Najib Amhali is na 2 jaar terug in het theater. Een leuke show met een boodschap. Nu hij 15 maanden clean is, vertelt hij tussen de grappen door over de ellende van drank- en drugsverslaving die zijn leven beheerste. Niet altijd bevorderlijk voor de sfeer maar het levert perpectief. Zoals altijd zorgen de grappen over ‘buitenlanders’ voor de meeste hilariteit. Het voelt wat ongemakkelijk maar de grappen over ‘buitenlanders’ slaan nog steeds het meest aan. Hoewel vooral de grappen over de ‘nieuwe buitenlanders’ een mooie boodschap in zich hebben.

Het was een eindje rijden, 45 minuten namelijk, om Soundos el Ahmadi te kunnen kijken in de Schouwburg Lochem. Haar show Niets te verliezen speelt niet dichter bij Enschede dan dit. Ondanks alle negatiefs rondom Soundos is haar show weer hilarisch en zit ik met regelmaat hardop te lachen. De rode draad in de show is haar rol in Expeditie Robinson, die ik natuurlijk niet gezien heb want ik heb al jaren geen tv meer. Maar de verhalen zijn ook zonder de tv-show gekeken te hebben al grappig genoeg. Een leuke show die uitnodigt ook een volgende weer te bezoeken! Hopelijk is die dan dichter bij Enschede te vinden.

Voor ik het kaartje kocht, kende ik Eva Crutzen eigenlijk niet. Een collega kende haar Klikbeet-filmpjes en vond haar leuk, maar verder ging ik vanavond zonder enige verwachting richting het theater. En het viel me 100% mee. Crutzen is een beetje een stuiterbal maar door alle afwisseling en de audiovisuele ondersteuning is de show heel erg leuk en divers. Ze zingt, doet een draaidoospoppetje na, zwabbert als dronken lodder over het podium en zet enorm knap typetjes neer, zonder in zware karikaturen te verzanden. Een aanrader, vind ik het!

Het is mijn tweede voorstelling van Nabil Aoulad Ayad. En hij stelt weer niet teleur. Met een licht Brabants accent maar evengoed met typetjes in het Turks, Twents of Surinaams zet hij een show neer die je hardop doet lachen. Niet grof, wel humoristisch en scherp. En het grappigst nog wel het moment waarop ‘ie ontdekt dat vrijwel de hele zaal gevuld is met witte Nederlanders, geboren in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw. Niet heel verrassend dat zijn bijzonder grappige stukjes over Biggie en Sean Paul niet helemaal landen. Ik heb genoten!

Dichterbij dan Arnhem komt Howard Komproe niet met zijn show Life on Stage. Dus in de auto maar door de mistige avond voor de 100 km richting Arnhem. De cabaretier is, zoals zijn aandeel in Caribbean Combo al deed vermoeden, goed vermaak. Met zijn gezin van tienerdochters als spil, verhaalt Komproe over de ellende die een vader van tieners moet doorstaan. En aanverwante zaken. Een mooie comeback, die geen comeback is!

Erg last minute boek ik het dubbelcabaret van Marlon Kicken (In de lift) en Emiel van de Logt (Serieus?!). Natuurlijk zonder enig idee of de voorstellingen of cabaretiers leuk zijn of niet. Emiel van de Logt heeft, tot mijn grote schrik, een stem als krijt op een krijtbord. zijn humor vind ik ook net niet leuk. Marlon Kicken, net als Van de Logt met zwaar Brabants accent, daarentegen is heel leuk. Gemoedelijk, grappig, subtiel. Een leuke verrassing dus.

Als kadootje voor moederdag wilden mijn zus en ik Bart met oma naar Caribbean Combo laten gaan. Maar toen ging Bart ineens naar Thailand en zaten mijn moeder en ik met zijn tweetjes bij de theatervoorstelling van Murth Mossel, Roué Verveer, Jandino Asporaat en Howard Komproe. En eerlijk is eerlijk, niet eerder heb ik zo hard gelachen bij een voorstelling. In een eenvoudige set-up doet elk van de vier cabaretiers zijn ding, omlijst door hun gezamenlijke geouwehoer ‘in de kleedkamer’. Een zalige avond waar ik met een zere buik van het lachen vandaan kwam. Een absolute aanrader!

