genieten!

De zaal is bij lange na niet gevuld in De Kleine Willem voor de voorstelling van Soundos el Ahmadi. Naar mijn mening niet terecht want ze zet een actieve, humoristische show neer van bijna twee uur. Vrijwel non-stop schiet ze grappen, verhalen en non-verbale ondersteuning van die verhalen op het publiek af. En het wordt gewaardeerd. Ik heb de shows van DWDD niet gezien, waarop ze zoveel kritiek kreeg, maar live voor een publiek is ze een geweldige entertainer. Beetje grofgebekt, erg welbespraakt, een Amsterdammer! Een mooie combi. Ik ga een volgende show zeker weer!