Tijd voor een avondje theater met mijn neefje. De derde show die ik van Rayen Panday zie is leuk. Hij betrekt op een actieve manier het publiek en zet een vrolijke avond neer waarin hij het erg netjes houdt. De show heeft iets minder schwung dan de vorige twee maar toch is ‘t de moeite waard om een avondje naar Fenomeen te gaan. Naarmate de show vordert, wordt het ook steeds dynamischer. En in Stadstheater De Bond is er amper een grens tussen publiek en cabaretier, omdat de zaal overloopt in het podium. Dat komt de sfeer zeker ten goede!

Het leek me een leuke voorstelling, de show van Tosca Niterink en haar partner Anita Janssen, over de wandeltochten die ze maakte door heel Spanje. Wat er echter gebeurde: Niterink stond op het podium alsof ze flink beschonken was: ze spuugde zichzelf bij het praten en voorlezen regelmatig over de kin, raakte de draad kwijt in de stukken die ze voordroeg uit eigen boek, de show haperde een flink aantal keren waarbij Janssen haar weer op gang moest helpen. Wat een leuke voorstelling had kunnen zijn was nu een slap aftreksel én een bron van ergernis. Jammer. Dan maar het boek lezen.

Griep heerst, alsof dat iets is wat jou troost moet geven, is de eerste grap van Roué. Dit is zijn inleiding om te vertellen dat Murth Mossel, waarmee hij een combishow zou geven, geveld is door de griep. En inderdaad, met een grieperig lijf zit ook ik met Bart op de eerste rij. Een leuke plek voor Bart trouwens want gedurende de show richt Roué vier keer rechtstreeks het woord tot hem, hahaha. Omdat Roué een try-out van 45 minuten zou doen, vind ik het geweldig dat hij op zo korte termijn een avondvullend programma weet neer te zetten. Hij begint rustig, leidt het publiek toe naar het feit dat de show nog niet helemaal uitgebalanceerd is maar voor mij is dat juist een pré. Ik vind tryouts echter, minder gekunsteld. De show is dan ook prima zoals ‘ie is. Bart en ik hebben allebei een leuke avond waarop we flink veel lachen. Met een leuke foto van Bart met Roué als herinnering vertrekken we richting huis. Of we de volledige show volgende maand, die ik al geboekt heb, nu ook nog moeten gaan zien wordt door Bart met een volmondig ja beantwoord! Een geslaagde avond dus.

Het was een bijzondere voorstelling gisteravond, bij Ik beloof niks van René van Meurs. Een paar minuten na het begin van de show viel het licht en geluid uit. Het bracht van Meurs uit zijn verhaal. Na wat overbruggend gebabbel ging de show voor een groot deel door onder felle tl-lampen op het podium en volop licht boven de zaal. De show was best aardig. Ik heb alleen wat moeite met de zwaarmoedige insteek van Van Meurs en steeds meer cabaretiers over hun strijd tegen depressie. Die zware ondertoon zuigt een heel groot deel van de lol uit de avond, en uiteindelijk kom je bij een cabaretier toch vooral voor de lol.

Sara Kroos neemt geen blad voor de mond. In haar show Zonder verdoving spreekt ze openhartig over een zware tijd in haar leven waarin ze leed aan depressies en psychosen. Maar ook gooit ze zonder enige gene de grofste opmerkingen in het rond. Her en der in het publiek werd daar wat veroordelend op gereageerd, wat Sara dan weer leuk in de show verwerkte. En daar was sowieso ruimte voor, want in try-outs staat natuurlijk nog niet alles vast. Haar zang is in mijn (toondove) oren erg mooi en het biedt interessante intermezzo’s. Al met al een show die de moeite waard was, al had ik door haar boek een ander idee bij de cabaretière.